โลกแห่งการค้นหา..เพื่อชีวิต

เรื่องรักฉบับหวานขมบทที่ 10-3

    ธีธัชยิ้มขำก่อนจะหันมาถามท่านอย่างเป็นห่วง “แล้วลุงหายท้องอืดหรือยังครับ” หายตั้งนานแล้ว สองคนนั้นก็พูดเกินไป ธีอย่าไปเชื่อสองคนนี้นะ ลุงยังไม่ได้กินเลย เจ้าแอนดริวก็หาว่าลุงกินข้าวแล้ว ส่วนโดนัตก็เข้าข้างแฟนตลอด” นายสุชาติยื่นหน้าเข้าไปใกล้ธีธัช ลดเสียงให้เบาลง ไม่อยากให้สองคนนั้นได้ยิน “ครับ” เขาตอบรับ แต่แท้จริงรู้ว่าอเนกกับสุดาไม่ได้โกหก “สองคนนั้นน่าหมั่นไส้จริงๆ เลย รักกันเหลือเกิน ตั้งแต่เข้ามาก็นั่งคุยกันกะหนุงกะหนิง ทำอย่างกับชีวิตนี้ไม่เคยมีแฟนมาก่อน” นายสุชาติแกล้งพูดเสียงจริงจัง ก่อนพูดติดตลกปิดท้าย “แหม! แต่ลุงเห็นแล้วก็อิจฉาเหมือนกันนะ” ฟังจบธีธัชก็หลุดหัวเราะเบาๆ  “ทำเป็นหัวเราะ แล้วเราน่ะ มีแฟนหรือยัง” จู่ๆ ท่านก็ถามขึ้นหนุ่มน้อยส่ายหน้า“แล้วไม่เคยรักใครเลยเหรอ” สติ๊กเกอร์แต่งรถลายการ์ตูน ชายสูงวัยถามเสียงจริงจัง แววตาขุ่นมัวแบบคนแก่ดูสุกใสขึ้นจนอย่างประหลาดใจ คนฟังส่ายหน้าปฏิเสธอีกครั้ง รู้สึกขำกับคำถามของชายสูงวัย ไม่คิดว่าท่านจะหยิบยกเรื่องความรักมาเป็นหัวข้อพูดคุย “รู้มั้ย สมัยหนุ่มๆ ลุงไปรักผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสวยมากๆ สวยที่สุดในซอยเลย ก็แม่ของนกน้อยกับนกเล็กไงล่ะ” จู่ๆ ชายสูงวัยก็เล่าความหลังในวัยหนุ่มขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม “ตอนนั้นนะ ลุงจีบอยู่ตั้งหลายปี กว่าแม่นกน้อยจะยอมใจอ่อน เมื่อก่อนมีผู้ชายรวยๆ มาจีบเขาตั้งหลายคนนะ แต่สุดท้ายเขาก็เลือกลุง ลุงปลื้มแทบแย่ ดีใจมากๆ ที่แม่ของนกน้อยรักลุงเหมือนที่ลุงรักเธอ พอได้แต่งงานกัน เรามีความสุขกันมาก ทุกวันชีวิตมีแต่รอยยิ้ม แล้วปีถัดมาเราก็มีนกน้อย ลุงก็พยายามทำงานหนักขึ้นเพื่อครอบครัว แม่นกน้อยก็เลี้ยงลูกสติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซค์ แต่พอมีนกเล็ก ฐานะของเราเริ่มย่ำแย่ ช่วงนั้นเราลำบากกันมาก บางทีลูกไม่สบายก็ไม่ได้นอนกันทั้งคืน ไม่มีเงินพาลูกไปหาหมอ ต้องไปหยิบยืมชาวบ้าน แล้วตอนนั้นนกเล็กเพิ่งจะไม่กี่เดือน...แม่นกน้อยทนความลำบากไม่ไหว จึงทิ้งพวกเราไปอยู่อเมริกา เขาสวยมาก ขนาดหลังแต่งงานยังมีผู้ชายมาติดพันหลายคน”  ธีธัชแปลกใจที่ใบหน้าของท่านยังคงแต่งแต้มรอยยิ้มแห่งความสุขขณะรำลึกถึงความหลัง ทั้งๆ ที่อดีตที่ท่านเล่าช่างหวานอมขมกลืนจนเขายังรู้สึกขมขื่นใจไปด้วย นึกสภาพสามีที่โดนภรรยาทอดทิ้งให้เลี้ยงลูกเล็กๆ สองคนตามลำพังก็อดสะเทือนใจไม่ได้ สติ๊กเกอร์แต่งรถแม้เรื่องราวเหล่านี้จะผ่านมาเนิ่นนานหลายปีแล้วก็ตาม

เรื่องรักฉบับหวานขมบทที่ 10-2

     “เอาเถอะ ถึงจะกระโดดไม่เท่เท่าไอ้ธี แต่ก็ข้ามรั้วมาได้เหมือนกันละวะ” เขาพูดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องแล้วก็เตรียมจะเดินต่อ แต่เหมือนมีอะไรขวางอยู่ พอก้มลงมอง ก็เห็นรั้วขวางอยู่ตรงหน้า จึงเพิ่งรู้ตัวว่าโดดไม่ข้ามรั้ว เลยโวยวายคร่ำครวญอย่างน้อยใจเพื่อนรักและโชคชะตา แทบจะลงไปชักดิ้นชักงอบนพื้นด้วยความอัดอั้นตันใจ “จำไว้เลยนะ ไอ้ธี รู้ว่าตูเตี้ย ยังจะบอกให้มาทางนี้ จะซ้ำเติมความเตี้ยกันไปถึงไหน ทำไมไม่เลือกกำแพงตรงโน้นไปเลย ให้มันสูงมิดหัวตูไปเลย ไอ้เพื่อนเลว” ยงยุทธยังโวยวายอีกหนึ่งชุดใหญ่ ก่อนตัดสินใจเดินอ้อมไปหน้าตึก เพราะประเมินศักยภาพตัวเองแล้วคงไม่อาจกระโดดข้ามรั้วสูงท่วมอกได้แน่นอน หนุ่มน้อยเดินออกมาหน้าบ้าน ชะเง้อคอมองหาใครบางคน แต่ก็ไม่เห็นแม้วี่แวว เกือบทุ่มครึ่งแล้วสติ๊กเกอร์แต่งรถกระบะ แต่เจ้าของบ้านก็ยังไม่กลับ หลายอาทิตย์มานี้ทั้งสองไม่ค่อยได้กลับบ้านด้วยกัน เพราะหล่อนจะมีสารถีขับรถหรูมาส่งถึงบ้านแทบทุกวัน ธีธัชถอนใจเบาๆ ยามนึกถึงใบหน้าสวยที่ฉายถึงความแจ่มใสอยู่ตลอดเวลาในช่วงหลังมานี้ หล่อนคงกำลังมีความสุขกับหนุ่มคนรัก และนี่คือสิ่งที่หล่อนปรารถนา การได้แฟนมีฐานะร่ำรวยระดับมหาเศรษฐี พักนี้ผู้ชายคนนั้นจะมารับหล่อนไปกินมื้อกลางวันด้วยกันทุกวัน หน้าตานลินจึงยิ้มไม่หุบแทบตลอดเวลา จริงสินะ ตอนนี้เพื่อนรุ่นพี่กำลังมีความสุข เขาก็ควรยินดีไปกับหล่อนด้วย คิดได้เช่นนั้นก็ฝืนยิ้มบางๆ กับตัวเอง ก่อนเดินกลับเข้าบ้าน   “อ้าว! ธี มาหานกน้อยเหรอ ยังไม่กลับหรอก” บิดาของหญิงสาวเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเห็นหนุ่มร่างสูงใหญ่ ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะถอนใจเบาๆสติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซด์ ทั้งขำและสงสารชายสูงวัยผู้นี้  “ผมพักบ้านนี้ไงครับคุณลุง เมื่อกี้ยังนั่งคุยกับคุณลุงอยู่เลย เดินออกไปแป๊บเดียว พอกลับเข้ามา คุณลุงลืมแล้วหรือครับ” เขาพูดพลางเดินมานั่งบนโซฟาข้างๆ นายสุชาติ  “ลุงลืมทุกอย่างเลย ขนาดตอนเย็นกินข้าวไปแล้ว ยังบอกไม่ได้กิน เลยกินเพิ่มไปอีก ท้องอืด จนโดนัตต้องชงยาลดกรดให้กิน” อเนกเหลียวกลับมารายงานเป็นชุด ขณะนั่งคุยกะหนุงกะหนิงกับสุดาอยู่หน้าโทรทัศน์   “ใช่ จริงด้วย” สุดาเสริมขึ้นทันควัน “ใครบอก ลุงยังไม่ได้กินเลย” นายสุชาติโต้กลับทันที “สองคนนี้ชอบกล่าวหาคนแก่”  สองหนุ่มสาวสมองไม่เต็มบาทย่นจมูกพร้อมกัน แล้วหันมาคุยซุบซิบกันสองคน พลางชำเลืองมองมาทางชายสูงวัยเป็นครั้งคราว ให้เห็นกันชัดๆสติ๊กเกอร์แต่งรถ ว่ากำลังนินทาชายสูงวัยอยู่

เรื่องรักฉบับหวานขมบทที่ 9-8 สติ๊กเกอร์แต่งรถ

    “นกน้อยเอ๊ย ใครมันมาเปิดหนังโป๊ซะเสียงดังลั่น บัดสีบัดเถลิงจริงๆ เสียงมาจากแถวๆ นี้ สงสัยไอ้อู๊ดข้างบ้านเราหรือเปล่า หนวกหูจริงๆ เลย แล้วดูสิ ร้องโหยหวนอย่างกับแมวผสมพันธุ์กัน” “มีใครมาดูหนังโป๊หรือพ่อ แต่นกน้อยไม่ได้ยินเลยนะ” ขณะตอบก็พยายามเงี่ยหูฟัง พลางหันไปถามหนุ่มน้อย “นายได้ยินมั้ย พ่อบอกเสียงดังลั่นอย่างกับแมวผสมพันธุ์กันด้วยนะ”  “ไม่นะ” ธีธัชตอบพลางเงี่ยหูฟังตาม แต่ก็ไม่ได้ยินสรรพเสียงอะไร นอกจากเสียงแมลงด้านนอก  “ไม่ได้ยินได้ยังไง ดังลั่นซะขนาดนั้น ไม่ไหว พ่อขึ้นไปนอนข้างบนดีกว่า หนวกหูจริงๆสติ๊กเกอร์แต่งรถกระบะ เลย” บ่นเสร็จชายสูงวัยก็ค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วเดินกระย่องกระแย่งขึ้นบันไดไปชั้นบน “เดินขึ้นบันไดดีๆ นะพ่อ” นลินร้องบอกอย่างเป็นห่วง ก่อนหันมาบอกธีธัช “เกาต่อสิ กำลังมัน” ได้ยินดังนั้นก็จัดให้ตามคำขออีกครั้ง จนอีกฝ่ายร้องครางเสียงแผ่วรัวเป็นชุด ตัวเบาหวิว หายคันหลังเป็นปลิดทิ้ง แถมท้ายด้วยเสียงซูดปากเข้าคู่กันตามจังหวะ  “เฮ้อ! ทุเรศจริงๆ ดูมันทำ แทนที่จะหรี่เสียงให้เบาหน่อย กลัวเขาไม่รู้หรือไงว่ากำลังดูหนังอย่างว่า” นายสุชาติบ่นพึมพำขณะเดินมาถึงหน้าประตูห้อง เสียงครวญครางกระเส่ายังดังแว่วมาเป็นระยะๆ ตกค่ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จ ธีธัชรู้สึกกระหายน้ำ จึงเดินออกมาจากห้องนอน ตรงไปยังห้องครัวที่มืดสนิท มีเพียงเงาสลัวจากแสงจันทร์ส่องเข้ามา เขาเห็นเงาตะคุ่มๆ ของใครบางคนยืนหันหลังอยู่ข้างตู้เย็น จึงคิดว่าคงเป็นนลิน เพราะรูปร่างเล็ก ไม่น่าจะเป็นบิดาของหล่อน “นกน้อย” เขาเรียกเบาๆ ร่างเล็กบางจึงหันมาช้าๆ ช่วงจังหวะนั้น ลมเย็นๆ พัดวูบเข้ามา และธีธัชก็ต้องสะดุ้งโหยง หัวใจเกือบหยุดเต้นสติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซด์ เพราะดวงหน้าของผู้หญิงตรงหน้าขาววอก ไม่ใช่นลินแน่นอน แล้วจะเป็นอื่นใดไปได้ นอกจากจุดจุดจุด  หนุ่มน้อยหลับตาแน่น ขาแข็ง ขยับเขยื้อนไม่ได้ แต่ยังพอมีสติท่องบทสวดมนต์งึมงำ “นายเป็นอะไรของนาย”  เสียงใสคุ้นหูดังขึ้น ธีธัชจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น ก็เห็นดวงตากลมโตจ้องมองมา เขาเพ่งมองกลับ สักพักก็จำได้ว่าสาวน้อยหน้าขาววอกนี้เป็นใคร จึงถอนใจดังเฮือก  “ปัดโธ่! นกน้อย คุณทำอะไรของคุณ หัวใจผมจะวาย ไฟก็ไม่เปิด แล้วทำไมหน้าขาววอกแบบนี้” “นายนี่ขวัญอ่อนไปได้ แล้วที่ไม่เปิดไฟเพราะมันเปลือง แค่ลงมาดื่มน้ำนิดหน่อย แล้วที่หน้าขาวก็เพราะทาคาลาไมน์ มันคัน” หญิงสาวเอ่ยพลางเดินไปกดสวิตช์ไฟ เพียงชั่วอึดใจห้องครัวก็สว่างไสวขึ้น    แล้วชายหนุ่มก็ได้เห็นชัดๆ ว่าหล่อนไม่ได้ขาววอกแค่ใบหน้า สติ๊กเกอร์แต่งรถ แต่ขาวโพลนไปทั้งตัวด้วยคาลาไมน์

ความชอบพอแผ่นจดหมายหวานขมตอนแหล่ง 9-4

  “มีอาหารจานบันทึกใดพื้นที่เผ้าผมบังคับการมาสัมผัสปากมึงเป็นพิเศษค่อยขอรับ” โอกาสเอ็ดสนั่นกานต์เรียนถามรุ่ง “ส้มตำไก่เผาคะ” เช่นกันข้อความในที่คร่ำเคร่งอาศัยกับดักเมนูเฉียบหนาวนี้ จึ่งป้ำๆ เป๋อๆตอบคำถามดั่งเคลิ้ม เจอะภูกระทำการด้านหน้าแปลกๆ ผ่านพ้นด่วนซ่อมแซม “ลิ้นรัวเที่ยวไปไม่ช้าค่ะ รวมความว่าจักบอกตักเตือนโปรดปรานสเต๊กพร้อมกับกุ้งอสุรา บริบูรณ์มันสมอง..เป็นกุ้งแอบสเตอร์น่ะจ๋า” หนุ่มน้อยก้มศีรษะ ส่งยิ้มโถงชักดวงกมลวัยสาวเดิมตอบคำถาม  “ดีใจครับพื้นดินอุปการะถูกต้อง แต่ถ้าว่าวันหน้าวันหลังดิฉันจากไปบริโภคส้มตำไก่จี่ยับยั้งเป็นประโยชน์มั้ยขอรับ กลับตาลปัตรบรรยากาศบ้าง” หน้าคมคายฉายแสงแววเล่นหัว    หล่อนเงยหน้าด้านเกี่ยวกับข้อคดีพิศวงปนเขิน ปางชั่วประเดี๋ยวพนมคงจะได้ฟังต่อว่าหล่อนลืมพูดคุยที่ใดคลอดมาหา พร้อมด้วยงงงวยในชายรุ่นมาดโก้เก๋ เพ่งพิศทรอึง ยโส ที่แรกเริ่มณพานพบเกียดกัน กลับเป็นสดชายขี้บรรเลง เปล่าหยิ่ง ยิ้มแฉ่งรอบรู้ วินาทีตรงนั้นหัวอกเจ้าหล่อนดิ้นสั่นสะเทือน นี่มังถือเอาว่าเครื่องที่อยู่เจ้าหล่อนไล่ตามค้นมาสู่เป็นเวลายาวนาน เนื่องจากที่ชีวิตินทรีย์มิเคยมีอยู่ครั้งไหนพื้นที่หัวจิตหัวใจเต้นกระหน่ำ โลหิตสูบฉีด รู้มีชีวิตชีวาสติ๊กเกอร์แต่งรถksr ทุกสิ่งทุกอย่างรอบร่างเห็นแจ่มจ้าแค่ต่อนี้ไปมาสู่แต่ก่อน เจ้าหล่อนไม่ใช่มานพเชื่อง่าย เพียงบุรุษทัศนาเจริญจากสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างมาสู่ติดพันมิกี่วัน ก็ใจครั่นคร้ามเดินกว่าครึ่ง เสียแต่ว่านาทีอุไรรูปร่างตรงนี้ใช่จะแวะวนเวียนมาถึงมาหาภายในปากท้องลูกทรามสงวนธรรมดาๆ พังขณะใด ภิญโญแม่นางไม่ใช่พธูเค้ามูลออกจากกลุ่มกระเป๋าหนัก สิ้นการเรียนรู้ดำเนินแตกต่างประชาชาติ เหรอประกอบด้วยข้อผูกมัดอาชีพใหญ่โต ทั้งๆ ที่พักตร์จักเข้ามาสถานภาพมโนหร ถ้าว่าหญิงกาลสมัยนี้ก็เก๋แยกทุกผู้ทุกนาม เหตุด้วยกอบด้วยสิ่งใหม่เพียบโปรดส่งมอบขาโครงหน้าแย่ๆ น่าเอ็นดูพริ้งได้รับหมวดมิน่าจะถือ อีกเช่นพรรษาตรงนี้วัยก็สองทศเจ็ดจบ อีกเปล่ากี่ทอผ้าศักราชก็สามทศ แล้วไปสมมตสามสิบทีไร ก็เตรียมตัวร่างกายมาถึงพิพิธภัณฑสถานหาได้เลย “คุณฉันตำส้มไก่จี่เหตุด้วยหรือว่าคะ” นลินไต่ถามเหมือนเปล่าแน่ใจ “ก็ฉันคว้าจบล่ะครับผม ผมสิ่งมีชีวิตเมืองไทยหนอ ฉันมิยังมีชีวิตอยู่ได้ไง กำนัลเกศามาหาดำรงตำแหน่งการบริจาคกระยาหารหรูๆ แม่แบบนี้ตลอดเพรา ก็ระอาเทียบเท่าแยกหนอ ใสครั้งก็จงขอร้องตำส้มขวางน้อย” นกเขาขานตอบอีกด้วยเสียงสนิทสนม กระทั่งอีกเหล่ารู้ตักเตือนที่ว่างระหว่างทั่วญิบขาคับเข้ามาสู่ช้าๆ ภายหลังตรงนั้นกำทวนกานต์ก็แวะมาริส่งเธอในที่กองกลางสติ๊กเกอร์แต่งรถ honda city “แล้วเส้นผมจักโทรศัพท์. ลงมาควานอีกหนอ สกุณกิ่งก้อย” ภูเขาเอิ้นนลินอปิ้งเป็นกันเอง แววตากลาบาตจดๆ จ้องๆเต็มไปด้วยความสำคัญกระเป๋าแห้งเจ้าหล่อนอดอยากปลาบปลื้มเปล่าจัดหามา เสียแต่ว่าพยายามเก็บลีลา มิปลื้มปิติระริกระรี้ระรี้หมดหนทางออกนอกหน้า เพียงส่งยิ้มแย้มบางๆ และผงกศีรษะขานตอบ ครั้นเข้าหุ้นส่วน วิยะดาก็สืบถามดั้นด้น พร้อมด้วยพูดหยอกเย้ายังไม่ตายวรรค กระเป๋าแห้งเจ้าหล่อนได้แต่ยิ้มแฉ่งเขินๆ “คุณหวั่นไหวกานต์มาริเกี้ยวเจ้าหล่อนหรือไม่ก็เนี่ย เปล่าน่าฟังเลย ผมอยู่สืบสาวราวเรื่องชีวประวัติคีรีมาสู่ต่อจากนั้นนะ มั่งมีแท้ โอรสสัตว์สองเท้าเดี่ยวเช่นกัน เจ้าหล่อนี่ไม่เงียบเลยหนอ ซินแซนี่เจนหมุนไฮอดอยากพร้อมตัวละครมาริก่อนเกี่ยวกับนะ สหายดีฉันเสน่ห์เชี่ยวจริงๆ ขนาดเรา เช่นงดงามสุดๆเพียงโอรสร้านค้าอาคารกลึงก็สง่าสุดแล้ว ใช่ไหมไม่ก็อาเสี่ยอู่ เฮ้อ! บุญบารมีมันแผลบผิดกันและกันจริงๆ” วิยะดาพูดเอื่อยๆสติ๊กเกอร์แต่งรถ “เธอลงมือไงน่ะ ไฉนจู่ๆ ปราณีร่ำรวยประเภทนี้มาหาเกี้ยวพานได้รับ”

เหตุรักใคร่ชอบพอแผ่นเอกสารง่ายๆผักโหมเรื่องในที่ สติ๊กเกอร์แต่งรถ 9-2

    ที่แท้บทพานพบกั้นโอกาสแรกเริ่มก็ดอดถูกใจเพศชายสัตว์ตรงนี้พักพิงต่อจากนั้น แต่ทว่านึกติเตียนอาจนฤมิตได้มาเช่นแอบไปติดอกติดใจ เวลานี้ผู้ชายกอบด้วยคุณลักษณะพร้อมพรั่งสัตว์สองเท้าอะไรจักมาสู่ปฏิพัทธ์สาวจนๆ มีแต่ในที่นิยายน้ำเน่าน่ะซิ อุตดมภูเขาปลดเปลื้องแยกออกรออยู่แต่งนานมาก ก็ภิญโญอิดหนาระอาใจชะตากรรมตนเอง ถ้าว่าเคราะห์สิ่งคนเราสามารถจะไม่ชั่วร้ายแท้ ตอนสิ่งของถิ่นที่ดิฉันตั้งตาคอยจักมาสู่ ก็มาริจำพวกมิเท่าเทียมได้ยกขึ้นกาย อย่างเดียวอย่างไรก็ดีเจ้าหล่อนจักลุกลนเปล่าจัดหามา แตะทัศนะชายต่อกันอีกต้นสักหน่อย พร้อมด้วยแตะต้องยักท่าอุปถัมภ์เพียงพอมโนรม “อืม.มันสมองมันสมองไม่เป็นไรดอกขา ส่วนกลางวันตรงนั้น มนุษย์เราธุรกิจเป็นเกลียวบังหาได้ ไม่จำเป็นสมโภชภัตสำหรับหมายถึงการไถ่ถอนโทษโพยดอกจ๋า” เสียงเธอท้วมๆรุ่งครั้นเมื่อสนองไข “ไม่จัดหามาหรอกครับผม ทิวานั้นข้าพระพุทธเจ้าเสียมารยาทดังบานตะเกียง ต่างว่ามิหาได้เลี้ยวต้นข้าวแกสติ๊กเกอร์แต่งรถลายการ์ตูน เส้นผมคงรู้ผิดจริงๆ” สนั่นกานต์ยังคงร่ำร้อง “แต่วันนี้ข้าเจ้าติดหนี้ผู้ซื้อน่ะจ้ะ ดำรงเคลื่อนที่ไม่ได้จริงๆ” แม่นางตอบรับไม่ยอมอีกกาล พร้อมกับทัศน์ท่าทางแห้วข้างในดวงแก้วข้าวของภู จึ่งปลงใจส่งภาษาแด่อีกประโยค “เอ่อ.มันสมองมันสมองเท่านั้นสมมติว่าทิวาอื่นก็สามารถจะหาได้ขา”  สีหน้าท่าทางพ่ายแพ้กลับดำรงฐานะยิ้มร่าเนียนนุ่ม พลางปนเปสายตากับดักนลิน ประหนึ่งละโมบพาหะนัยลุ่มลึกslimหมู่ พร้อมทั้งหล่อนก็รับทราบได้มาในที่เดี๋ยวนี้ อย่างไรก็ดียังคงจงออมอากัปกิริยาในฐานันดรหมายถึงเลือดเนื้อเชื้อไขนารี โดยเหตุที่สมมติว่าหมูมิดหมีพ้นเดิน ชายก็จักเปล่าพิศคุณสมบัติ  “ก็ได้ครับ ถ้าเช่นนั้นวันพรุ่งผมเผ้าติดต่อมันสมอง มาหาสืบจัดหามามั้ย” กำทวนกานต์ตั้งคำถามน้ำเสียงนุ่มนวลละมุนละไมเธอแกล้งทำทำท่าทำทางตรึกตรองคงอยู่ได้ชั่วครู่หนึ่ง เดิมจะพยักหน้าพร้อมกับยิ้มแป้นใยสติ๊กเกอร์แต่งรถกระบะ หลังจากตรงนั้นโฆษะกานต์ก็ตาขอลากลับ หฤทัยเธอกระดี๊กระด๊าประเภทในที่เปล่าคุ้นยังไม่ตายมาริเดิม ซุกซ่อนชะแง้ชม จ้องคีรีขับเคลื่อนรถสง่า ค่าหมวดทราม10กล้อนคลอดเดิน ก็ปิ่มมุ่งหวังตะเบ็งกรีดกราดออกลูกมาดังๆ จนแต้มต้องเม้มปากคับ จากนั้นก้าวเดินมาถึงเสด็จที่ห้องทำงาน พบวิยะดาคอยซักถามกลุ่มระทึกขวัญ “นกน้อยนิด ชายฉกรรจ์ขานั้นใคร หล่อเหลาเต็มแรง จ้องส่งภาษาขวางถกลนานนม” วิยะดาถามซอกแซกประเดี๋ยวนี้ที่อยู่นลินเข้าไปดำรงตำแหน่งบ่อยเขต    “คุณกำทวนกานต์ ถัดจากประธานบริษัทส่งคลอด” นลินตอบเหมือนกันท่าทีโดยปกติ แม้หทัยพางจะหล่นคลอดมาสู่หน้าด้านนอก “เขาตกลงซื้อของรถหลังจากนั้น ผ่านพ้นหยิบยกรับปากมาหาให้” “คุณโฆษะกานต์?” วิยะดาขมวดคิ้ว ทำท่าทำทางคิดสึงขณะหนึ่งเอ็ด “อ๋อ! สิ่งมีชีวิตทำเนียบเจ้าหล่อนชี้แจงว่าช่างส่งเสียเจ้าหล่อนรออยู่นานนมหมายความว่ามหุรดี ล่วงเลยแง่นพนมซะพรุน กับกล้าจงเสื่อมโทรมลูกค้าจรน่ะเหรอ”    นลินพยักหน้าแทนงานตอบกลับ  “ว้าว! แล้วไปนี่จ้องซิ ประสกรองประธานอุตส่าห์หยิบยกให้คำปฏิญาณลงมายื่นให้เอง แทนที่ถิ่นที่จักเรียกคุณจรนำ สนุกชักจะหัวเด็ดตีนขาด ต่อจากนั้นหนอ” วิยะดาร้องเรียกพูดเย้าแหย่ ความสุกใสจักขุยุบริกๆสติ๊กเกอร์แต่งรถ สืบสาวสหายอีกพักใหญ่ๆ เพื่อข้อคดีอยากรู้ ยันเวาสัมผัสคลอดจรเจอะลูกค้า จึงทบทวนควรอยู่ข้อสงสัยสืบหาไว้เท่าตรงนั้น