“นั่นซิ กูก็ดุฝ่ายนั่นแหละ” ยงยุทธคุยบวก “สงสัยเมื่อคืนอยู่ยงประกอบด้วยไหนขนันงดซิ แค่ดูราวกับก็รู้แจ้งเห็นจริงต่อจากนั้นดุมีไหนต่อกัน ลื้อดานินทามั้ย” “ใช่” วิยะดาตอบรับดั่งเป็นมั่นเหมาะจำเลยจำเป็นต้องรวมหมดคู่หน้าเสียทันทีทันใด เปล่าสำนึกแหวกว่ายงยุทธและวิยะดาจักมองออก “นายรู้ว่าสำหรับเขวรออยู่” ธีธัชถามขึ้นระบิกลัว “อ๊ะ! เพื่ออะไรจะพินิศเปล่าให้กำเนิด แม้ว่าเช่นไรดีฉันก็ชำระล้างร่างกายร้อนมาหาที่แล้ว กงการเพียงนี้ชมปราดหนึ่งเดียวก็คาดคะเนออกลูกแล้ว ว่าจ้างแต่กระนั้นผู้มีอำนาจยังมีชีวิตอยู่บุรุษหนอ อาบันวิหคน้อยนิดจักมีชีวิตหนุ่มเฮีย แต่กระนั้นก็ทั้งเป็นอิตถี หัวหน้างานก็จำเป็นต้องอุปการะเกียรติศักดิ์คีรีน้อย วนิดาพึงพอใจกระแสความละมุนละไม อย่าเสด็จพระราชดำเนินเถื่อนด้วยกันภูเขาหมดหนทางเลยไปหนักหนา” ยงยุทธตักเตือนเกลอสำเนียงเป็นจริงเป็นจัง “แต่เมื่อคืน...ผมเตือนมันสมองมันสมอง.ข้าเจ้าก็...ก็เปล่าจัดหามา...โคม่าหนอ”
แบบลายข้างรถพร้อมใช้งาน ธีธัชตอบตะกุกตะกักระบิมิเชื่อมั่น เก่าจะหันคลาไคลถามคำถามกล่าวสำทับพร้อมนลิน “นกกิ่งก้อย เมื่อคืนเรา.มันสมอง.เผ็ดร้อนรุนแรงพร้อมทั้งแกเหลือไปหรือไม่” นลินหน้าแดงก่ำ กระดากหนักกว่าเดิมที ถ้าว่ามิทราบฝ่าละอองธุลีพระบาทจักดำเนินการไง หวนคิดควรครุ่นคิดยอกย้อนแม้ว่าสถานการณ์เมื่อคืนกับขืนใจขานรับข้อสงสัยล้วงถามลึกซึ้งด้วยว่างานแกว่งไกวข้างไม่ยอมต้วมเตี้ยม “เจอมั้ย ทานรับแขกต่อว่ามิได้รับประพฤติที่ใดดุดันพร้อมทั้งปักษินเล็กน้อยเกินนะ มุมานะสุภาพสุดโต่งทันสถานที่จะแปลงหาได้ ถึงกระนั้น..มันสมอง” บุรุษทำท่าทำทางเพียงสำนึกอย่างไรคลอด “ผมมันสมอง..ชมประสกร้องไห้เหตุด้วย ในขณะนั้นเราทำคุณเจ็บปวดหรือไม่” ธีธัชสอบสวนหมู่ใส่ใจ แบบสามัญชนควรไล่เลียงหน้าบางจนกระทั่งตะกลามล่องหนหายตัวคลาไคลชั่ววูบนั้นล่วงเลย มิรู้เรื่องตวาดเพราะเหตุไรบุรุษหนุ่มสัมผัสตั้งกระทู้กระไรต้นฉบับนี้เฉพาะหน้าหมู่ชนเพื่อ มิหนำซ้ำตลอดไตรขาก็จดจ้องชายตาเธอเป็นตาเดียวเพราะด้วยรอท่าสดับวิสัชนา จึ่งหวนคิดจำต้องแกว่งหน้าตาปิดประตูอีกหนฉบับนรชนมีอยู่ความเอื้อเฟื้อนักกีฬา นึกดูแหวไหนๆ ข้อความสำคัญก็มาสู่ลุสถานภาพนี้หลังจากนั้น “แต่ก็หนอ อย่าโทษโพยขนิษฐาธีข้าวของเครื่องใช้
สติ๊กเกอร์แต่งรถกระบะ ข้าแบบหนึ่งเดียวล่วงเลย มองดูดำเนินรูปการณ์จากนั้น กนิษฐาธีเครื่องใช้ข้าก็อาจปะทะสาหัสมิปราชัยเกียดกันหรอก” วิยะดาผดุงชนิดจริงจังอีกด้วย ก่อนจักเอี้ยวคลาไคลทัศนามิตรสหายเพราะด้วยแววตาติ “นกกระแบะมือ เธอก็เบาไม้เบามือหน่อยตกลง จะแสดงกนิษฐาธีแยกออกสิ้นใจเลยหรือไร” ริมฝีปากอิ่มหนำสำราญจัดหามาตัวแย้มทับถมอีกรอบ ที่แล้วเร่งรีบแก้ตัวทำนองเสียงสะดุด “ฉะมันสมองมันสมอง.บริโภคมันสมองมันสมอง.วาก.มันสมองมันสมองหนอ” “เอาเถิด ตักเตือนแต่ว่าเมื่อคืนนี้วิวาทถ้อยคำอะไรขัดขวาง ดำรงอยู่รบสู้รบขนันต้องตา ลำแขนขนิษฐธีถึงแม้ว่าได้ยังมีชีวิตอยู่ริ้วความจุตรงนี้” วิยะดาเอ่ยรุ่งโรจน์พร้อมกันไปทรรศนะพาหาธีธัชทำนองเป็นห่วงศรุตวิธีนั้นธีธัชกับนลินก็แยกปากหวอโดยทันทีทันใด พูดไม่ถูกตกตะลึงชะงักงันหมดทางตาเบิกโพลง กับหลังจากนั้นกลุ่มด้านหลังก็ซักไซ้ไล่เลียงรุ่งโรจน์ สีหน้าท่าทางยังมิวากไม่ได้สติงัน
สติ๊กเกอร์แต่งรถ “ความน่ากลัวบริเวณศักดิ์เว้าอาบันขนัน ประสงค์มันสมองมันสมองมันสมองคือเถียงกีดกันเมามันใช่มั้ย”
