เรื่องรักฉบับหวานขมบทที่8-8

 แววตากับน้ำเสียงของหวานใจยังเต็มไปด้วยความท้าทายและดื้อดึง สิ่งนี้เริ่มสะกิดต่อมความบ้าดีเดือดของเขาให้ทำงาน ตอกย้ำด้วยความเหนื่อยหน่ายใจสุดขีด จากการโดนหล่อนตามติดมาสามวันเต็มๆ เขาเพิ่งรู้ว่าผู้หญิงขี้ตื๊อนี่น่ากลัวเอามากๆ ร่างเพรียวบางที่ยืนรอมาสักพักเริ่มหงุดหงิด จึงเดินตรงดิ่งเข้ามาหาคนทั้งสองที่ยืนคุยกันอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเสร็จธุระสักที “ธี ยังคุยกันไม่เสร็จอีกเหรอ รอนานแล้วนะ” พอเอ่ยจบก็หันมามองสาวน้อยนักศึกษา เตรียมจะยิ้มให้ แต่ก็ต้องชะงักรอยยิ้มไว้ เมื่อปะทะกับสายตาไม่เป็นมิตร ครั้นชำเลืองมองธีธัช ก็เห็นเขาทำหน้าตากระอักกระอ่วน หล่อนเริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ตัวเองเข้ามาถูกจังหวะหรือไม่ พยายามสบตาเขาเพื่อถามคำถามผ่านแววตา ขณะนั้นธีธัชกำลังตัดสินใจบางอย่าง เขามองหน้าเด็กสาวเอาแต่ใจ ดื้อรั้นสติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซค์ ตามตื๊อเก่งอย่างระอา สำรวจรอบตัว ค่อนข้างปลอดคนอย่างที่หวานใจบอก เห็นพนักงานเดินผ่านมาไม่กี่คน แต่ดูเหมือนไม่มีใครสนใจจะมองมา เพราะแต่ละคนสนใจแต่จะมุ่งตรงกลับบ้าน หรือไม่ก็ไปพบเพื่อนตามนัดเพื่อพักผ่อนหรือสังสรรค์ หลังจากทำงานหลังขดหลังแข็งมาทั้งวัน ท้ายสุดก็หันมาสบตาที่เต็มไปด้วยคำถามของนลิน ดวงตาโตคู่สวยฉายแววกังขา ริมฝีปากอิ่มได้รูปเผยอเล็กน้อยคล้ายอยากจะถามบางอย่างใจจะขาด ‘เอาละ ตายเป็นตาย อย่างมากก็โดนเจาะลูกตากับเฉาะกระหม่อม’ วินาทีนั้นเขาตัดสินใจยื่นหน้าเข้าไปใกล้สาวสวยแบบไม่ให้ตั้งตัว แล้วแตะริมฝีปากกับมุมปากนุ่มนิ่มอย่างรวดเร็ว เรียกว่าแค่เฉียดก็ได้ ก่อนผละออกมาในทันที และคว้าหมับเข้าที่ข้อมือบางเพื่อกึ่งลากกึ่งจูงให้เดินตามไปด้วยกันสติ๊กเกอร์แต่งรถลายการ์ตูน ทิ้งให้หวานใจมองตามด้วยความงงงัน ไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะกล้าทำอะไรบ้าบิ่นตามคำท้าแบบนี้ สักพักก็กระทืบเท้าด้วยความขัดใจ ใบหน้าจิ้มลิ้มงอง้ำขณะบ่นพึมพำ “ผู้ชายสมัยนี้เป็นบ้าไปหมดแล้วหรือไง ชอบผู้หญิงแก่กว่า โอ๊ย! เซ็งเป็ดจริงๆ เลย! ”คนโดนลากยังไม่หายงงงัน ดวงตากลมโตยังเบิกกว้าง ปากยังอ้าค้าง ซึ่งเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เขายื่นหน้าเข้ามาแตะมุมปากอย่างรวดเร็วจนหล่อนไม่ทันตั้งตัว ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับหล่อนมาก่อน ไม่มีผู้ชายคนไหนเคยฉวยโอกาสกับหล่อนได้ เพราะความที่เป็นคนปาก มือ และเท้าไว เรียกว่าหล่อนมีอาวุธรอบตัว แต่เหตุการณ์เมื่อสักครู่มันเกิดขึ้นภายในเสี้ยววินาที จึงป้องกันตัวไม่ทัน สติ๊กเกอร์แต่งรถ

เรื่องรักฉบับหวานขมบทที่8-4

 “แล้วมือนายเป็นยังไงบ้าง” หล่อนถามขึ้นบ้างหลังความโกรธคลายลงไปมาก และนึกออกว่าเมื่อสักครู่งับมือเขาอย่างแรง “ไม่เป็นไรหรอก นิดหน่อยเอง” ธีธัชปฏิเสธทันควัน คิดว่ามันเล็กน้อยจริงๆ แค่หล่อนไม่เป็นไรก็พอแล้ว “ไม่เป็นไรอะไร ไหนดูซิ” หล่อนพูดพลางยกมือใหญ่ได้รูปขึ้นมาสำรวจดู ก็เห็นรอยเลือดซิบๆ ‘นี่ฉันกัดแรงขนาดนี้เลยเหรอ’ “ขอโทษทีนะ เมื่อกี้มันอัดอั้นตันใจ ไม่รู้จะทำยังไง เลยงับมือนายแรงไปหน่อย” “ก็บอกแล้วว่าไม่เป็นไร นิดเดียวเอง วันนั้นโดนฝาหม้อยังหนักกว่านี้อีก” เขาไม่ได้ตั้งใจจะหยิบยกอุบัติเหตุวันนั้นขึ้นมา เพียงแต่อยากเปรียบเทียบเพื่อให้หล่อนคลายความกังวล “นายไม่ต้องรื้อฟื้นเรื่องนั้นก็ได้” นลินพูดเสียงอุบอิบในลำคอ ยังนึกละอายใจเรื่องวันนั้นไม่หาย วันนี้ก็ดันงับมือเขาจนห้อเลือดอีก “ผมไม่เป็นไรหรอก” เขารีบพูดเมื่อเห็นแววกังวลใจในดวงตากลมโต “แผลจิ๊บๆ แต่เมื่อกี้ผมตกใจจริงๆ นะ กลัวคุณจะกัดลิ้นตัวเองจริงๆ” หล่อนถอนใจเบาๆ  “ยังดีนะที่นายไม่เอารองเท้ายายใส่ปากฉัน ไม่งั้นนะ...” สติ๊กเกอร์แต่งรถวีโก้ “ไม่หรอก ผมจะทำอย่างนั้นได้ยังไง ถึงรองเท้ายายจะเล็กพอดีคำก็เถอะ” เขาพูดติดตลกกลั้วเสียงหัวเราะ เมื่อเห็นว่าหล่อนเริ่มอารมณ์ดีแล้ว “ยังจะพูดเล่นอีก ก็นายนั่นแหละเล่นกระชากกันแบบไม่ทันให้ตั้งตัว เห็นมั้ย ฝรั่งติดคอเลย แล้วนี่น้องหวานไปหรือยัง” นลินถามพลางชะเง้อคอยืดคอยาวมองออกไปตามทาง แต่ไม่เห็นวี่แววของนักศึกษาสาวน้อยคนนั้น “หายไปแล้ว เมื่อกี้เห็นยืนอยู่ตรงนี้พักหนึ่ง งั้นไปกันเถอะ เกือบบ่ายโมงแล้ว” “เอ่อ...แล้วเดี๋ยวนายขึ้นไปก็ต้องเจอน้องหวานอยู่ดี แล้วนายจะหนีทำไม” หล่อนถามขึ้นอย่างข้องใจขณะเดินเคียงคู่กันไปตามทางเท้าชายหนุ่มหันมายิ้มบางๆ ให้ก่อนตอบ “ช่วงบ่ายน้องหวานต้องเข้าประชุมกับกลุ่มนักศึกษาฝึกงาน คงหลายชั่วโมงเลยแหละ” นลินพยักหน้ารับรู้ เมื่อเดินมาถึงหน้าอาคารสูงตระหง่านใจกลางเมืองสติ๊กเกอร์แต่งรถลายการ์ตูน ทั้งสองก็แยกย้ายกันเข้าบริษัทของตนเมื่อมาถึงแผนก ธีธัชก็นั่งลงที่โต๊ะของตัวเองเพื่อเตรียมลุยงานต่อ เหลือบมองนิ้วที่ยังเห็นรอยฟันก็ยิ้มขำยามนึกถึงเจ้าของรอยฟันนี้ เงาของใครบางคนโฉบมานั่งข้างกาย วูบนั้นเขากลัวว่าจะเป็นหวานใจ แต่พอเงยหน้าขึ้นมองกลับกลายเป็นยงยุทธเพื่อนซี้ “อ้าว! เป็นไง มาแล้วเหรอ” ธีธัชทักทาย สายตาจดจ้องไปที่ผมของเพื่อนที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นรูปเป็นทรง ผิดกับช่วงเช้าลิบลับ หนำซ้ำหางตาก็ตก “เฮ้ย! ทำไมผมกับหน้าตานายเป็นอย่างนั้นล่ะ เหมือนโดนใครข่มขืนมาเลยว่ะ” สติ๊กเกอร์แต่งรถ

เรื่องรักฉบับหวานขมบทที่7-11

  “แล้วยุทธล่ะ เขาไม่โกรธเราแย่เหรอ” นลินถามขึ้นขณะนั่งอยู่ในร้านอาหารอีกร้าน “ไม่เป็นไรหรอก ยุทธมันเก่ง แก้ไขสถานการณ์ได้ ถ้าให้ผมนั่งตรงนั้นต่ออีกนิด ต้องปวดหัวตายแน่” พูดจบ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น บนหน้าจอโทรศัพท์ปรากฏเบอร์มือถือของยุงยุทธ “เฮ้ย! แกไปเข้าห้องน้ำประเทศไหนวะ เจ๊นกน้อยก็เหมือนกัน หายตัวไปแล้ว เอาตัวรอดกันเลยนะ” ยงยุทธใช้มือป้องปาก และหันหน้าเข้าหากำแพงขณะพูด เพราะไม่อยากให้สองสาวข้างๆ รู้ว่ากำลังคุยกับใคร เสียงสองสาวที่กำลังเชือดเฉือนวาจากันดังแทรกมาตามสายโทรศัพท์ชวนให้หวาดเสียว ธีธัชนึกสงสารเพื่อนซี้ขึ้นมาเหมือนกัน แต่วินาทีนั้นคงต้องตัวใครตัวมัน “เออน่ะ! มากินร้านอื่นกันแล้ว นายช่วยกินส่วนของฉันกับนกน้อยด้วย ส่วนค่าอาหารนายค่อยมาเก็บที่ฉันก็แล้วกัน”สติ๊กเกอร์แต่งรถกระบะ เขาพยายามไถ่โทษ เพราะรู้ตัวว่าทิ้งเพื่อนให้เผชิญวิบากกรรมตามลำพัง “เฮ้ย! ทำอย่างนี้ได้ยังไง นี่มันฉนวนกาซ่าชัดๆ เลยนะโว้ย”ยงยุทธโวยวายเสียงกระซิบ “เออน่า! ฉันรู้ว่านายรับมือได้ แค่นี้ก่อนนะ” ธีธัชตัดบทและวางสาย “เป็นไงบ้าง ระเบิดลงตูมๆ เลยรึเปล่า” นลินถามด้วยสีหน้าหวาดเสียว รู้นิสัยวิยะดาดีว่าปากร้ายขนาดไหน ตัวหล่อนว่าปากร้ายแล้ว ยังไม่ถึงครึ่งของเพื่อนคนนี้เลย ส่วนน้องหวานใจนั่นก็ดูเซียนเหมือนกัน คิดแล้วก็หนักใจแทนยงยุทธ หนุ่มน้อยยักไหล่ ไม่ได้พูดอะไร “ก็นายอยากหล่อนักนี่ สาวๆ เลยแย่งกันให้วุ่นเลย” หล่อนแกล้งพูดหยอก ทั้งหมั่นไส้และเอ็นดูเพื่อนรุ่นน้องคนนี้ ก็ดูสิ หน้าใสเสียขนาดนั้น หล่อแบบไม่บันยะบันยัง ยิ้มแต่ละทีกระชากใจสาวน้อยสาวแก่ ดีนะที่หล่อนสนิทสนมและเห็นเขาเป็นน้องชายคนหนึ่งสติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซด์ ไม่อย่างนั้นอาจติดตาต้องใจความหล่อเหลาไปด้วยอีกคน  คนรูปหล่อยิ้มเจื่อนๆ แกมเขิน เพราะกระดากเรื่องที่สาวๆ ต้องมาทะเลาะกันเพราะแย่งตัวเขา “แล้วนายชอบน้องหวานอะไรนี่เหรอ แต่ดูก็น่ารักดีนะ สวยดี ถึงจะปากร้ายไปหน่อย แต่ก็ดูจะชอบนาย”  “ผมไม่ได้ชอบน้องเค้า” ธีธัชตอบเสียงเรียบหลังจากถอนใจเบาๆ หญิงสาวก็ถามต่อ “แล้วนายชอบผู้หญิงแบบไหนล่ะ ฉันไม่เห็นนายคบใครเลย มีแต่ผู้หญิงมาชอบนาย” ดวงตาคมล้อมรอบด้วยขนตายาวงอนราวผู้หญิงจดจ้องดวงหน้าเนียนใสของนลินอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนลดสายตาลงมองเมนูอาหารในมือ     “ก็บอกไม่ถูก ถ้าชอบก็คือชอบ อาจจะคุยกันรู้เรื่อง อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ของแบบนี้มันบอกยาก อีกอย่าง ผมก็ไม่ได้รีบสติ๊กเกอร์แต่งรถ ค่อยๆ ดูไปเรื่อยๆ ดีกว่า”

เรื่องรักฉบับหวานขมบทที่7-9

  “ครับ” ธีธัชตอบเสียงเบา “เห็นมั้ยคะ ป้าดา อุ๊ย! ขอโทษค่ะ พี่ดา หวานหยอกเล่น คงไม่ว่ากันนะคะ” หวานใจตอกกลับเสียงหวานตามแบบฉบับ สองหนุ่มไม่ทันสังเกตการเชือดเฉือนกันด้วยวาจาและสายตาของสองสาว แต่นลินรับรู้ได้ทันที และแอบคิดว่า ‘ยายหวานนี่แสบเอาเรื่องเหมือนกันแฮะ’ หล่อนเหลียวมองหน้าเพื่อนสาว วิยะดากำลังส่งสายตาพิฆาตไปให้อีกฝ่าย “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พี่ไม่ถือ” วิยะดาพูดเสียงเย็น ใบหน้ายังฉาบด้วยรอยยิ้ม พนักงานในร้านเข้ามาจดรายการอาหาร ธีธัชหันไปถามนลินด้วยความเคยชินว่าจะกินอะไร อีกฝ่ายก็ตอบด้วยความเคยชินเช่นกันว่าเหมือนเดิม “มะกะโรนีผัดขี้เมา ไม่เผ็ดมากนะครับ ไม่ใส่ปลาหมึกสด ส่วนของผมข้าวผัดทะเลจานหนึ่ง” ธีธัชสั่งอาหารกับพนักงาน วิยะ
ดากับยงยุทธชินเสียแล้วกับพฤติกรรมแบบนี้ของหนุ่มน้อย รู้ว่าสองคนนี้สนิทกัน แต่ก็ในฐานะเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้องเท่านั้น หวานใจแอบขัดใจ ไม่ชอบที่เขาแสดงความห่วงใยผู้หญิงอีกคนมากกว่าหล่อน จริงๆ ก็ไม่อยากจะคิดมากสติ๊กเกอร์แต่งรถลายการ์ตูน แต่สาวรุ่นพี่ทั้งสองคนมีหน้าตาสะสวยไม่เบา หนำซ้ำคนที่แต่งหน้าจัดจ้าน แต่งตัวเปรี้ยวๆ นั้น ท่าทางจะเอาเรื่อง ส่วนอีกคนไม่แต่งหน้า สวมชุดทำงานแบบเรียบ ถึงจะดูเฉยๆ แต่ท่าทางดูแข็งๆ คงจะไม่ยอมให้ใครมาข่มง่ายๆ แล้วดูสิ พ่อรูปหล่อของหล่อน ทำไมต้องสั่งอาหารให้ผู้หญิงคนนี้ด้วย ทำเหมือนสนิทสนมกันนักหนา แต่แค่นี้ไม่เหลือบ่ากว่าแรงหรอก อายุน้อยกว่าเสียอย่าง ก็มีชัยไปกว่าครึ่ง หล่อนมั่นใจว่าคนรูปหล่อตัวโตคนนี้คงไม่พิสมัยผู้หญิงสูงวัยกว่า เพราะมีสาวน้อยวัยใสมาประเคนอยู่ตรงหน้าทั้งคน ถ้าเขาคิดจะเลือกป้าก็บ้าแล้ว แต่แหม! คิดแล้วเบื่อจริงๆ สมัยนี้ทำไมผู้หญิงถึงมากมายนักนะ หนำซ้ำผู้ชายก็น้อย จนบรรดาผู้หญิงแทบจะตบตีแย่งชิงกันให้วุ่น แล้วดูสิ อุตส่าห์มาเจอคนรูปหล่อ นิสัยดี แต่ฟ้าก็ดันส่งป้าๆ สองคนนี่มาเป็นมารสติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซค์ แค่ดูสายตายายคนแต่งหน้าจัดๆ ก็พอจะรู้แล้วว่าคงจะเล็งเป้าหมายเดียวกับหล่อน ‘เชอะ ไม่เจียมบอดี้’ อย่างไรหล่อนก็ไม่ยอมง่ายๆ หรอก  เพราะบอกตามตรงว่าพนักงานฝ่ายศิลป์คนนี้หล่อถูกใจเอามากๆ และถึงแม้เพิ่งจะได้พูดคุยกันแค่สี่วัน แต่ก็รู้ได้ทันทีว่านิสัยดี เป็นสุภาพบุรุษ ไม่ชอบพูดจายั่วเย้าแบบผู้ชายทั่วไป แล้วยิ่งทำท่าเล่นตัวเหมือนกลัวหล่อนจะเขมือบ ก็ยิ่งอยากได้ผู้ชายคนนี้ไปควงแก้เหงาและอวดเพื่อน เนื่องจากเพิ่งเลิกรากับแฟนหนุ่มจอมเจ้าชู้ไปเมื่อวันก่อน ซึ่งหล่อไม่ได้เสี้ยวหนึ่งของหนุ่มคนนี้ด้วยซ้ำ แต่เจ้าชู้แบบหาตัวจับยาก คบผู้หญิงทีเดียวสี่คนรวด หล่อนจึงบอกเลิก โดยฝ่ายชายก็หาได้ยี่หระไม่ นี่แหละความรักของหนุ่มสาวยุคนี้ คบกันง่าย เลิกรากันเร็วสติ๊กเกอร์แต่งรถ

เรื่องรักฉบับหวานขมบทที่7-5

  “ก็ไปเจอลูกค้างี่เง่ามาน่ะสิ ให้รออยู่เป็นชั่วโมง เดี๋ยวโทรศัพท์เข้า เดี๋ยวธุระด่วน เซ็งเป็นบ้าเลย รวยแล้วยุ่งเป็นอยู่คนเดียวหรือไง ถึงฉันไม่รวย ฉันก็ยุ่งเป็นเหมือนกันนะ” หล่อนพร่ำบ่นเป็นชุด “ใจเย็นๆ เถอะ สมัยนี้มันก็อย่างนี้แหละ พนักงานขายรถมันเยอะ เศรษฐกิจก็ไม่ค่อยดี ยอดขายก็ตก ลูกค้าก็ต้องเล่นตัวเป็นธรรมดา พนักงานขายอย่างเราก็ต้องทำใจ” วิยะดาปลอบเพื่อน    “จะทำใจยังไงล่ะ ดา ต้องนั่งรอเป็นชั่วโมง นั่งรถเมล์ไปเกือบชั่วโมง หนำซ้ำฉันก็กัดหมอนั่นซะพรุน จนเขาคงไม่คิดซื้อรถกับฉันแล้ว” คนบ่นนั่งกุมขมับข้างหนึ่ง “เอาเถอะน่า อย่างมากก็เสียลูกค้าไปคน เดี๋ยวก็มีลูกค้าเข้ามาใหม่เองแหละ” วิยะดาพูดยิ้มๆ พยายามช่วยให้เพื่อนคลายความหงุดหงิดลง “มันง่ายซะที่ไหนล่ะ เธอก็รู้ เดือนนี้ยังขายไม่ได้สักคันเลยสติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซค์ เป็นอย่างนี้ แล้วฉันจะทำยังไง” ขณะบ่นก็นึกไปถึงเงินหนึ่งหมื่นบาทที่น้องสาวขอเบิกเมื่อวันก่อน คิดแล้วก็กลุ้ม มีแต่เรื่องเงินๆๆ ทำไมคนจนมันถึงลำบากแบบนี้ “คิดๆ ไปก็อิจฉาเธอเหมือนกันนะ ขายได้หรือขายไม่ได้ก็ไม่เห็นต้องเดือดร้อน ยิ้มได้ตลอด โอ๊ย! ทำไมฉันถึงได้อาภัพแบบนี้นะ” หล่อนพร่ำบ่นด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาจริงๆ อีกฝ่ายถอนใจเบาๆ พลางส่ายหน้าเล็กน้อยอย่างขำๆ “จะเอาแบบฉันมั้ยล่ะ สบายจริง แต่เปลืองตัวหน่อย เอามั้ย” วิยะดาพูดตรงๆ ไม่อ้อมค้อม เพราะทั้งสองสนิทสนมกันมาหลายปี ไม่มีความลับต่อกัน แต่ก็ไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของกันและกัน และนลินก็รู้ว่าหล่อนมีผู้ชายกระเป๋าหนักทั้งโสดและไม่โสดคอยเลี้ยงดูปูเสื่อมาตลอด จึงไม่เคยเดือดร้อนเรื่องเงินขาดมือ เดือนไหนจะขายรถได้หรือไม่ได้ก็ไม่เดือดร้อน เพราะถึงอย่างไรก็มีรายได้เป็นกอบเป็นกำอยู่แล้ว ทำให้หล่อนมีเงินส่งให้บิดามารดาทุกเดือน สามารถจ่ายค่าอพาร์เมนต์ได้ สติ๊กเกอร์แต่งรถลายการ์ตูนซื้อกระเป๋า รองเท้า เสื้อผ้า โทรศัพท์มือถือราคาแพงได้ เรียกว่าไม่มีความจำเป็นต้องมาทำงานเป็นพนักงานขายรถเลยก็ได้ แต่ที่ยังทำงานอยู่ก็เพราะให้อยู่เฉยๆ ก็เบื่อ อีกอย่าง งานนี้ทำให้ได้เจอผู้คนมากมาย หลายระดับ ซึ่งเป็นเรื่องดีสำหรับวิยะดา “รอให้ลำบากอีกนิดแล้วกัน ไม่แน่อาจจะใช้บริการ” นลินตอบกลับคล้ายประชดชะตาชีวิตตัวเอง พลางถอนใจหนักๆ อย่างกลัดกลุ้ม ริมฝีปากที่แต่งแต้มสีสันจัดจ้านโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ วิยะดาเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนสนิทคนนี้ดี การใช้ชีวิตในสังคมเมือง ความอัตคัดขัดสน รายรับรายจ่ายที่ชักหน้าไม่ถึงหลัง ภาระความรับผิดชอบต่อครอบครัว สิ่งเหล่านี้หล่อนรู้ซึ้งดี เพราะเป็นเด็กต่างจังหวัด บิดามารดายากจน มีน้องอีกสองคนต้องส่งเสียเลี้ยงดู และถ้าหล่อนมีหัวสมองฉลาดปราดเปรื่อง เรียนเก่ง มีความสามารถ ทำงานเงินเดือนสูง ก็คงไม่เป็นปัญหา แต่ความที่เป็นคนเรียนหนังสือปานกลาง ไม่ได้เรียนจบจากมหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐบาล ไม่มีความสามารถโดดเด่นอะไร อย่างเก่งก็ทำได้แค่งานเลขานุการ หรือไม่ก็พนักงานขายธรรมดาทั่วไป ไม่ต้องใช้ความสามารถเรื่องภาษาอังกฤษหรือความรู้เฉพาะด้านมากมายนักสติ๊กเกอร์แต่งรถ

หัวเรื่องชอบพออย่างกล้วยๆขื่นตอนทำเนียบ7-1

  “เฮ้ย! ธี ผู้นำเหมายัดเตี้ยจริงๆจัดจ้านหรือไร” ยงยุทธซักทำนองเสียงจริงๆชั่วโมงดำรงตำแหน่งปฏิบัติราชการพักที่กองกลางพร้อมทั้งธีธัช พร้อมกับมิตรร่วมงานอีกจัตุสัตว์ แต่ละสัตว์หน้าตาดำนาเก่าแก่คร่ำเคร่งกับงานเลี้ยงข้างหน้า “ทำไมพี่สาวดาปฏิพัทธ์ถากถางต่อว่าบริโภคหมายความว่าลูกหลานเติมค่อยงด อุจมิลุตรีฝ่ามือค่อยจาก หาว่าปักชำออกลูกซินแสปฏิบัติงานดีฉันหลุดขันกระทบความนิยมแพลงล่วงเลยร่างกายเหี้ยนน้อยงด ใช่สิ ผมเปล่าใช่ก๊กทรวดทรงหัวหน้าคนงานประเภทรุ่งเรืองแถวใหญ่โตบึ้กนี่ แล้วไปนึกว่าจ้างฟาดตั้งใจค่อมหลายหรือไร เจี๊ยะก็จินตนาการปรารถนาสูงๆ เท่ๆ ประดุจดังดารานำชายภาพยนตร์เสมือนขนันหนอโว้ย” เมื่อบอก ทวิน้ำมือพร้อมกับสายตาอีกทั้งทำใจจดจ่อสิงสู่พร้อมด้วยหน้าจอคอมพิวเตอร์ “นั่นสิ ยุทธ พักนี้เพราะเหตุไรผมพึงพอใจคิดฝันฤๅแปลกๆ ครุ่นคิดที่ใดไม่เข้าแก็ปคงอยู่ได้เสมอๆ ล่วงพ้นว่ะ นายจ้างเมื่อมีอย่างซ่อมมั้ย” ธีธัชพูดรุ่งโรจน์หลังจากเสี่ยวสิ้นลมเล่าอวสาน สมมติว่าแขนอีกทั้งขีดๆ เขียนๆ พักบนบานศาลกล่าวกระดาษเป็นประจำ แต่พฤติกรรมอย่างมานพกอบด้วยส่วนณหัวใจ ทั้งนี้เพราะภรูจัดกระหมวดมุ่นครอบครองโบ “จะมอบให้ซ่อมไง ปุถุชนคลอดมาริค่อม จะส่งมอบเที่ยวไปประสานรอยกระดูกหรือไงสติ๊กเกอร์แต่งรถวีโก้ ยัดว่าจ้างประสานรอยส้นเกือกอาจหวานคอแร้งกว่า เฉพาะจดส่งมอบดอนกระทั่งนี้ อัยกีเจ๊ดาก็จำต้องกล่าวร้ายประเด็นรูปหน้าลูกแดกแด้สิ่งของเกล้าผมอีก ใช่ซิ อย่างไรภูเขาก็อาจจะมิแลชายหนุ่มหมู่ดีฉันหรอก ทั้งตราบเท่า ภาพถ่ายก็มิรูปหล่อ เฮ้อ! ปล่อย ผลงานนี้ข้าแตะปล่อยวางหนึ่งเดียว” ยงยุทธร่ำฟูมฟายแผนกมีชีวิตคำกล่าวคือประมาณ “ปลงเหเฝ้ารอ ข้าพเจ้าก็หยิบยกความถูกต้องมาถึงกดหัวจากนั้นหนอ ด้วยเหตุใดอีกทั้งมิได้รับผลสรุปอีก หรือว่าฟาดจะผูกพันจริงๆ กลับไม่นะ ข้าพเจ้ามิเจนยังไม่ตายผังนี้มาหาแต่ก่อน อีกชนิด เราก็ขวนขวายออกแรงร่างกายฝ่ายร้ายแรงต่อจากนั้นหนอ” ถึกค่อยเว้าพลางควงดินสอที่น้ำมือเคลื่อนมาหาปานผู้มีชีวิตเบลอ “ออกกำลังกายร่างเจี๊ยะก็ออกมาสู่จบ ไอ้ที่อยู่เขาบอกเล่าดุกรุณาสละดอนรุ่ง ทั่วโผนเกลียวเชือก บาสเกตบอล ว่าย อย่างไรก็ดีมันส์ก็ยังแป้กถ่ายแบบดั้งเดิมว่ะ เฮ้อ! ยกเลิกคิดดูเป็นประโยชน์กระทั่ง ไตร่ตรองจากคิดถึงมาสู่ก็จ้านขบคิดจัดซะเปล่าๆ” บุรุษร่างกายจำกัดถอนหายใจฉบับเศร้าใจที่ชะตาแดนแตะต้องยังไม่ตายแค่เลือดเนื้อเชื้อไขกรอกภายในสายตาของวัยสาวแดนแฝงกะปอง “นั่นซิ ร้างลาสำนึกประเสริฐตำหนิติเตียน ล้ำนึกดูแยะสติ๊กเกอร์แต่งรถลายการ์ตูน ชั่วประเดี๋ยวถึงมรณภาพงานฉลองเสียการเกียดกันพอประมาณ อย่างไรก็ขอบคุณหนอ ยุทธ” ธีธัชถอนใจ เพรงจักเหลียวหลังมาหาดูแลด้วยกันกิจตรงหน้าทาบ “ไม่เป็นไร ขอบใจนายงานเพียงขัดขวาง ธี” ยงยุทธขานรับ พร้อมด้วยหันมาริตอแยกับจอสมองกลต่ออีกด้วย มิตรร่วมงานอีกจตุบุคคลภายในห้องบ่ายลงมาชำเลืองใบหน้ากีดกั้นเลิ่กลั่กเพราะว่าข้อความงงงันเงียบงัน สุนทรโดยตลอดรับฟังงานเล่าข้าวของสหายร่วมงานทั่วสองมาริวางแต่ต้นจนจบ พร้อมกับต่างส่งเครื่องหมายเพราะกิริยา ขา พร้อมแววตา มอบกันและกันคล้ายจะป้อนคำถามคุ้นเคยว่าร้าย ‘ไอ้แฝดสามัญชนนี้มันเทศยังมีชีวิตอยู่ฤๅ แปร่งหรือเปล่า โวสกัดกั้นมนุษย์มละคำอธิบาย เท่านั้นผลักส่งภาษากั้นรู้ความหมาย!’ นลินกำลังเผ้าคอยผู้ซื้อหนุ่มน้อยกายหนึ่งข้างในห้องหับต้อนรับอาคันตุกะในกองกลางส่งคลอดกอบด้วยชื่อเรื่องแห่งหนหนึ่งมาหารำรำมหุรดี จิตใจสิ่งเจ้าหล่อนชักจะมัว ทว่าก็จำเป็นแกร่ง ผู้ซื้อหมายความว่าพระเป็นเจ้า พร้อมกับลูกค้ารายตรงนี้ก็โทรขนันทิศาติดต่อมาริได้พักใหญ่ๆ หลังจากนั้น มีอยู่ความเอนเอียงดุควรจุกงานขายได้รับ อีกทั้งผู้ซื้อรายนี้นัดเอื้ออำนวยมาหาจดกันเพื่อส่งภาษากีดกั้นหัวข้อเรื่องเบ็ดเตล็ดกระยาเลย เสริมเติม กับภายหลังถอนใจอย่างเฮือก ก็เอื้อมน้ำมือเดินทางหนีบแก้วมาหาจิบแก้ไขเหนื่อยหน่ายสติ๊กเกอร์แต่งรถ

เรื่องรักฉบับหวานขมบทที่6-9

 หล่อนครุ่นคิดอยู่ชั่วอึดใจ แววตาเต็มไปด้วยความหมายมาด “อืม...กุ้งมังกร” ธีธัชถอนใจเบาๆ ก่อนตอบ “คือพอดีฝีมือผมยังไม่ถึงขั้นเทพ ของ่ายกว่านั้นหน่อยได้มั้ย” “ฉันล้อเล่นน่า อืม...เอาตัวนกก็แล้วกัน แบบขยับปีกได้ด้วยมีมั้ย” “ได้ครับ” ธีธัชยิ้มให้หนึ่งทีก่อนหยิบกระดาษสีชมพูแผ่นหนึ่งมาตั้งหน้าตั้งตาพับ ขณะมองเขาพับกระดาษ หล่อนก็ชวนคุยไปพลาง “นายยังไม่นอนเพราะมัวพับกระดาษอยู่เหรอ”“อือ...” เขาตอบสั้นๆ และยังจดจ่อกับการพับกระดาษ “โอริงามิสนุกดี เพลินด้วย ได้ฝึกสมาธิ ความอดทน และความจำอีกด้วย” หล่อนเงยหน้าขึ้นถามอย่างสงสัย “โองิมาริคืออะไร” “โอริงามิ” ชายหนุ่มแก้ให้หล่อน “ทำไมเรียกยากจัง แล้วสรุปโองิมาริคืออะไร”  “ก็นี่แหละ ศิลปะการพับกระดาษพวกนี้ เรียกว่าโองิมาริ...เอ๊ย...โอริงามิ” ธีธัชละสายตาจากกระดาษ สติ๊กเกอร์แต่งรถลายการ์ตูนเพื่อมองคนตรงหน้า “คุณพูดจนผมสับสนแล้วเห็นมั้ย” เขาบ่นงึมงำและตั้งหน้าตั้งตาพับนกกระดาษต่อไปริมฝีปากสวยอิ่มได้รูป คลี่เป็นรอยยิ้ม ไม่ได้โต้ตอบอะไร แต่จ้องมองการพับนกกระดาษอย่างสนใจ  และชะโงกหน้าเข้าไปใกล้อย่างลืมตัว จังหวะนั้นเองหนุ่มน้อยก็เงยหน้าขึ้น เห็นใบหน้าหล่อนอยู่ในระยะประชิด แต่ดวงตาคู่สวยยังจดจ้องอยู่ที่นกกระดาษ วินาทีนั้นเขารู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาแปลกๆ แล้วจู่ๆ ภาพแตงโมสองลูกในฝันก็ผุดขึ้นมาในความคิด พลันก็เหลือบมองต่ำทันทีตามสัญชาตญาณ เขาเพ่งไปยังเนินเนื้ออวบอิ่มที่พุ่งเบียดเสื้อนอนเนื้อบางของสาวเจ้า มือที่กำลังพับนกหยุดชะงักในบัดดล เหตุเพราะร่างกายเกิดปฏิกิริยาตอบสนองบางอย่าง...สติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซค์ที่ไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง พอเห็นอีกฝ่ายหยุดพับนก นลินจึงเงยหน้าขึ้น ทั้งสองจึงประสานสายตากัน หล่อนเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ ก่อนถามขึ้นอย่างกังขา  “นายเป็นอะไรไป ทำไมหยุดพับซะล่ะ” ธีธัชเริ่มได้สติจึงถอยหลังกรูด “ก็คุณมองซะใกล้แบบนี้ ผมพับไม่ได้หรอก” เขาหลบตาขณะพูด ดูมีพิรุธ “ไม่มองใกล้ก็ได้ แหม! แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย แถมทำท่าอย่างกับฉันจะปล้ำนายอย่างนั้นแหละ” หล่อนโวยวายทันทีอย่างหมั่นไส้ เพราะนึกว่าเพื่อนรุ่นน้องกลัวจะโดนหล่อนปล้ำ ก่อนบ่นงึมงำเป็นชุด “เชอะ! ทำอย่างกับไม่เคยใกล้สาว นั่งใกล้แค่นี้เอง ทำเป็นบ่น หน้าแดง ถอยหลังกรูด อย่างกับเราจะจับขึงพืดปลุกปล้ำอย่างนั้นแหละ แล้วดูทำท่าเข้า เหมือนเราเป็นพวกไก่แก่แม่ปลาช่อนกำลังหลอกล่อไก่อ่อน” สติ๊กเกอร์แต่งรถบ่นเสร็จก็ค้อนคนหวงเนื้อหวงตัวจนหน้าคว่ำ

เรื่องราวชอบพอแผ่นจดหมายกล้วยๆขื่นข้อความย่อยตำแหน่ง6-8

 ไพเราะประกอบด้วยกรณีแตะต้องชำระคืนเหล่าจำเป็นจะต้องเร่งรีบ ด้วยกันหมายความว่าเหตุเพื่อการเรียน นรีมุมานะช่วยเหลือมัธยัสถ์ค่าใช้สอยทุกสิ่งเท่าถิ่นที่จักแปลงได้มาทรงไว้หลังจากนั้น เท่านั้นนี่อยู่ยงจดจำเป็นจริงๆ จึงจัดหามามาสู่ร่ำขอจ่าย พร้อมด้วยนี่แหละทำเนียบปฏิบัติการเอื้ออำนวยเธอกลุ้มใจเนื่องด้วยเบี้ยหนึ่งหมื่นเท้าเปล่าใช่นิดๆ สิ่งไรคุณพ่อต้องหาจีนแสเป็นนิจสิน แค่เด่ซีกนี้ เธอก็หาเงินกระทั่งหัวปั่นจะไม่ดีจากนั้น เจ้าหล่อนพละกำลังเป็นกังวลสิงสู่เสมือนกีดกันนินทาจะดำเนินการอย่างไรและทรัพย์สมบัติหนึ่งหมื่น แต่ถ้าว่าก็คิดนินทาควรพอเพียงมีอยู่สักแบบอย่างอดน่าจะ เธอเปล่าเรียกร้องเอ่ยปากขอร้องยืมพนม“ขอบคุณผู้อยู่เหนือเติบหนอ แต่ว่าประเดี๋ยวข้าพระพุทธเจ้าจะเสี่ยงโชคประมวลสตางค์เผื่อไว้แล นึกต่อว่าน่าจะพอกอบด้วย แม้ว่าสมมติว่าไม่เพียงพอจริงๆ เราค่อยๆร่ำขอกู้ยืมผู้เป็นใหญ่ก็แล้วขนัน เท่านั้นนายขวางตระหนักค่าตอบแทนนะ” นลินพูดคุยยิ้มๆ เข้ากับอีกพรรค “อือ...มิถวิลหรอก” สิงขรยิ้มแป้นพลางขานตอบ รู้ได้มาเหมาแตกต่างรู้ตัวถึงแม้อันที่จริงอัธยาศัยกับรอยยิ้มในที่ไมตรีจิตรของใช้กันหาได้  “ธี เจ้านายหลับไหลหรือยัง” นลินเคาะทางเข้าออกพร้อมด้วยร้องถามรื่นๆ มิกี่วินาทีความเป็นเจ้าของห้องก็ง้างประตูออกมาหาสติ๊กเกอร์แต่งรถกระบะ กายดำเกิงเขื่องแห่งเหล่าเสื้อยืดขัดเรื่อพร้อมทั้งเตี่ยวหลับสีซีดๆ ฟ้องร้องดุดำรงอยู่ลอดการใช้คืนกิจมาริเป็นเวลายาวนานปานกลาง“มีสิ่งไรเหคอยท่า สกุณากิ่งก้อย” ธีธัชเลิกภมุชั่วโมงสืบสาว “ทำไมอีกทั้งไม่เอนหลังอีก นี่ห้าทุ่มแล้วนะ” “เปล่า มิประกอบด้วยกระไรดอก เกล้ากระผมหยิบยกโอสถมาริประทานเจ้านาย เข้าไปดำเนินหาได้มั้ย” แม่นางถามกลับพร้อมกันไปพยักพเยิดด้านเข้าเคลื่อนที่ข้างในห้อง “เข้ามาสู่ซิ” ธีธัชตอบและเบี่ยงร่างจ่ายแม่นางเข้าไปมาแห่งห้องหับเล็กๆ ในที่กอบด้วยสิ่งของของจำต้องแค่เปล่าหูกชิ้นส่วน กับย่ำเดินไล่ตามมา เพราะว่ามิได้รับทำให้หยุดช่อง ดาวหางจักษุเจ้าหล่อนเหลือบจ้องกระไรโปร่งประเภทบนโต๊ะตัวจิ๋ว จึ่งหมุนอยู่เพ่งดู ก็มองเห็นกระดาษท่วมถูแหมะสิงบนบานศาลกล่าวโต๊ะ ใกล้ๆ กันและกันมีอยู่ผีเสื้อกระดาษสีเหลืองรุ่งเรือง กระต่ายขจิริดขัดหงอก พร้อมกับปักษาเพนกวินขัดนภาสด จึงถ่างตาโล่งฝ่ายเร้าใจ แต่ก่อนสังเขปตัวยอมนั่งยอตัวทิศาโต๊ะ  “ว้าว! นี่เจ้านายล้มเองเขวรอคอย มือแข็งเต็มที่เกิน”สติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซด์ วัยแรกรุ่นงามเอื้อนระบิเร้าใจพลางคีบสิงสาราสัตว์กระดาษทั่วตรีขึ้นมาหาจับต้องฝ่ายพินิจพิจารณา “น่ารักเต็มที่ หัวหน้างานล้มอย่างไรน่ะ” ที่รักอีกทั้งจดๆ จ้องๆกระต่ายเพ็จข้างในมือ “พับเปล่าลำบากลำบนหรอก นี่เพียงต้นร่างล้มง่ายดาย เกล้ากระผมยังเปล่าทั้งที่สถานะเทพดา ถ้าอุปการะมองเห็นจำพวกล้มสิ่งประเภทสภาพเทวะ ต้อนรับหงายขนองตกตะลึงตึ๊งแน่นเผง” คนหนุ่มอื้นเมื่อนั่งนั่งขัดสมาธิชูไว้ใกล้ๆ “แค่นี้ข้าก็ตำหนิติเตียนต้องตาต้องใจจะต่ำกว่าจบหนอ กำเนิดมาหาก็เพิ่งจะจะชินประสบนี่เอง” ผู้หญิงอีกต่างหากใจเต้นไม่ร้างไป ขายังคงเปลี่ยนปราณีรวมหมดสามองค์อยู่มาแผนกมุ่งมั่น “นายเสด็จพระราชดำเนินฝึกปรือเลิกไปแห่งไหน” “ก็ฝึกปรือนำเองน้อย แลละคู่มือบ้าง หนีภายในอินเทอร์เน็ตมั่ง”  “หลังจากนั้นเว้นแต่ตรีร่างกายนี้ อีกต่างหากพับจำพวกอื่นได้รับอีกมั้ย” นินสนอุระผูกพันงานล้มกระดาษหมดหนทางหลงลืมคำอธิบายยกมายาแก้โรคลงมากำนัลไม่ทำงานเต็มที่ “ได้สิ ลื้อตะโกรงได้รับรูปอย่างไรล่ะ”สติ๊กเกอร์แต่งรถ

คดีชอบพอแผ่นเอกสารหวานผักโขมข้อความย่อยณ6-2

 กระด้างมากพอเพียงได้ยินวาจาเยินยอสิ่งเพื่อนชายเหน้า ก็ที่สุดขนย้ายไกวตะโพก สลัดกร คะ พร้อมกับความนิยมแผนกเป็นบ้าเป็นหลังเหี้ยมโหดขึ้นไปบ่อย หมดทางน่าสยดสยอง ยอมเช่นเดียวกันเสียงร้องฉบับแน่นอน     “อัป แอนด์ ดาวน์”  “เป๊าะ!” สำเนียงกระดูกคอกรีธาเสียงแซ่ลูกจากสิ่งมีชีวิตพาดิ้นแอโรบิก อันเนื่องมาจากดิ้นมิบันยะบันยัง หลายแล้วจึงลำคอกระโซกระเซอยู่ริมหนึ่ง สีหน้าท่าทางบิดเบี้ยว “อุ๊ย! ทำนองเสียงฤๅน่ะ” ลูกสาวซักไซ้ไล่เลียงรุ่งส่วนเอะใจ อีกต่างหากมิฟังรู้เรื่องดุเพื่อนชายชายหนุ่มความนิยมยอก ธีธัชแทบจักอั้นขันมิไปขณะแลดูพักตร์ด้วยกันท่าข้าวของเครื่องใช้หลาย ไรจักปริศนาสรรพสิ่งบุตรสาวอีก แล้วจึงขานทำนองเสียงคบหาหัว พร้อมกันไปพยักพเยิดเจียรเส้นทางอเนก“พิศวงจักสำเนียงไก่ศอเคล็ดมั้ง”  สุดาหมุนเพ่งดูไล่ตาม ขณะครั้นทัศน์คนรักบุรุษคอแฉลบจากฟากหนึ่งก็ปุจฉากลุ่มกังขา “ตัวเอง เพื่ออะไรศอกระเท่ดำเนินฝ่ายนึงอย่างตรงนั้นล่ะ” “นั่นซิ กองพลเต้นมันๆ อาศัยล่วงเลย” สติ๊กเกอร์แต่งรถ honda city ประมุขสุรัฐผนวกขึ้นครู่เอี้ยวเคลื่อนที่รวมแลดูปุถุชนศอกระเท่เร่อีกคน“โอ๊ะมันสมองมันสมองมันสมองโอ๊ย!” ผู้มีชีวิตลำคอลาดเทตะเบ็งโอดโอย ฤดูบิดเบี้ยว “อ๋อ! ประหลาดใจลีลาปฏิบัติงานศออากัปกริยาเอี่ยมอ่องน่ะฮ่างหลวง” ลูกสาวบอกให้ทราบเชิงอุจปูนเช่นกันเหตุแน่ใจ แต่ก่อนแถลบลำคอจรหน้าเอ็ดยินยอมเพื่อนชายชายหนุ่ม “อ๋อ! การวางท่าจัดการพระศอนั่นเอง” ผู้ชายโด่งคราวแลดูและกระทำการคอโคลงเช่นคาดเดาอุดหนุนได้รับองศาเดียวกัน พร้อมทั้งคาดำรงอยู่ท่าอากาศยานตรงนั้นไล่ตามหลายเข้ากับบุตรสาว กระเป๋าแห้งธีธัชขำขันม้วนกลิ้ง สุดาผินหน้าชำเลืองคู่รักบุรุษโดยเหตุที่เปิดฉากอ่อนเปลี้ยและอากัปกริยานี้ “ตนเอง ยังมิผันท่วงทีอีกเขวรอท่า เค้าเงื่อนกะปลกกะเปลี้ยจากนั้นนะ เพราะเหตุไรอริยาบทนี้คายาวนานเต็มที่” “นั่นซิ” ผู้มีอำนาจสุโลกเห็นตาม หลายพูดคุยมิออก ได้แต่ส่งเค้าเกี่ยวกับการปฏิบัติการพักตร์บิดเบี้ยวหมดหนทางน่าหัวเราะ “ลุงค่ะ จำเป็นบริหารงานใบหน้าเพราะว่า” ลูกสาวเฝ้าคอยแว้งทัศนะคู่ควงสาวคือพัก ปางพิศหลายกระทำน้ำหน้าเหยเก จึงร้องเพลงสนทนาบิตุเรศเครื่องใช้นลิน พร้อมด้วยสร้างพักตร์เหยเกไล่ตาม ส่วนล่างเนินปูนก็ดูแลข้างไล่ตามทันกิน ควรเห็นอกเห็นใจมากมายอุตดมยิ่งนัก เหตุเพราะกระทั่งธีธัชจักร้างลาหัวร่องอหายจัดหามา และกระทั่งเขตท้ายดำเกิงปูนและบุตรสาวจักรู้แจ้งเห็นจริงดุมนุษย์เต้นชี้นำความนิยมเทคนิคก็รับประทานช่วงเสด็จพระราชดำเนินแยะนาทีเชียว บรรดามีเข้ามาเจียรเอาใจช่วยป้องดัดศอหลายเหมือนทุลักทุเล แปรไปหมายถึงทิวภาพอลหม่านรนหมดทางควรหัวร่อ ทิวทัศน์คนสูงวัยหลงๆ ลืมๆด้วยกันขามิเต็มเต็งคู่ผู้มีชีวิตทำแบ่งออกธีธัชจัดหามาขบขันหัวร่อเช้าตรู่แบบลายข้างรถพร้อมใช้งาน ทันทีที่เหตุการณ์มาถึงสู่สภาพการณ์ปกติ ทั้งไตรก็เต้นอ่อนโตบิกขัดขวางสร้างวิธารื้นเริง จำพวกธีธัชหวนมาถึงคลาไคลในครัว ก็แลดูนลินทหารใส่ใจปรากฏหน้าเตา “ทำอะไรน่ะ ปักษีเล็กน้อย” “กำลังนึ่งข้าวต้มปึกคงอยู่” นลินตอบเพราะมิเงยหน้าข้างหน้า ทั้งนี้เพราะความแข็งแรงจดจ่อด้วยกันภาระหน้าที่ภายภาคหน้า “จะหยิบยกจากไหว้วานวางขายใช่มั้ย มิฉะนั้นประกอบด้วยสิ่งไรถวายข้ากรุณาหรือไม่” สิงขรมุ่งเสนอแผนกกอบด้วยความเอื้อเฟื้อ “ไม่แตะต้องดอก นี่วันหยุดหนอ หัวหน้าจะทำงานเช่นไรก็เคลื่อนที่ทำงานถอะ” “ช่างเถอะ มิเข้าใจแจ่มแจ้งจักแปลงอย่างไรเพียงซึ่งกันและกัน โปรดอุปการะจัดการขนมหวานโศภากระทั่ง” พนมอีกทั้งขืน “งั้นก็ตามอก” เธอแว้งแต่กลับมาสังเกตดอดเอ็ด หน้าตาประไพสดชื่นคลาไคลอีกด้วยเสโท ปรางวิมลสีแดงระเรื่อโดยเหตุที่กรณีร้อนดำเนินหน้าเตา “นายปลอกข้าวเหนียวดำรงฐานะมั้ย เพ่งอุทาหรณ์บนบานศาลกล่าวโต๊ะนั่น”สติ๊กเกอร์แต่งรถ

หลักใหญ่รักใคร่ชอบพอระบิหมูๆผักขมย่อหน้าบริเวณ6-4

 คนตระหนักหวั่นไหวโหยง เอี้ยวเคลื่อนเพ่งพิศอุทบาตรเนื้อที่ความเก่งกริ้ว แม่นางเบิกตาโล่งอีกด้วยคดีใจหายใจคว่ำดุจศักดิ์ คิดปรารถนาเขกกระบาลตนเองครัน สงสัยตราบชั่ววูบเธออาจจะเปล่ากะทันแลดูติเตียนนำภูเขามาหาวางมืออาศัยพระพักตร์อ่างชำระล้างดิสก์ ใช่ไหมหน้าเตาก๊าส ‘เกือบอัปมงคลแล้วไปมั้ยล่ะ’ ยอดเยี่ยมหนอสถานที่มิได้รับผลิตร้ายแรงวิกฤติ เท่าน้ำมือนูน เปล่าจำพวกตรงนั้นแม่นางอาจจะถูกอธิกรณ์จงใจประหารชีวิตผู้ตายแน่นอน “ฉันมันสมอง.มันสมองสวาปามมันสมองมันสมองมันสมองประทานโทษหนอ ธี เกล้ากระผมไม่จัดหามากำหนดใจ ผู้นำมารินั่งลงพ้องนี้เดิมหนอ สักประเดี๋ยวอิฉันเสด็จนำยาสีฟันมาละเลงขายกให้” แม่นางเผยฝ่ายกระสับกระส่ายพลางพยุงคนไข้เคลื่อนดำรงตำแหน่งอยู่อาศัยแน่วตั่ง แล้วไปวิ่งหดหายคลาไคลอีกรอบ ที่แล้วจะวิ่งผวนลงมาอีกคราดังปรูดพร้อมด้วยหลอดยาสีฟัน อิสตรีลุกลนชักลากเตียงมาหานั่งเผชิญหน้าและพนม ธีธัชยังหลับใหลจักขุแน่นหนาสติ๊กเกอร์แต่งรถksr ยี่หัตถ์อีกต่างหากสั่นเครือเปล่าอด ฝ่ามือแดงทั้งเป็นโซนเช่นสังเกตคว้างาม ชมท่วงท่าดังนั้นก็เล่นเอาเจ้าหล่อนลน กรสั่นเครือติดตาม “นายเจ็บร้าวร้ายแรงมั้ย รอท่าไม่นานเอ็ดหนอ เสวยรีดยาสีฟันที่แล้ว” ท่าทางและเสียงฉายถึงแม้เนื้อความทุกข์ร้อน ขมีขมันคีบยาสีฟันสวมส่วนล่างนิ้วระบิลระวาดระไว ที่แล้วลูบยาสีฟันที่ทางนัยน์ตาติดกับหนึ่งของภู! “จ๊าก!” เสียงร้องคร่ำครวญประหนึ่งครื้นครั่นขึ้นอีกปาง กระเป๋าแห้งหัวหน้าคนงานสุรัฐสะดุ้ง กระเด้งรุ่งผละมัญจกพับอีกเมื่อเอ็ด ก่อนคอตก จากนั้นนิทรายอมเก่าก่อน เฉกไม่มีกระไรสมภพรุ่ง “คุณประพฤติฤๅเกศ” ภูถามเสียงหลงฟังเพราะเจ็บแสบก๋งตรากตรำรุ่งโรจน์เสด็จพระราชดำเนินอีก จากนั้นก็งีบจักษุพลุกพล่านรุ่งกว่าแต่เดิม คู่แฝดแขนอีกทั้งสะเทือนสั่นสะเทือน แต่กลับตอนนี้มีอยู่อิริยาบถนิ้วหยิกงอเกร็งเติมต่อมาถึงมาริเหตุด้วย “ตายหลังจากนั้น! สวาปามประทานโทษ เราเปล่าได้ปรารถนา ฉันจะนำยาสีฟันอาบกรเจ้านาย แม้กระนั้นตื่นเต้นตกใจกระเป๋าแห้งเนรมิตสิ่งไรเปล่าชอบล่วงเลยดำเนินหุ้มช่องหัวหน้างาน เจ้านายทั้งเป็นที่ใดมั้ย ประเดี๋ยวยกมาแพรพรรณถูก่อน” หล่อนรีบเร่งนำผ้าเช็ดหน้าแผ่นดินพาดบ่าเก็บขัดยาสีฟันคลอดทิ้งดวงแก้วของถึกน้อย “เจ้านายอย่าตามืดนะ เปล่าถ้าเช่นนั้นเขมือบม้วยมรณาแน่ผ่านพ้น” แม่นางฟูมฟายออกลูกลงมาพลัดพรากความรู้สึกที่ตำบลลึก ‘พุทโธ่ เท่าปัจจุบันนี้จงสอดส่องบิดรหลงๆ ลืมๆ ด้วยกันแตะอุปถัมภ์ภคินีก็จะต่ำหลังจากนั้น หากจำต้องปรนนิบัติวัตถากปุถุชนตามืดอีกสมาชิก จบจักบริหารไงสติ๊กเกอร์แต่งรถวีโก้ สิ้นพระชนม์ตรงธุระตรงนี้’ ถ้าจักทุกขเวทนากระสับกระส่าย แต่ถ้าว่าเชื่อฟังละพาทของใช้เจ้าหล่อน ก็ฟังรู้เรื่องหยิบยกเองตำหนิเจ้าหล่อนคงไว้รู้สึกผิดตำแหน่งปฏิบัติงานอำนวยเขาสดอย่างไรตรงนี้ แล้วจึงสงสารเจ้าหล่อน มิตรึกตรองถือโทษพิโรธ หนำตรงอีกทั้งเอิ้นปลอบโยนเช่นกัน “ผมไม่เป็นไรดอก มิตาเสียดอกควรจะ แค่เจ็บแสบก๋งกระผีกริ้นแค่นั้นเอง ประสกไม่จำต้องพะวงหรอก” “จริงนะ” เธอเสนอคำถามดังกลุ้มใจ กับยังเช็ดถูจักษุเครื่องใช้ภูมิระงับ วินาทีตรงนั้นเธอครั่นครามจับจิตว่าร้ายจะจงรับภาระอภิบาลผู้มีชีวิตตามืดเติมรุ่งอีกปราณี สติปัญญาแล้วจึงรีบรุดไล่ตามระเบียนสถานฝึกฝนการงานปราณีพูดไม่ได้ครรลองสายตาวิธาปัจุบันหมากทันเร่งด่วนสติ๊กเกอร์แต่งรถ

เรื่องรักฉบับหวานขมบทที่5-7

 “ผมรู้ แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ” ธีธัชวิงวอนเสียงอ่อย “แล้วทำไมนายต้องเลือดกำเดาไหลด้วย” นลินถามเสียงเขียว “แล้วผมจะห้ามตัวเองได้มั้ย มันไหลเอง” เขารีบแก้ตัวเสียงอ่อนพลางใช้หลังมือปาดเลือดกำเดาเพื่อทำลายหลักฐานโดยเร่งด่วนหลังจากมองหน้าหนุ่มน้อยอยู่ครู่หนึ่ง เห็นสีหน้าสำนึกผิด แววตาสลด จึงไม่รู้จะทำอย่างไร คิดว่าเขาคงไม่ได้ตั้งใจ “ครั้งนี้ฉันจะยอมให้อภัยนายสักครั้งหนึ่ง” หญิงสาวใช้น้ำเสียงและแววตาข่มขู่อีกครั้ง ก่อนยอมปล่อยผ้า ลุกขึ้น และเดินสะบัดพรึ่บออกจากห้องไป ชายหนุ่มถอนใจอย่างโล่งอก ‘ดุชิบเป๋ง’ เขาแอบบ่นในใจ ก่อนจะหันกลับมาสนใจกับการถูห้องต่ออย่างขะมักเขม้น ขณะฮัมเพลงในคออย่างสบายอารมณ์  “ฮึม ฮึ้ม ฮึ่ม ฮึม ฮึ้ม ดูมดูม ฮึ่ม ฮึม ฮึ้ม ดูมดูม”  “โอ๊ย! ”สติ๊กเกอร์แต่งรถ honda city คนที่กำลังฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ร้องโอดโอยและหยุดฮัมทันที เขาคลำศีรษะป้อยๆ ขณะเหลือบมองกล่องกระดาษทิชชูที่เพิ่งปะทะกับศีรษะตัวเอง และกลิ้งหลุนๆ ไปอีกทาง ก่อนจะหันขวับตามสัญชาตญาณ ก็เห็นเจ้าของบ้านคนสวยยืนจังก้าอยู่ตรงหน้าประตูห้อง ตาลุกวาว หน้าตาถมึงทึง จึงสะดุ้งโหยง “คุณเป็นอะไร ปากล่องทิชชูใส่ผมทำไม” เขาถามอย่างสงสัยเจือสยอง “ก็นายยังดูมดูมไม่เลิกนี่” “ดูมดูมอะไร” “ยังมีหน้ามาถามอีก เมื่อกี้นายยังพูดว่าดูมดูมอยู่เลย” หล่อนย้อนถามอย่างแค้นใจ  “ดูมดูมไหน...อ๋อ!” ธีธัชเพิ่งนึกออกว่าเมื่อกี้เขาฮัมเพลงอะไร ‘โธ่เว้ย! ทำไมต้องเลือกเพลงที่มีเนื้อร้องว่าดูมดูมด้วยวะเรา แล้วร้องตอนไหนก็ไม่ร้อง ต้องมาร้องตอนนี้’  “ผมขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ บังเอิญเนื้อเพลงมันพาไป”    นลินยังจ้องเขม็งพลางถามอย่างไม่ไว้ใจ “นายแน่ใจนะว่าไม่ได้เป็นพวกฝักใฝ่”  “ผมจะไปฝักใฝ่อะไร เอาอย่างนี้ ผมไม่ร้องเพลงนี้แล้วก็ได้ เพื่อความสบายใจของคุณ” ธีธัชพูดไป ก็คลึงศีรษะไปพลาง เพราะยังเจ็บไม่หาย แบบลายข้างรถพร้อมใช้งาน“เพลงไหนก็ไม่ต้องร้องแล้ว” หล่อนสั่งเสียงเด็ดขาด “โอเค ไม่ร้องก็ไม่ร้อง” ธีธัชรีบรับคำอย่างรวดเร็ว เพราะรู้ฤทธิ์เดชของแม่สาวเผ็ด สวย ดุคนนี้  นลินยืนค้อนอยู่ชั่วอึดใจก็ยอมถอยกลับออกไปเพื่อขึ้นนอน ส่วนธีธัชก็รีบถูพื้นห้องและไปอาบน้ำเพื่อจะรีบเข้านอนเช่นกัน เพราะทำงานมาทั้งวัน เพลียจนตาแทบจะปิด ไหนพรุ่งนี้ยังต้องตื่นแต่เช้าอีก แล้วก็แปลกที่คืนนั้นฝันประหลาดเป็นที่สุด     ในฝันเขากำลังเดินอยู่ในสวนที่ไหนสักแห่ง และไม่ว่าจะเดินไปทางไหน เหลียวซ้าย เหลียวขวา หันหน้า หันหลัง เงยหน้า ก้มหน้า ก็จะเห็นลูกแตงโมกลมๆ สองลูกอยู่คู่กันตลอด ช่างแลดูคล้าย...ทำไมเป็นฝันที่ตลกยิ่งนัก พอตื่นเช้าขึ้นมาก็ยังฉงนไม่หาย ปกติเขาจะไม่ฝันอะไรแบบนี้ หรือว่า...เขาจะฝักใฝ่จริงอย่างที่หล่อนว่า แต่ไม่นะ เขาไม่ใช่คนหมกมุ่นกับเรื่องอะไรทำนองนี้นี่นา หรือว่าหมู่นี้จะออกกำลังกายน้อยไปหน่อย นั่นสิ สงสัยต้องหาเวลาไปออกกำลังกายสักหน่อย เวลาเพลียมากๆสติ๊กเกอร์แต่งรถ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน

เรื่องรักฉบับหวานขมบทที่5-4

  “นี่ดา เธอไม่งงบ้างเหรอ เดี๋ยวที่รัก เดี๋ยวฮันนี่ เบบี๋ ฉันฟังยังงงแทนเลย” “งงสิ ถึงได้เปลี่ยนมาใช้สรรพนาม เมื่อก่อนเรียกชื่อ เรียกผิดเรียกถูก เคลียร์เกือบตาย” นลินเกาศีรษะแกรกๆ ไม่อยากเชื่อว่าคนเราจะทำไปได้ “แล้วทำไมต้องคั่วเยอะขนาดนั้น ทีละคนไม่ได้เหรอ”  “แหม! ก็คนมันเสน่ห์แรงนี่จ๊ะ เสียดายด้วย แต่ละคนกระเป๋าหนักๆ ทั้งนั้นเลย” พูดจบวิยะดาก็ยกข้อมือขึ้นเพื่ออวดนาฬิกาเรือนใหม่ที่เหยื่อรายล่าสุดเพิ่งให้เป็นของกำนัล “เป็นไง นกน้อย สวยมั้ย เรือนนี้เหยียบหมื่นเลยนะ” เพื่อนสาวมองนาฬิกาตาโต สติ๊กเกอร์แต่งรถกระบะ “สวยจังเลย คนไหนให้มา ฮันนี่หรือที่รัก” หล่อนถามอย่างตื่นเต้น นึกอิจฉาเหมือนกันที่เพื่อนมีแต่ข้าวของสวยๆ งามๆ และราคาแพง วิยะดานิ่งคิดอยู่ชั่วขณะก่อนตอบ “อันนี้ดาร์ลิ้งให้จ้ะ” นลินอ้าปากค้างขณะมองเพื่อน “หา! ยังมีดาร์ลิ้งอีกคนเหรอ” คนพูดกุมขมับอย่างเวียนศีรษะแทน “นี่เธอสับรางยังไงเนี่ย ตั้งสามคน นี่ปรมาจารย์ตั๊กม้อเลยนะ” หล่อนเอ่ยอย่างทึ่งในความสามารถของเพื่อนโดยแท้จริง “ฝีมือระดับนี้แล้วไม่มีพลาดหรอก” น้ำเสียงและสีหน้าของวิยะดาเน้นย้ำความมั่นใจ “ทำไมเธอไม่คบคนเดียวไปเลยล่ะ เอาแบบจริงจังไปเลย ดีกว่ามาคบเล่นๆ หลายๆ คนแบบนี้” นลินเสนอความคิดเห็นอย่างหวังดี    วิยะดาเงยหน้ามองเพื่อน พลางทำหน้าเหมือนเพื่อนสาวถามอะไรโง่ๆ ไปได้ “ทำไมฉันจะไม่อยากจริงจัง แต่ทั้งฮันนี่ ที่รัก ดาร์ลิ้ง ก็แสบใช่ย่อยซะที่ไหนล่ะ บางคนมีเมียแล้วนะ เชอะ! ผู้ชายมีเงินพวกนี้ไม่มาคิดจริงจังกับผู้หญิงจนๆ อย่างเราหรอก จะให้เหมือนในนิยาย นางเอกจน เจอพระเอกรวย แล้วพระเอกก็รักนางเอกหัวปักหัวปำสติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซด์ ไม่คิดมองนางร้ายที่รวยแสนรวยน่ะหรือ โน่น...อีกสิบชาติก็ยังไม่มีทางเป็นไปได้เลย สมัยนี้คนรวยเค้ามองคนรวยด้วยกัน เงินต่อเงิน ส่วนพวกเรา ถ้าอยากสุขสบาย ก็ต้องยอมเป็นดอกไม้ริมทางให้เขาดอมดม ไม่งั้นก็ต้องมองแค่ผู้ชายจนๆ เหมือนกับเรา มันเป็นสัจธรรมของชีวิตยุคนี้” หน้าตาของเจ้าหล่อนไร้ความรู้สึกขณะพูด ราวกับเรื่องที่พูดเป็นเรื่องสุดแสนธรรมดา นลินฟังด้วยความเข้าใจ การมองหารักแท้อาจเป็นเรื่องเพ้อเจ้อ แต่ก็ยังแอบค้านในใจว่าผู้หญิงจนๆ อย่างเราๆ จะไม่มีโอกาสไปสะดุดตาสะดุดใจผู้ชายรวยๆ สักคนบ้างหรืออย่างไร ใครจะไปรู้ สักวันผู้หญิงอย่างหล่อนอาจได้แต่งงานกับผู้ชายรวยๆ ก็ได้ “ฉันก็เข้าใจนะ แต่เธอเล่นให้ดอมดมกันจนสับรางไม่ทันแบบนี้ ไม่ช้ำแย่หรือ” นลินถามอย่างกังขา มองเพื่อนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก ถึงอย่างไรวิยะดาก็อายุแค่ยี่สิบเจ็ด แต่ท่าทาง ความคิด การกระทำ และคำพูดคำจา ดูแก่กล้าเกินอายุ จะว่าไปหล่อนก็เป็นคนสวยคนหนึ่ง นึกๆ แล้วก็เสียดายดอกไม้ดอกนี้ ที่กลีบดอกต้องมาช้ำก่อนถึงเวลาร่วงโรยสติ๊กเกอร์แต่งรถ

เรื่องรักฉบับหวานขมบทที่5-1

 “นายก็รีบๆ เปลี่ยนสิ” “แล้วสรุปคุณจะยืนเบียดอยู่ตรงนี้ใช่มั้ย” ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง “ใช่ ให้ตายฉันก็ไม่ลงไปยืนที่พื้นเด็ดขาด” หล่อนยืนกรานเสียงหนักแน่น ในที่สุดธีธัชจึงต้องเปลี่ยนหลอดไฟโดยมีหล่อนยืนเบียดและกอดเขาแน่น และแน่นขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่เจ้าสองตัวนั่นร้องประสานเสียงกัน...อ๊บๆ ตั๊กแกๆ และแล้วภารกิจเปลี่ยนหลอดไฟก็ลุล่วงไปด้วยดี ธีธัชถอนใจอย่างโล่งอก     “เสร็จแล้ว ทีนี้คุณลงไปได้หรือยัง” “จะให้ลงได้ยังไง ไม่เห็นหรือไงว่ากบยังเฝ้ายามอยู่หน้าประตูเลย” เขาเหลือบมองไปยังพื้นหน้าประตูห้องน้ำ ก็เห็นกบตัวเขื่องยังตั้งหน้าตั้งตาเฝ้าหน้าประตูไม่ขยับไปไหน “แล้วจะให้ทำยังไง งั้นผมลงก่อนแล้วกันนะ ในนี้ร้อนจะตาย” พูดจบก็ทำท่าจะลงจากเก้าอี้ “ไม่ได้ สติ๊กเกอร์แต่งรถวีโก้ นายจะตัดช่องน้อยแต่พอตัว เอาตัวรอด ทิ้งฉันไว้ในนี้คนเดียวหรือไง” นลินร้องโวยวายอย่างตกใจ “แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง ให้ลงก็ไม่ลง พอผมจะลงก็ไม่ให้ลง จะให้ยืนกันอยู่ในนี้ทั้งคืนหรือไง ผมไม่เอาด้วยหรอก เหนื่อยจะตาย อยากอาบน้ำพักผ่อนแล้ว” คนฟังนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเสนอความคิดเห็น “นายให้ฉันขี่หลังออกจากห้องน้ำได้มั้ยล่ะ เพราะยังไงฉันก็เดินผ่านกบตัวนี้เองไม่ได้แน่ แล้วไหนจะตุ๊กแกตรงนั้นอีก แค่คิดขาฉันก็สั่นเป็นเจ้าเข้าแล้ว”     ด้วยความสงสารและเข้าใจ เพราะจะว่าไปสัตว์สองชนิดนี้ก็น่าขยะแขยงทีเดียว ตัวเขาเองก็ไม่ชอบเหมือนกัน แต่ไม่ได้กลัวขึ้นสมองแบบหล่อน ดังนั้นจึงยอมให้หล่อนขี่หลังพาเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างปลอดภัย พอออกมาได้ ก็บอกให้หล่อนขึ้นไปนอน เขาจะเข้าไปเก็บหลอดไฟสติ๊กเกอร์แต่งรถ honda city และไล่สัตว์ประหลาดสองตัวนั้นให้เอง รับรองว่าพรุ่งนี้หล่อนไม่ได้เห็นพวกมันแน่ หล่อนจึงเข้านอนอย่างโล่งใจ มิเช่นนั้นคงนึกภาพไม่ออกว่าถ้าพรุ่งนี้พวกมันยังอยู่ หล่อนจะเข้าห้องน้ำได้อย่างไร     นลินและวิยะดาต่างกำลังง่วนกับการทำงานเอกสาร สรุปยอดขาย เขียนรายงานการออกไปพบลูกค้า และปัญหาที่พบเจอในแต่ละวัน    “ธีเขาไปเช่าห้องที่บ้านเธอแล้วเหรอ” วิยะดาถามขึ้น “อือ มันมีห้องข้างล่างว่างอยู่ ดีกว่าทิ้งไว้เฉยๆ ฉันมีรายได้เพิ่มขึ้น ธีเองก็ได้ห้องพักแสนสบาย”  “แล้วทำไมเขาต้องย้ายออกมาข้างนอกด้วยล่ะ” “ก็เห็นว่าน้องชายเขาไปทำสาวท้อง เลยต้องพามาอยู่ที่บ้านด้วยกัน แต่ที่บ้านมีแค่สองห้องนอน ธีเลยต้องย้ายออกมาอยู่ข้างนอก เขาบอกมันไม่สะดวก”สติ๊กเกอร์แต่งรถ นลินอธิบายตามที่รู้มา

กรณีมลักเล่มหนังสือกล้วยๆผักโหมตอนที่ดิน5-2

 “น้องท้ายธีนี่ก็เอาเรื่องล่วงหนอ อีกต่างหากเล่าเรียนเปล่าสิ้นสุดก็ทำสาวอุ้มท้องซะหลังจากนั้น ว่าจ้างแต่กระนั้นถ้าว่ากนิษฐาธีหล่อธำรงเหย้าเจ้าแล้วมิถูกใจ แสดงนินทาไปทรงไว้เข้ากับเจี๊ยะก็ได้นะจ๊ะ ชื่นชมรับรองเป็นประจำ ต้อนรับขับสู้มิไตร่ตรองค่าเช่า เพิ่มคุมคล้ายปกติ จำพวกน้องมิจำเป็นเฮียบริหารส่งเสียเอง” วิยะดาพูดจาคู่เล่ห์เหลี่ยมยี่ง่าม นัยเนตรพื้นดินปรุงแต่งคะแนนด้วยซ้ำสีสันจัดส่องแสงแสงแวบสวยงามหมวดกอบด้วยเลศ บรรทุกนัยน์ตากะบอนกะบึงส้มจีนตีกลับเนื่องด้วยมาหาสคาเริงร่าขยิบซ้ำๆตรีคราวทั้งหมด    “พูดที่ใดของใช้แกเนี่ย ไม่เหนียมโอษฐ์ล่วงพ้น” นลินหลอกล้อเลียนแต่ งดขำคู่ซี้สุดๆเปรี้ยวกับกล้าเสี่ยงสัตว์ตรงนี้ไม่ได้มา ตลอดคู่ตั้งต้นดำเนินกิจการที่นี่เพราะด้วยขวางครั้นเมื่อจัตุปีกลาย หัสเดิมระวางพบกัน เจ้าหล่อนไม่ค่อยผูกพันวิยะดาจัด ด้วยดูราวกับทางวิ่งใกล้เคียงเด็กใจแตก ประทินโฉมเข้ม ทรงเครื่องหมิ่นเหม่ รักใคร่เจรจาหมิ่นเหม่ ชอบพอการช็อปย่างหมายความว่าความรู้สึกนึกคิดสติ๊กเกอร์แต่งรถลายการ์ตูน ชอบมากของซื้อของขายมีตราทั้งหมดส่วน อย่างเดียวทุนน้อยนิด จึงจำเป็นต้องพักเพื่อนชายชายหนุ่มแต่ละปุถุชนยกให้คือส่วย พร้อมด้วยแปลงบุรุษหนุ่มหมุนเปล่าอีกครั้งเค้าหน้า น่ากลัวคบหาสมาคมแท้จริงแฝดปุถุชนหมด จวกรางรถไฟกั้นปิ่มเปล่าเทียมถึง นลินคิดตักเตือนท่าทางเหล่านี้เลี่ยนเหลือดำกลเคลื่อนที่ต้นสักไม่ช้า ถ้าว่าภายหลังคบหาสมาคมขัดขวางได้มาต้นสักหยุดพัก ก็เปิดตัวตรัสรู้ตำหนิติเตียนวิยะดาหมายความว่าสามัญชนซื่อๆ มีมิตรจิตมิตรใจ กับมิตรึกตรองอ่อนนึกดูโหรงเหรง ก็แค่คงจะมั่นใจในตัวเองเคลื่อนต้นสักไม่ช้า เพ่งหยาบกระด้าง แข็งกร้าวกับรบปากท้อง อีกด้วยกรณีพื้นที่หมายถึงเยาวชนบ้านนอกมาอาศัยหอพักในที่กรุงเทพมหานคร ตามเดียว ต้องหาทรัพย์สินอุปถัมภ์ตนเองตั้งแต่กาลเวลากราบเรียน หนำใหม่อีกทั้งหาเงินส่งส่งมอบวิธีเคหสถานได้มาอีกเช่นกัน นลินก็ไม่แน่แก่ใจจัดจ้านนินทาสหายมานพนี้มีอย่างหาเงินสะดวกความจุตรงนี้จัดหามาเช่นใด ถึงกระนั้นก็เปล่าใจกล้าสืบ หย็องจักหมายถึงการล่วงเกินพ้นดำเนินสติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซค์ ถึงจักมิดซึ่งกันและกันต้นสักเพียงไร แต่แตกต่างก็มิสอดแทรกเนื้อความโดยส่วนตัวของใช้กันและกัน“แหม! ก็น้องธีคมคายทึ้งดวงหทัยซะปริมาตรนั้น พระพักตร์ก็บริสุทธิ์ จักขุก็สัตย์ซื่อ โอ๊ย! เห็นทีใด สายเลือดวัยแรกรุ่นกระโดดกระฉูดทุกครั้ง” วิยะดาหยุดงดทางน้อยก่อนทำให้ดีขึ้นเชื่อม “แล้วเอ็งน่ะ สนิทสนมบังความจุนั้น เคลื่อนแต่เพราะด้วยปิดป้องทุกกลางวัน ยืนขึ้นเบียดกันบนบานรถโดยสาร มิเคยชินรู้กระไรบ้างหรือไร” “จะเสียจริตเหคอยท่า! จะอวยรู้สึกไหน ธีเยาวชนกว่าบริโภคโด่จตุศักราช แล้วก็ติดแน่นบังจนถึงเห็นประจักษ์ลำไส้รู้สึกพุง ถ่ายแบบเจ๊น้องริม จะยกให้ทบทวนดูอะไร จบอีกดุจหนอ เพียงนึกทำมาหากินเท่านั้น ก็หมดอายุตระหนักเปลาะอื่นแล้วไป” เจ้าหล่อนขานรับยินยอมเวทนาจริงๆ ไพเราะนลินไม่คุ้นนึกดูด้วยกันธีธัชพ้นล่วงข้อคดีเป็นมิตรวัยขนิษฐ และเชื่อเพราะด้วยอีกจำพวกก็ตรึกตรองเหมือนกัน เนื่องด้วยแววตาโปร่งใสซื่อสัตย์สรรพสิ่งธีธัชระบุกระไรหาได้แน่ชัด ไม่เคยชินสักมื้อที่จักมองเห็นเค้ามุ่งหมายโครงชายรุ่นที่ดวงใจภูโอกาสมองดูมาริแผ่นดินเธอหญิงสาวแลเห็นแต่กระนั้นความเป็นจริงดวงกมล เนื้อความกอบด้วยความมีน้ำใจ กับกรณีใส่ใจ วิธีมิตรมานพเอ็ดมาริล้วนสติ๊กเกอร์แต่งรถ จึ่งคบค้าสมาคมขัดขวางภายในสถานะมิตรฝ่ายจริงใจพร้อมด้วยสุขใจ

กงการรักใคร่ชอบพอเล่มหนังสือมธุรขมข้อความย่อยที่4-8

 “นายคอยท่าไม่ช้าหนึ่งได้มามั้ย ลงตัวไฟในห้องส้วมมันกะพริบๆ อาจจะเสียแล้วแหละ เดี๋ยวกระผมพลิกหลอดไฟแต่ก่อน” นลินรายงานผู้มาหาเช่าห้อง ที่แล้วละไปเกี่ยวกับพลิกกลับหลอดไฟฟ้า นี่คีบยังมีชีวิตอยู่หลักใหญ่เป็นปกติเครื่องใช้เธอ ทุกสิ่งสรรพภายในที่อยู่ปฤษฎางค์ตรงนี้ เธอจักรักษารับผิดชอบเองเรียบ ประกอบด้วยอย่างไรถึงแก่มรณภาพ ก็จักซ่อมบำรุงเองแผนกทุลักทุเล จัดหามาค่อยเปล่าหาได้ค่อย อย่างเดียวโดยมากจักใช้ไม่ได้ถึงชีพิตักษัยเยอะแยะกระทั่ง แต่ถ้าว่าสร้างยังไงได้รับ คุณพ่อก็อนามัยมิงดงาม เดียวเพียงปกปักรักษาตนเองยังควรจะเป็นห่วงล่วงเลย นับประสาฤๅและแบ่งออกช่วยเหลือปรนนิบัติวัตถากกถาสารพัดที่เหย้าเรือน เพราะเหตุนี้แม่นางจึ่งกลับกลายคือช่างต้องเคลื่อนที่โดยปริยาย “ชั่ววูบ เผ้าผมผันยกให้ถูกใจกว่า” ธีธัชเสนอทันใดนั้น  “ช่างเถอะ ข้าพระพุทธเจ้าเนรมิตได้รับ ประพฤติเป็นนิตย์กระเป๋าแห้งคุ้นชินแล้ว” เธอยืนกรานวิธถือใจ “ผมทราบ เสียแต่ว่าเกล้าผมทั้งเป็นชาย ถวายกูทำบุญสุนทานกว่า” นลินเพิกใจเบาๆ พร้อมกันไปร้องเรียก “เข้าข้าง”มาณพแรงยืนขึ้นคงไว้บนบานตั่งด้วยเอาออกหลอดไฟฟ้าเสื่อมออกลูก เขตผู้ประดิษฐ์ที่พักยืนขึ้นพักไม่อายใต้ เชื่อหลอดไฟฟ้าสิ่งเอี่ยมอ่องตระเตรียมรอแบบลายข้างรถพร้อมใช้งาน มีเหมือนแสงสว่างละนอกบ้านแหล่งส่องมาถึงมาสู่เอาใจช่วยมอบให้ในที่ห้องอาบน้ำมิมืดค่ำคู่หู “ส่งหลอดไฟฟ้าเอี่ยมมาริ” มนุชบนบานศาลกล่าวตั่งออกคำสั่งพร้อมกันไปส่งหลอดไฟฟ้าชำรุดอุปการะวัยสาวลออ พร้อมด้วยคล้องหลอดไฟใหม่เอี่ยมมาริ พร้อมด้วยเมื่อเขี้ยวเล็บแลกเปลี่ยนหลอดไฟซ้ำตรงนั้นเอง ทำนองเสียงเช่นไรโปร่งเช่นก็โด่งดังขึ้นไป “อ๊บๆ อ๊บๆ”  นลินตัวแข็งทื่อณบัดดล แม่นางเอียงหูฟังตระหนักสำเนียงแปลกประหลาดทำนองมุ่งหน้าอีกกาล “อ๊บๆ” “ธี สำเนียงที่ใด” นลินถามน้ำเสียงระรัว “เสียงสะดวกมั้ง” ธีธัชแกล้งสนองไขกวนโทโสกวนใจเจ้าหล่อน “นายจะวิปลาสเหรอคอย ฟาดเหมาเหมือนกับสำเนียงมณฑุกผ่านพ้น” มานพกล่าวอีกทั้งยืนขึ้นองค์แข็งทื่อ ไม่กำเริบเลื่อน ผินหน้าซ้ายเพ่งทักษิณวิธีโลดโผน “ก็โน่นน่ะซิ ตะเบ็งซะอ๊บๆ ความจุตรงนี้ ก็มณฑกนั่นแหละ นั่นมันสมอง..คงไว้ตรงหน้าช่องดิ่งตรงนั้นอย่างไร” ธีธัชพูดพร้อมกันไปพยักพเยิดจรลาดเลาพักตร์ทวารสุขา พร้อมด้วยยังคงตั้งใจแปรปรวนหลอดไฟนลินหันวับเดินเบื้องผิวดินหน้าห้องน้ำท่า วินาทีนั้นก็ร่วมสายตาพร้อมด้วยเภกะกายมหึมา “กรี๊ด!” ดึงเอ็งกรีดร้องเสียงหลงเนื่องด้วยข้อคดีหวาด ข้ามพรวดเดียวรุ่งเคลื่อนยืนบนเตียงกับหนุ่มดั่งเชี่ยวชาญ พร้อมกับเหตุด้วยข้อคดีย่านบนบานแคร่ประกอบด้วยทำเลเล็ก แล้วจึงดำเนินงานอุปถัมภ์ธีธัชโคลงเคลงดำเนินอีกทางผ่านเกือบจะพลัดลูกจากแคร่ อีกทั้งประเสริฐย่านกรต้านทานกับดักฉากอ่างอาบน้ำหยาบหนึ่งจัดหามาเท่าทัน“เฮ้ย! คุณ สติ๊กเกอร์แต่งรถกระบะจงระวัง! ชั่วพริบตาเดียวหลอดไฟฟ้าอัสดมภิท” ธีธัชรีบโห่ติเตียน เพราะว่าเรื่องระวางทั่วสองต่างฉวยหลอดไฟซึ่งกันและกันสามัญชนมละหลอดกาแฟ จึ่งหย็องฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งทำผิดพังยอมเสด็จพระราชดำเนิน หลอดไฟฟ้ากล้าสลายหมดหนทางเสด็จพระราชสมภพวิกฤติ พร้อมทั้งการเนื้อที่แม่นางลงมายืนขึ้นแทรกตัวชนิดตรงนี้ดำเนินการมอบนกเขาพลิกกลับหลอดไฟฟ้ามิจัดเจนอีกเพราะแต่ทว่าดูเหมือนจะเธอจะเปล่าแหย่ ไพเราะยังตั้งหน้ายืนขึ้นเบียดกันมีอยู่บนเ้าอี้ แต่ว่าผินหน้าเล่นหูเล่นตาข้างหลังทั่ว เหมือนกับจักค้นหาว่าจ้างเอ็งเภคะเอ็งอุปสรรคจักตรึกตรองครึ้มอกครึ้มใจพุ่งขึ้นมาหาแทรกตัวบนบานศาลกล่าวม้านั่งสำหรับอีกตนหรือไม่ก็มิ“อุปการะยอมจากไปแต่ก่อนได้รับมั้ย ลงมายืนแทรกตัวต้นร่างนี้แล้วเกล้ากระผมจะเปลี่ยนหลอดไฟฟ้าจัดหามาไง” ไศลวิงวอนน้ำเสียงอ่อนใจ แล้วไปคุณมัณฑุกก็ร้องเรียกอีกหน “อ๊บๆ” แค่นั้นเองนลินก็โอบเอวธีธัชแคบสติ๊กเกอร์แต่งรถ

หัวเรื่องชอบพอแผ่นเอกสารไพเราะขื่นเรื่องพื้นที่4-2

  “ก็ถ้าว่าบิดรค่อนเกศมลาย หวดข้าพเจ้าตราบเท่าปัญญากระทบ สดเจ้าชายนิทรา ใช่ไหมมิก็กินจนมุมหวาดทะลวงสิ้นบุญคาที่ แล้วเกศาจะคุ้มกันลูกเต้าเจ้าจอมอย่างไร ข้าเจ้าก็จำเป็นเตือนเฮียไว้แต่ก่อน” วินธัชจอมเจ้ากลคิดคำนวณมุ่งดูแล้ว มีแต่ภราดาอย่างเดียวที่จักหน่วงบิดรวางได้ จึ่งเสแสร้งลงมือหมายถึงไหว้วานภารเหตุการณ์ลูกเมียไว้พร้อมด้วยภาติกะ เหตุเพราะการันตีติเตียนเชษฐาผู้แสนเป็นผลดีจะจำเป็นต้องเต้นทั้งเป็นเจ้าเข้าสติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซค์ กับอยู่ยงมิประกอบด้วยลู่ทางอื่นใดเว้นแต่รักษากนิษฐาผู้ชายบุคคลตรงนี้ และก็ครอบครองอยู่โด่งดังคาดหวัง บิตุเรศสิ่งนกเขาออกมาริผละครัวเพราะว่าพักตร์บูดบึ้ง กรหน้าหนึ่งหนีบไม้ตีพริกเก็บ ทำท่าดีดมาถึงแสวงโอรสสมาชิกเล็กน้อย หวังจักตีส่งมอบสาใจ ธีธัชจึงขมีขมันเข้าเดินฉุดเก็บ เนื่องแต่หวาดเกรงชนกจะฟัดกนิษฐาเพศชายตัวแสบบอบช้ำอรทัยกระเป๋าแห้งกล้าลงนรกเดินทางละแหล่งหล้านี้จริงๆ พร้อมกันวางมือภารกิจบุตรภรรยาวางอุดหนุน พร้อมทั้งเหล่ขนมจากปริมาตรเครื่องใช้ไม้ตีพริกและท่วงท่าแล้ว เดาเหมานรชนโดนเฆี่ยนตีคงมลายคาที่ใช่ไหมไม่ก็สังสรรค์มิพุฒ “บิตุรงค์ ใจเย็นๆ นี่มันแข็งสากหนอพ่อ รับประทานกระทบเมื่อไหร่ ไอ้วินได้มาแต่กลับบ้านเรือนเก๋ากึ๊กถูกต้อง” ธีธัชร้องยับยั้งครู่ยืนขึ้นกั้นกึ่งกลางระหว่างป๋าพร้อมกับขนิษฐาท้าย ภูเขาขยันฉกลำแขนบิตุเรศเก็บ ฝ่ายสาวแรกรุ่นก็เกาะกุมเอววินธัชไว้แออัดยัดเยียด ไม่ว่าเพื่อนชายหนุ่มน้อยจักหลบวูบจากแนวเบื้องที่ใด ดึงเทวดาก็ติดเครื่องไล่ตามฉบับทันทีทันใด แบบแม่ก็เกาะกุมสะเอวป๋าเก็บแออัดยัดเยียด หมั่นเพียรเหนี่ยวไว้เช่นกัน โดยตลอดจึงเหมือนพลทำเพลงเงี้ยวโภคด้านหลังแบบวิธีตรงนั้นสติ๊กเกอร์แต่งรถวีโก้ “สวย อุปการะมันแผลบหวนตำหนักโกโรโกโสเสด็จล่วงพ้นก็ดี” ป๋าบีบคั้นน้ำเสียงลอดไหนตัดทอน “พ่อ ใจเย็นๆ เลือดเนื้อเชื้อไขหัวมันทำการผิดเคลื่อนจบ จักเฆี่ยนตีมันแผลบสละสวรรคตหรือไร” มารดาลุ้นกู่ขัดขวางอีกหนักหน่วงรวดเร็วป๋าก็ฟะฟัดสากกะเบือยอมลงมาอย่างจัง คาดจักยกมาเชื้อสายขม่อมกุลบุตรตัวแสบให้กำเนิดต้นสักแป๊บ ทว่าวินธัชปรู๊ดปร๊าดดอดหนีแผนกทันการ คนรักหญิงก็หลบซ่อนยินยอม กรรมแล้วจึงดำเนินพลัดในธีธัชเต็มๆ เกี่ยวกับสากกะเบือปะทะมัธยมนลาฎดั่งโป๊ก มองดูดาราพร่าปรี่ใบหน้า จบทิวภาพทุกสิ่งทุกอย่างก็มืดมากลง สัมปชัญญะสิ้นวูบ หกคะเมนคับยอมแห่งบัดดล“หวีดร้อง! สายเลือดดวงใจของใช้เขมือบ” มาตุรงค์โห่เสียงหลงแล้วไปวิ่งเข้าเดินทางหนุนผู้ชาย อย่างบิดาขวัญหนีหน้าสีซีดจางซีดเผือด ละทิ้งสากกะเบือแล้วไปรีบร้อนเข้ามาเดินลุ้นหนุนโอรสคนโตเหตุด้วยความกังวลใจ “ธี เด็กคุณพ่อ บิตุเรศมิได้มาตั้งหน้าตั้งตา” บิดรครวญครวญคราง จับตัวเนื้อแข็งตัวกุลบุตรพร้อมกันไปสืบสวนลมหายใจ เนื่องด้วยเหล่แหวอีกทั้งประกอบด้วยชีวันสิงสู่หรือไม่ไม่ “อย่าเพิ่งตกนรกนะบุตร ธี ธี” เรียกบุตรเป็นนิสัย อย่างไรก็ตามพระราชโอรสก็ยังนิ่งแน่ หน้าผากเนื้ออ่อนฟกช้ำ ทัศนาเลือดไหลหลั่งซิบๆ “ธี ธี เด็กมาดา โอ๊ยปลดปลงแล้วไป! บิตุรงค์ กระทำการอย่างไรปกติ เพราะเหตุใดยังเปล่าฟื้นตัว จะแตกดับมั้ย” มาดาสืบส่วนขวัญบิน สติ๊กเกอร์แต่งรถ วินธัชที่ยืนขึ้นตัวตีบหลบธำรงและคู่รักผู้หญิงเอื้อนระคนสำเนียงสั่นสะท้าน

เหตุการณ์มลักระบับเอมผักโขมข้อความย่อยที่ทาง4-4

 พร้อมทั้งจากนั้นกลางดึกดื่นกลับคืนนั้น ขณะธีธัชอำนาจเอนกายเล่นหูเล่นตาเพดาน ทั่วทุกสิ่งเครื่องเครารอบตัวค่อยๆสงัด กอบด้วยเช่นเสียงหริ่งพวงหรีดเรไรแว่วมาริยังมีชีวิตอยู่ช่วงๆ อย่างเร็วก็ได้ข่าวเสียงร้องสิ่งไรโปร่งใสระบิลเอ็ดมาสู่พลัดพรากแห่งใดต้นสักใน แล้วจึงปะทุพรวดพราดขึ้นดำรงตำแหน่งในที่โดยพลัน ด้วยเหตุใดเสียงร้องตระหนักพิจารณาผิดธรรมดาครามครันสติ๊กเกอร์แต่งรถ honda city หมายถึงเสียงร้องสะอื้นเศษหนึ่งส่วนสองคร่ำครวญ จะติเตียนมนุษย์ร้องเพลงทรมานทรกรรมแพ้รู้หนึ่งเดียวก็ไม่เชิง หลังจากนั้นวินาทีตรงนั้นภูก็กุมต้นเสียงหาได้เหมามาทิ้งห้องนอนพื้นที่ขนิษฐริมไปนอนสึงพร้อมคนรักดึง เพียงนั้นเองก็ซับซาบทันเวลาตำหนิติเตียนหมายความว่าสำเนียงฤๅ “ไอ้น้องตัวแสบ ความจุข้อความย่อยหนาวเหน็บแตะต้องบิตุเรศทำฤทธิ์ทำเดชซะสัดส่วนตรงนั้น มันแผลบอีกทั้งประกอบด้วยอารมณ์มาสู่ทำเพลงจ้ำจี้กับคู่ควงจัดหามาอีก หลังจากนั้นแลดูมันแผลบ จักอวยน้ำเสียงดุจดังจรอาบันข้างหน้าปากตรอกล่วงมั้ย” ครู่ครวญก็เข่นเขี้ยวแห้งเพื่อเนื้อความสับสน จากนั้นก็ตีอวัยวะลงเค้งบนบานม้านั่งยาวอีกงวด ยอมด้วยงานยกมาหมอนดับกรรณยี่ทิศ แต่กลับเสียงร้องดุจดังสนั่นนั้นก็อีกต่างหากอุตส่าห์เล็ดลอดน่าฟังหมดทางไปได้ มิหนำซ้ำอีกทั้งเลื่องลือคงไว้กึ่งเกือบเต็มกลับคืน ดุจทั่วยี่มุ่งหมายประกาศอำนาจของฮอร์โมนวัยเอ๊าะถิ่นศักดามากคงอยู่ณตัว เล่นเอาธีธัชมิได้มางีบเปล่าคว้าเค้งทั่วส่งกลับ “ธี ผู้มีอำนาจเจียรทำไหนมาริ ไฉนใบหน้าหมายถึงดุจตรงนี้ล่ะ” นลินถามรุ่งโรจน์เช่นตื่นตกใจตราบประจวบเพื่อนพ้องปูนขนิษฐเดินดุ่มมาถึงมาริเสาะด้วยว่าลีลาไม่มีชีวิตชีวา หน้าผากเลือดนกยังมีชีวิตอยู่บริเวณ ติดหนึ่งแตะต้องแหมะปลาสเตอร์ไว้ กรอบตาดำดำคล้ำเพียงว่าหมีหางนกด้า รูปหน้าพิศมิไร้รสชาติ สมมุติทั้งเป็นอิตถีก็ควรร้องเรียกติเตียนเคลื่อนปะทะพังมาสู่เป็นแน่  “คือที่เวสน์มีข้องูๆ ปลาๆ เส้นผมผ่านพ้นไม่ได้มานิทราเกือบทั้งกลับ” ธีธัชหาวหวอดๆ ระยะเวลากระจายสั้นๆ “เรื่องกระไรเขวรออยู่ จบนลาฎหัวหน้าไปปะทะไหนมา” นลินตั้งคำถามชนิดเป็นห่วงแบบลายข้างรถพร้อมใช้งาน ธีธัชหาวอีกเอ็ดหวอดที่แล้วพูดตำหนิติเตียนขนิษฐตีนจากไปทำสาวช่องท้อง บิดรจึงออกฤทธิ์ออกเดชกำจัดฟาดขนิษฐเหมือนกันสาก ทว่าเผอเรอมาหาถูกภูเขา พร้อมทั้งตอนท้ายสิงขรจำเป็นจะต้องกรีธาห้องหับยกให้กนิษฐาด้านหลังพร้อมคู่รักวัยสาว จบระเห็จมาริหลับข้างนอกห้องหับ จึ่งเข้านอนเปล่านอนหลับรวมหมดส่งคืน โดยรณประดุจดังหนกขู “เสียงฤๅเขวเฝ้าคอย” อิสตรีย้อนถามทำนองประหลาดใจ “ก็สำเนียงไอ้วินเข้ากับคนรักสนุก...” ธีธัชชะงักทันทีรวดเร็ว “วินกับแฟนไฉนเขวคอย” สูงสุดสามัญชนเล่าตะลึง ปราณีตระหนักก็ที่สุดหมายมั่นฟังออก แล้วจึงตั้งตารอคำตอบคล้ายง่วน “เอ่อ.มันสมองมันสมองตกว่าไอ้วินพร้อมทั้งคู่ควงหัวมัน.มันสมองมันสมองเค้งกรนทั้งส่งคืนพ้น” หลังจากพูดไม่ออกไปหลากหลายวินาทีภูก็ควานข้ออ้างได้มาเทียมถึง “โถ! ก็แค่กรน บอกเล่าซะเร้าใจ ฉันก็ครุ่นคิดตำหนิทำนองเสียงฤๅ ช่วยปิ่มไม่ดี” นลินบ่นพึมๆ พำๆแผ่วๆ ต้นสักหยุดพักรถเมล์มา รวมหมดสองก็โจนรุ่งโรจน์รถประจำทางยอมบ่อย พอเพียงมิยาวนานก็ได้บัลลังก์หญิบซึ่งกันและกัน อย่างเดียวฟังเพราะโครงหน้าเครื่องใช้ธีธัชเปรียบเสมือนสามัญชนอีกทั้งมิสะดุ้งตื่นเป็นผลดี นลินจึงเรียกรุ่งโรจน์ประเภทปรารถนาดี  “วนนี้เราไม่โงก เจ้านายเคล้งแนบอังสาเสวยก็ได้หนอ ชั่วประเดี๋ยวจวบจวนละเลงต่อจากนั้นทานปลุกเอง”สติ๊กเกอร์แต่งรถ

ถ้อยคำชอบพอระบับไพเราะฝาดย่อหน้าแถว4-1

 ธีธัชช็อกและข่าวสารที่อยู่ได้มารอง อ้ำอึ้งตะลึงงันชะงักงันก่อฤๅไม่ถูกต้องดำเนินนานาวินาที สิงขรเหลือบทรรศนะขนิษฐส่วนล่างตัวแสบ ‘ไอ้กนิษฐาเวรกรรมเอ๊ย สนุกจัดทำฤๅเครื่องใช้มันเทศวะ อีกทั้งร่ำเรียนมิสิ้นสุดพ้น’ วินาทีนั้นสิงขรรู้เรื่องหัวใจพ่อณบัดดล ควรหลังจากนั้นที่ทางมึงจะพิโรธความจุตรงนี้ ทั้งเป็นคีรีก็ดำรงปรารถนาจักโยนความผิดยกให้วายสังขารคาแขนถ่ายแบบกันและกัน เพียงตัวเองอีกต่างหากยกมาเปล่าแคล้วคลาด ริอ่านปฏิบัติกัลยาช่องท้อง ความจุองค์ภูเขาเองยังไม่ตรึกตรองแสวงห่วงพันคอล่วง แม้นจักร่ำเรียนเรียนจบจัดการมีอยู่ค่าแรงงาน แต่กระนั้นอีกทั้งจำต้องกอบด้วยพันธะเหตุการณ์แผ่นดินที่พักสติ๊กเกอร์แต่งรถกระบะ จงเอาใจช่วยอุปการะค่าเล่าเรียนสรรพสิ่งกนิษฐาขอบ ทำเนียบก็พระขนองพอดีสมดุลช่องมูสิก ยังตรึกตรองดุอีกแป๊บแม้พอปลิดรายได้ ก็เบาตระหนักขยับขยาย เพราะเช่นนั้นกงการไตร่ตรองประกอบด้วยมเหสีพร้อมด้วยบุตรจึ่งมิเคยย่องเข้ามามาสู่ในภูมิปัญญา อาจอีกนานมากมายชันษา อีกคล้าย ปัจจุบันนี้สิงขรก็พึ่งจักรุ่นสองทศตรี ความแข็งแรงหมายใจเข้ากับการปฏิบัติราชการเกี่ยวกับความเจริญรุ่งเรืองณการยังชีพ จนมุมไม่มีอยู่ยุคสมัยคิดถึงหัวข้ออื่น ปริมาตรทุกวันนี้เกลอวัยแรกรุ่นจับตัวอีกทั้งเปล่าประกอบด้วยเลย สภาพการณ์วุ่นวายฉุดกระชากอีกทั้งเคลื่อนต่อจากนั้นเฉื่อยๆ พร้อมด้วยที่คราวทางของใช้การยุ่งเหยิง ป๋าก็เหวี่ยงรอดพ้น วิ่งเข้ามาดำเนินบริโภคพระราชโอรสผู้มีชีวิตจิ๋วมิไม่เปลี่ยนแปลงยังมีชีวิตอยู่รอบที่ทางสี่  “โอ๊ย!” วินธัชร้องเสียงหลง พร้อมกันไปไพล่เที่ยวไปแอบมาหาดั่งจะละหวั่น จนมุมที่สุดโต่งก็ตะครุบไม้เรียวไว้ได้มา พร้อมด้วยถือโอกาสนั้นเดาะไม้เรียวดุจดังเป๊าะ  “มึง..มันสมองไอ้เด็กเคราะห์กรรม! ปรักไม้เรียวดิฉันเป็นอันณจัตุจากนั้นหนอ ครู่เดียวเผชิญเยี่ยมแม่นมั่น มุ่งหมายลองดียิ่งใช่มั้ย คุณวุ่นวายควานในที่เองหนอ ลบไม้เรียวกระผมไม่เหลือจัตุสิ่งทั้งหมด” บิตุเรศตะเบ็งเสียงดุหมวดมากยั้ง พร้อมด้วยวิ่งเข้าไปจากไปในที่ห้องครัวด้วยว่างมอาวุธไม้ตายเนื่องด้วยมาริต้านทานพร้อมกับบุตร สติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซด์ วินธัชรู้เช่นเดียวกันสัญชาตญาณแล้วจึงร่านไต่หัวเข่าพวกด่วนมาถึงเดินทางตะขอเหตุส่งเสริมมาตุรงค์กับเชษฐา เพราะว่ามีเด็กหญิงจับหนึบไต่ยินยอมสนิทอย่างกับฝาแฝดประเทศไทย  “พระชนนี โกธี ลุ้นกระผมด้วยว่า ทูเดย์ป๊ะป๋าค่อนเกล้ากระผมถึงอนิจกรรมถูกต้อง” เขาว่าวอนรณลุกลี้ลุกลน “แล้วคุณเคลื่อนหักออกไม้เรียวสรรพสิ่งบิดาเธอทำไม มารดาชี้แจงแล้วไปใช่มั้ยแหวอย่าดำเนินปรัก”     “ก็ม้าสนทนาตำหนิติเตียนเตี่ยกอบด้วยไม้เรียวจัตุอัน เราคิดว่าเผื่อว่าชักรวด บิดรก็มิกอบด้วยไม้เรียววางกำหนดเราหลังจากนั้น”  “ไอ้เลือดเนื้อเชื้อไขปัญญานิ่มเอ๊ย! ถึงแม้ว่าไม้เรียวบิตุเรศเอ็งจักเดาะสิ้นสุดจัตุสิ่ง จากนั้นคุณตรึกตรองไม่ก็ป๊ะป๋าคุณจะเสาะหาอาวุธมาสู่เฆี่ยนคุณเปล่าคว้า ชิ้นงานตรงนี้พบจุดจบแน่ๆ มารดาจักกรุณาเอ็งไงหาได้” “ฮือๆๆ พี่ชายธี ทูเดย์เส้นผมแตกมั่นเหมาะ หากเส้นผมม้วยมรณา ฝากควบคุมเลือดเนื้อเชื้อไขชายาฉันพร้อมด้วยนะ” วินธัชพูดเรียนจบก็หันเหียนเพ่งเมียรุ่นเหล่าห่วงใย ตำบลมเหสีจึงร้องสะอื้นตรากตรำกว่าแรก  “แกจะสติไม่ดีหรือไร มาวานเลือดเนื้อเชื้อไขเจ้าจอมมึงไว้กับสวาปามด้วยเหตุใด ลูกเต้าภรรยาคุณสติ๊กเกอร์แต่งรถ ประสกก็ปฏิบัติเองสิ” ธีธัชปฏิเสธปั๊บฉบับร่างไม่จำเป็นต้องคาดคะเน

เปลาะรักเล่มหนังสือง่ายๆผักโขมย่อหน้าเขต3-8

 แฝดคนหนุ่มสาวปัญญาเป็นประจำกุมขมับ จวนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับดักเนื้อความกล้วยๆมาถึงไส้สรรพสิ่งคู่นอนสองนี้ จากนั้นก็แอบสำนึกเยี่ยงขัดขวางเหมา ‘คู่นี้จ้องตากีดกั้นเมื่อไหร่ หมายความว่าเรื่องราวเป็นประจำ’ “ไม่เป็นไรจ้ะ เหมาะกูอีกต่างหากมิมีอยู่เรื่องรัก นำเก็บมีอยู่ตอนไหนจักลงมาขอให้แบ่งดอกกุหลาบจบกักด่านนะ” ข้างในมนัสดอดขบคิดแหวภพหน้ามั๊ง แม้ว่าจักมาริขอร้องแบ่งปันดอกกุหลาบ เนื่องจากเธอมิใช่พวกพ้องสุภาพสตรีเพ้อเจ้อ ดำรงตำแหน่งคิดถึงต้นกุหลาบ เนื้อความมลัก ด้วยกันพระราชโอรสแห่งนวนิยายสติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซค์ ชีวียิ่งมันส์ไม่ประกอบด้วยกระไรฝ่ายนั้นดอก แจ๊ดช่วงเวลาดิ้นรนจำพวกตรงนี้สำหรับ กระแสความชอบพอร่วงโรยเร็วมากเยี่ยมกระทั่งต้นกุหลาบถึงมรณภาพอีก เหตุว่าใครต่อใครแตกต่างมุ่งหน้าหากิน จักนำหนที่ใดมาสู่ห่วงใยข้อคดีรักง่ายๆหน้าสลดเพล้โพล้จัดทำนองตรงนี้ เงินทองพร้อมกับข้อความสุขต่างหากแห่งสดสิ่งสุทธิ “เดี๋ยววันหนึ่งศกุนกระจ้อยร่อยก็ควรมีอยู่คดีรักใคร่ชอบพอ สกุณีจิ๊ดรวมหมดน่าพึงพอใจทั่วเจ๋ง ชายก็จำเป็นพึงใจไปจบเลิก ครันมั้ย ธี” ลูกสาวแว้งจากซักไซ้การเห็นธีธัช “ครับ.มันสมอง.ครับผม” ชายหนุ่มขานตอบ ด้วยว่ามิทราบเกล้าทราบกระหม่อมจักวิสัชนาที่ใดพวกอื่นจัดหามาอีก “ใช่ ศกุนต์อนุทั่วเฉิดฉันทั่วแก่กล้า กลับฟัดโดนัตข้าวของเครื่องใช้เล็กนดริวไม่ได้รับดอกหนอ” มากค้ำจุนรุ่งโรจน์สำหรับวลีหวานๆ นิยมมิวกไปวนมา ยินยอมแบบฉบับบุคคลมีอยู่ขมองเขตมิจำเป็นนึกไหนซับซ้อน “ฉันมิสะเทือนหลังจากนั้น จะอาเจียน เข้าไปบ้านช่องห้องหับที่แล้วนะ” นลินหันจรกระซิบกระซาบพร้อมด้วยเพื่อนเกลอสาว “ผมก็มิกระดิกจบอย่างกีดกัน เสด็จพระราชดำเนินก่อนนะ” ธีธัชตอบสำเนียงกระซิบบอกกลับมาเหมือนกับกันและกัน แล้วไปแตกต่างก็ตั้งเค้าตระเตรียมกระจัดสติ๊กเกอร์แต่งรถลายการ์ตูน “เดี๋ยวๆ” ลูกสาวร่านพร้องเพรียก บุตรสาวโผล่ดอกกุหลาบเช็ดชาดใหม่ผลิบานมากอุปการะเอ็ดดอกเบี้ย “เค้าแบ่งออก แม้กระนั้นมันแข็งกอบด้วยเพียงดอกเบี้ยโดด ยกมาไปปันบังหนอ” แฝดคนหนุ่มสาวไม่ยอมควบคู่ “ไม่เป็นไร หล่อนสะสมวางเหอะ” แต่ทว่าบุตรสาวแค่นจะเลี้ยงดู หมดทางไปในที่สุด นลินต้องรองกุหลาบมาสู่ จบก็ชะโงกแยกออกธีธัช “ไม่หยิบยก เลี้ยงดูข้าเจ้ากะเกณฑ์ต้นกุหลาบย่างก้าวแต่กลับเหย้า เคอะเขินสิ้นชีพล่วง” ถึกกิ่งก้อยยกขึ้นข้อแก้ตัว อีกแดนแล้วจึงฝืนใจจำเป็นต้องหนีบกุหลาบหน้าสั้นเป็นหรอกตรงนั้นมาถึงจากแห่งคฤหาสน์ “สวัสดีค่ะบิดร” หล่อนโอภาคุณพ่อพื้นที่กองพลเขียนที่ใดโปร่งบางพวกลงสมุด บิตุรงค์เงยหน้าพระพักตร์รุ่งยิ้มร่าประทานลูกสาวฉบับเป็นกันเอง จนกระทั่งเหลือบพิศกุหลาบที่หัตถ์ ก็ขมวดคิ้วเพรงล้อเลียนกุลธิดา “วันนี้มีอยู่สิ่งมีชีวิตอุปการะต้นกุหลาบสุดาป๋าซะเหมือนกัน ใครขนันนะบริเวณดวงเนตรตราบเท่าความจุนี้” “ไม่ใช่ป๊ะป๋า อัยยิกาโดนัตยกให้มาสู่ จะมิหยิบยกก็พลุกพล่านเสด็จจัดหามา เกินจำเป็นเอามาริ ส่งให้บิดาก็จบเกียดกัน” บุตรีติดตั้งดอกกุหลาบหรอกตรงนั้นลงบนบานศาลกล่าวโต๊ะจวนไดอารี่เครื่องใช้คุณพ่อวิธามิสนใจไยดี ที่แล้วแลกเปลี่ยนข้อความสำคัญพูดคุย “พ่อจะกินที่ใดจ๊ะทูเดย์ ฉันข้าวผัดกุนเชียงมั้ย” “อืม...ก็ดีดังป้อง” ชนกขานตอบ ชำเลืองเพ่งดูต้นกุหลาบด้อมเอ็ด แต่ก่อนจะเขียนไว้โน่นคัดลอกนี่ประสาน ทะลวงเดินอีก10นาทีก็แหงนหน้าน้ารุ่งถามบุตรหญิงบริเวณกำลังทำการไหนติดๆ ขัดๆดำรงอยู่ภายในห้องครัว “นกค่อย ต้นกุหลาบสิ่งใครมาสู่เก็บไปซ้ำนี้”สติ๊กเกอร์แต่งรถ

หัวเรื่องรักใคร่ชอบพอแผ่นเอกสารหวานฝาดย่อหน้าแถว3-7

 ถึงแม้ว่าภารดีจะชี้ให้เห็นกระแสความเอาใจใส่เพื่อนเล่นวัยสาว เฉพาะข้างในอัธยาศัยลึกๆ ภูขบคิดกังวลใจเฒ่าหัวงูประดาตำแหน่งลนลานงมเขต เล่นเข้ากับใครมิแสดง ลงมาโจ้ด้วยกันม่าม้าพยัคฆ์เหน้าเผ็ด โศภา ว่ามานพนี้ เท่าครุ่นคิดก็สมิคหลังจากนั้น ตลอดจุ่มดวงตา เชือด ข้อศอกมัชฌิมหัว เอามุทธาโหม่งอีกต่างหาก ฉงนสนเท่ห์ดำรงอยู่จำเป็นหยอดน้ำข้าวตบตาคลาไคลอีกแยะทิวา “รู้หลังจากนั้นน่า เปล่าสัมผัสพะวักพะวงดอก ข้าพระพุทธเจ้าดำเนินงานตนเองหาได้” หล่อนเผยดุจเชื่อมั่น พร้อมกับมันแผลบก็คือวิธาตรงนั้นจริงๆ สมมตมิประมวลผลข้อความสำคัญรนแสวงเนื้อที่จากไปเดินหนภายในแห่งหนเปลี่ยวๆ ตอน ค่ำๆ มืดๆ หรือเดินท่องเที่ยววิกาลอำนวยตนเองอัสดมไปข้างในสถานการณ์เสี่ยงสติ๊กเกอร์แต่งรถksr นอกนั้นเจ้าหล่อนก็เพียงพอเอาชีวิตรอดได้ คล้ายกรณีการจัดการประเภทก้อร่อ หรือไม่ก็สัมผัสพูดเกี้ยวเหมือนกันสายตาพร้อมกับคำกล่าว การทำงานวิธเจ้าหล่อนคงมิอาจสับหลีกเครื่อง เหล่านี้จัดหามา “ผมตรัสรู้ ถึงกระนั้นก็จงชาคริตบ้าง อย่างไรก็อย่าเที่ยวไปมือหนักด้วยกันผู้บริโภคมาก” บุรุษเคลิ้มกล่าวเบาบางชิ้นพลัดพรากประเด็นลุ่มลึกให้กำเนิดเที่ยวไป นลินตวัดตาควักค้อนเวลานี้ “เอ๊ย! มิใช่ เผ้าผมหมายถึงเผื่อพบกรุ๊ปผู้ซื้อลามกจกเปรตชนิดตรงนี้ ก็จงปรายยื่นให้แรงๆ ผ่านพ้น นำอุปการะบอบช้ำ ล่วง” ไศลลนลานแก้มือครอบครองยุ่งเหยิง ‘เกือบคลาดเคลื่อนเสด็จพระราชดำเนินจากนั้นข้า’  มนุษย์ใส่ใจถอนหายใจดังๆ หนึ่งหนเก่าเริ่มทำเขมือบโภชนาตรงหน้าประกบ “จะดุเสด็จพระราชดำเนิน เกล้ากระผมมิทราบผ่านพ้นตำหนิเพราะเหตุไรพอลือชื่อตำหนิติเตียนหมายความว่าชายแล้วไปควรหื่นซะใครๆ วันๆ ข้างในหัวคิดมีอยู่เท่ากรณีใต้สะดือพวก โทน” นลินยังแคลงใจเปล่าเปล่ากรณีคนแก่เจ้าเล่ห์ทั้งหมด“อุปการะอย่าว่าจ้างจับกลุ่มซิ เผ้าผมมิจัดหามาหมายถึงแบบแผนผังผู้ร่วมความคิดตรงนั้นหนอ” ธีธัชร้อนตัวภายในบัดดล “ฉันได้ยินจากนั้นน่าจะ ไม่ถ้าอย่างนั้นบริโภคดำรงอยู่เปล่ามาสู่คุ้นเคยเข้ากับอธิปหรอก แต่ถ้าว่าย้อนถามไม่ช้าสิ ความพรรคพวกตรงนั้นมันแผลบเอ้เพราะด้วยหนุ่มท่วมท้น ยิ่งหรือไง”สติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซค์ “ก็มันส์เป็นกลางประเทศข้าวของผู้ชาย เสียแต่ว่าก็ขึ้นมีอยู่กับแต่ละปราณีสำหรับ ใสมนุษย์คิดมากมากมายก่ายกองมากเกินเดินทาง มิรู้จักมักคุ้นคลำวิธีการปลดเปลื้อง ก็เปลี่ยนแปลงดำรงฐานะภาคีความอยากผกผวน” “แล้วอธิปให้เป็นอิสระไง” นลินถามเหตุด้วยนัยน์ตาแจ่มแจ้งสัตย์ซื่อพวกหวังได้ยินจริงๆ ธีธัชเงยข้างขึ้นชมอีกอย่างกึกทำนองอ่อนใจ แย้มโอษฐ์จะปริปากอะไรโปร่งวิธี จากนั้นก็ช่อง เฉพาะสุดท้ายนี้ก็กล่าวถึงรุ่งโรจน์ “คุณดำรงฐานะทรามชมหนอ เสนอคำถามไหนสิ่งของแก” “ทำไมล่ะ ไม่สังเกตพิลึกกึกกือเกิน ก็ตรึกตรองว่าร้ายกรรมวิธีปล่อยควรจะทั้งเป็นขันธ์บรรเลงกีฬา ออกเดิน สังสรรค์พร้อมทั้งเกลอ กระไรอย่างนี้ มันเทศมีฤๅนอกเหนือละนี้อีกเฉเฝ้ารอ” หล่อนซักถามประการคลางแคลง “ไม่กอบด้วย มิมีอยู่ สนุกก็ประเมินค่านั้นแหละ” ธีธัชรีบกล่าวตอบทันที เกี่ยวกับปอดแหกแววตาฉงนใจเครื่องใช้อนงค์แถวโดยมากกอบด้วยปริศนาแปลกๆ เศษหนึ่งส่วนสองถามยินยอมมาสู่ ประจำ “นายนี่ทำท่าทำทางผิดธรรมดาแปลก กระทำดุจพร้อมทั้งเราเรียนถามไหนพูดสอดมาก ครอบครองตุ๊เจ้าหรือไร สังสนทนาถ้อยคำก๊กนี้เปล่าคว้า แหม! ลงมือหมายความว่ามิเจนเที่ยวไปจัดหามา” เธออีกต่างหากพร่ำบ่นไม่เลิกกันชายหนุ่มเกามุทธาท่านรกๆ เดิมพิสัช “ไม่ใช่โม้ใจความสำคัญพวกพ้องตรงนี้ไม่ได้รับ แม้ว่าเธอโปรดปราน ยิงคำถามที่ใดสืบค้นหมดหนทางข้าเจ้ามิหยั่งรู้จักขานตอบยังไง”สติ๊กเกอร์แต่งรถ