จากเพลงนี้ก็สะท้อนให้เห็นความจริงและความเป็นไปไม่ได้ของสาวประเภทสอง ที่ว่า อย่างไรก็ตามชาตินี้ ชีวิตนี้ ไม่ว่าอะไรก็ตามถ้าหากเธอและคนรักของเธอต้องการ เธอสามารถหามาให้ได้ แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่หามาให้ไม่ได้นั่นก็คือ ลูก ซึ่งตรงนี้ก็เป็นความรันทดอดสูของสาวประเภทสองทุกๆ คนที่ต้องประสบ จากตรงนี้ทำให้มีผลสืบเนื่องต่อไปอีกคือ ทำให้ไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะมีความรักที่จริงใจให้ ซึ่งนับได้ว่าเป็นความสะเทือนใจที่น่าเห็นใจอย่างยิ่ง นอกจากนี้ยังมีเพลงที่มีเนื้อหาในแนวนี้ปรากฏในเพลงอื่นๆอีกเช่น เพลงต่อไปนี้ “แฟนเดี้ยนหนีไปไส วุ้นในจิตมีไผ่ฮู้ จอกนี้เพื่อเจ้า, ไม่อยากคึด, เพลงรถไฟ, จริงแม่นบ่, เพลงสุดท้าย, ครั้งหนึ่งของฉัน, มีเธอมีฉัน…มี” บทเพลงเล่าเรื่อง เนื้อหาเพลงส่วนใหญ่เกือบทุก ๆ เพลง ถ้านำเอาเนื้อหามารวม ๆ กันแล้ว ก็จะเป็นการเล่าเรื่องราวชีวิตของ เจิน เจิน บุญสูงเนินทั้งหมด สะท้อนความจริงของชีวิต เจิน เจิน และสาวประเภทสองโดยปรากฏในหลาย ๆ เพลง เช่น เพลง “ฉันให้เธอไม่ได้” ที่ว่า “…สายเลือดของเรา ลูกที่เธอต้องการ ไม่มีวันที่เป็นไปได้ …”กล่าวคือถึงแม้เธอจะมีคนรัก มีรักที่สมบูรณ์แบบ อย่างชายหญิงทั่วไป และถึงแม้คู่รักของเธอจะต้องการสิ่งใด เธอก็สามารถหามาให้ได้ทุกสิ่งทุกอย่าง ยกเว้นอยู่สิ่งเดียวนั้นคือ “การมีลูก”และนี่ก็เป็นความจริงของสาวประเภทสองทุๆคนที่มิอาจปฏิเสธได้ เพลง “ แฟนฉันหนีไป” เพลงนี้ก็สะท้อนชีวิตจริง เจิน เจิน ที่ว่าในอดีต เจิน เจิน เคยมีคนรักด้วยกันทั้งหมด ๔ คน แต่ในที่สุด คนรักก็จากไป ไม่มีใครจริงใจต่อเธอสักคน และเพลง ๆ นี้ก็สะท้อนความจริงของเธอได้เหมือนกัน นอกจากนี้ยังมีบทเพลงที่สะท้อนความจริงของตัวเธออีก เช่น ในเพลง พระจันทร์เสี้ยว, ดาวตลกในโลกกลมๆ, นางฟ้าจำแลง เป็นต้น สะท้อนการประกอบอาชีพ ดังที่ปรากฏในเพลง “ผีเสื้อราตรี” ที่ว่า “ในมุมๆ หนึ่ง ยามราตรี ผีเสื้อปีกสวยโบยบินเป็นหมู่ แพรวพราวสีสันของอาภรณ์ล้อแสงไฟส่อง สร้างความเรืองรองให้กับคืนนี้ เก็บกดอารมณ์ ลงไปในความมืดดำ น้ำตาเจ้ากรรมไหลปรี่ มีใครเข้าใจไหม ฉันต้องแกล้งทำเป็นยั่วยวน ยั่วยวน….(ยั่วยวน) เหวี่ยง เหวี่ยง เหวี่ยง ออกไปซะ เป็นอะไรก็ช่างมัน เป็นอีหยังก้อแล้วแต่ข้อยตั๊ว นี่คือ….อาชีพของฉัน…” จากบทเพลงเป็นการกล่าวถึง อาชีพที่เธอประกอบอยู่ เช่น การแสดงคาบาเร่ การร้องเพลงตามแหล่งบันเทิงต่าง ๆ ล้วนเป็นอาชีพที่ต้องทำในยามราตรี ทั้งสิ้น อาชีพที่ทำนี้บางครั้งอาจทำด้วยความจำยอมเพราะนั่นเป็นเหมือนกับการแสดงละครฉากหนึ่งที่จะต้องเสแสร้งแกล้งทำ และจะต้องทน เพราะอย่างไรก็ตามนั่นมันก็คืออาชีพ อาชีพที่จะทำให้มีชีวิตดำรงอยู่ในสังคมต่อไปได้
