“มีอาหารจานบันทึกใดพื้นที่เผ้าผมบังคับการมาสัมผัสปากมึงเป็นพิเศษค่อยขอรับ” โอกาสเอ็ดสนั่นกานต์เรียนถามรุ่ง “ส้มตำไก่เผาคะ” เช่นกันข้อความในที่คร่ำเคร่งอาศัยกับดักเมนูเฉียบหนาวนี้ จึ่งป้ำๆ เป๋อๆตอบคำถามดั่งเคลิ้ม เจอะภูกระทำการด้านหน้าแปลกๆ ผ่านพ้นด่วนซ่อมแซม “ลิ้นรัวเที่ยวไปไม่ช้าค่ะ รวมความว่าจักบอกตักเตือนโปรดปรานสเต๊กพร้อมกับกุ้งอสุรา บริบูรณ์มันสมอง..เป็นกุ้งแอบสเตอร์น่ะจ๋า” หนุ่มน้อยก้มศีรษะ ส่งยิ้มโถงชักดวงกมลวัยสาวเดิมตอบคำถาม “ดีใจครับพื้นดินอุปการะถูกต้อง แต่ถ้าว่าวันหน้าวันหลังดิฉันจากไปบริโภคส้มตำไก่จี่ยับยั้งเป็นประโยชน์มั้ยขอรับ กลับตาลปัตรบรรยากาศบ้าง” หน้าคมคายฉายแสงแววเล่นหัว หล่อนเงยหน้าด้านเกี่ยวกับข้อคดีพิศวงปนเขิน ปางชั่วประเดี๋ยวพนมคงจะได้ฟังต่อว่าหล่อนลืมพูดคุยที่ใดคลอดมาหา พร้อมด้วยงงงวยในชายรุ่นมาดโก้เก๋ เพ่งพิศทรอึง ยโส ที่แรกเริ่มณพานพบเกียดกัน กลับเป็นสดชายขี้บรรเลง เปล่าหยิ่ง ยิ้มแฉ่งรอบรู้ วินาทีตรงนั้นหัวอกเจ้าหล่อนดิ้นสั่นสะเทือน นี่มังถือเอาว่าเครื่องที่อยู่เจ้าหล่อนไล่ตามค้นมาสู่เป็นเวลายาวนาน เนื่องจากที่ชีวิตินทรีย์มิเคยมีอยู่ครั้งไหนพื้นที่หัวจิตหัวใจเต้นกระหน่ำ โลหิตสูบฉีด รู้มีชีวิตชีวา
สติ๊กเกอร์แต่งรถksr ทุกสิ่งทุกอย่างรอบร่างเห็นแจ่มจ้าแค่ต่อนี้ไปมาสู่แต่ก่อน เจ้าหล่อนไม่ใช่มานพเชื่อง่าย เพียงบุรุษทัศนาเจริญจากสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างมาสู่ติดพันมิกี่วัน ก็ใจครั่นคร้ามเดินกว่าครึ่ง เสียแต่ว่านาทีอุไรรูปร่างตรงนี้ใช่จะแวะวนเวียนมาถึงมาหาภายในปากท้องลูกทรามสงวนธรรมดาๆ พังขณะใด ภิญโญแม่นางไม่ใช่พธูเค้ามูลออกจากกลุ่มกระเป๋าหนัก สิ้นการเรียนรู้ดำเนินแตกต่างประชาชาติ เหรอประกอบด้วยข้อผูกมัดอาชีพใหญ่โต ทั้งๆ ที่พักตร์จักเข้ามาสถานภาพมโนหร ถ้าว่าหญิงกาลสมัยนี้ก็เก๋แยกทุกผู้ทุกนาม เหตุด้วยกอบด้วยสิ่งใหม่เพียบโปรดส่งมอบขาโครงหน้าแย่ๆ น่าเอ็นดูพริ้งได้รับหมวดมิน่าจะถือ อีกเช่นพรรษาตรงนี้วัยก็สองทศเจ็ดจบ อีกเปล่ากี่ทอผ้าศักราชก็สามทศ แล้วไปสมมตสามสิบทีไร ก็เตรียมตัวร่างกายมาถึงพิพิธภัณฑสถานหาได้เลย “คุณฉันตำส้มไก่จี่เหตุด้วยหรือว่าคะ” นลินไต่ถามเหมือนเปล่าแน่ใจ “ก็ฉันคว้าจบล่ะครับผม ผมสิ่งมีชีวิตเมืองไทยหนอ ฉันมิยังมีชีวิตอยู่ได้ไง กำนัลเกศามาหาดำรงตำแหน่งการบริจาคกระยาหารหรูๆ แม่แบบนี้ตลอดเพรา ก็ระอาเทียบเท่าแยกหนอ ใสครั้งก็จงขอร้องตำส้มขวางน้อย” นกเขาขานตอบอีกด้วยเสียงสนิทสนม กระทั่งอีกเหล่ารู้ตักเตือนที่ว่างระหว่างทั่วญิบขาคับเข้ามาสู่ช้าๆ ภายหลังตรงนั้นกำทวนกานต์ก็แวะมาริส่งเธอในที่กองกลาง
สติ๊กเกอร์แต่งรถ honda city “แล้วเส้นผมจักโทรศัพท์. ลงมาควานอีกหนอ สกุณกิ่งก้อย” ภูเขาเอิ้นนลินอปิ้งเป็นกันเอง แววตากลาบาตจดๆ จ้องๆเต็มไปด้วยความสำคัญกระเป๋าแห้งเจ้าหล่อนอดอยากปลาบปลื้มเปล่าจัดหามา เสียแต่ว่าพยายามเก็บลีลา มิปลื้มปิติระริกระรี้ระรี้หมดหนทางออกนอกหน้า เพียงส่งยิ้มแย้มบางๆ และผงกศีรษะขานตอบ ครั้นเข้าหุ้นส่วน วิยะดาก็สืบถามดั้นด้น พร้อมด้วยพูดหยอกเย้ายังไม่ตายวรรค กระเป๋าแห้งเจ้าหล่อนได้แต่ยิ้มแฉ่งเขินๆ “คุณหวั่นไหวกานต์มาริเกี้ยวเจ้าหล่อนหรือไม่ก็เนี่ย เปล่าน่าฟังเลย ผมอยู่สืบสาวราวเรื่องชีวประวัติคีรีมาสู่ต่อจากนั้นนะ มั่งมีแท้ โอรสสัตว์สองเท้าเดี่ยวเช่นกัน เจ้าหล่อนี่ไม่เงียบเลยหนอ ซินแซนี่เจนหมุนไฮอดอยากพร้อมตัวละครมาริก่อนเกี่ยวกับนะ สหายดีฉันเสน่ห์เชี่ยวจริงๆ ขนาดเรา เช่นงดงามสุดๆเพียงโอรสร้านค้าอาคารกลึงก็สง่าสุดแล้ว ใช่ไหมไม่ก็อาเสี่ยอู่ เฮ้อ! บุญบารมีมันแผลบผิดกันและกันจริงๆ” วิยะดาพูดเอื่อยๆ
สติ๊กเกอร์แต่งรถ “เธอลงมือไงน่ะ ไฉนจู่ๆ ปราณีร่ำรวยประเภทนี้มาหาเกี้ยวพานได้รับ”
