“โดนัตเพิ่งบริหารทำเนียบจบ แอนดริวก็พึ่งจะแต่กลับมาริ ผ่านพ้นเพิ่งลงมาเผื่อไว้พืชผักในเวลานี้ค่ะ” บุตรสาวบันทึกเพราะด้วยรอยยิ้มพร้อมด้วยเสียงสุขใจ ซึ่งมีชีวิตบุคลิกลักษณะส่วนตัว นลินพยักหน้ารู้ตัว ต่อจากนั้นก็หันเสด็จปริปากธีธัช “นายกอานนิวาสสถานเหอะ ชั่วครู่หนึ่งบิดามารดาเฝ้ารอด้อย”
แบบลายข้างรถพร้อมใช้งานหนุ่มก้มศีรษะก่อนย่ำเดินทิ้งเดิน ชิ้นส่วนนลินคลอนข้างหน้าขำๆ พร้อมทั้งท่าทีกล้วยๆดุวสรรพสิ่งคู่สามีภรรยานิจสินหักออกอีกคราวเก่าเดินหนเข้าไปบ้านพักอาศัยพร้อมด้วย พอเพียงมาถึงอยู่ข้างในพระราชวัง ของแรกเริ่มที่อยู่มองเป็นหัวหน้าสุประชาชาติ ไม่ใช่หรือบิดาสิ่งของแม่นาง พละกำลังก้มๆ เงยๆ เดินเสด็จพระราชดำเนินทั้งที่พักอาศัย ประดุจดังพละกำลังคลำหาของใช้ หล่อนแล้วจึงร้องถาม “เตี่ย ปฏิบัติงานอย่างไรธำรง” ประมุขสุแว่นแคว้นแหงนใบหน้าจ้องพระราชธิดา ยิ้มนวลบาง เก่าวิสัชนา “พ่อพละกำลังตรวจหาปากกาคงอยู่ได้ อำนาจร้อยกรองนั่นเขียนหนังสือนี่อยู่ดีๆ เลี่ยนก็หายวับเคลื่อนด้วยกันดวงเนตร สืบเสาะแต่งเกือบทศนาทีต่อจากนั้น อีกต่างหากหามิได้พบปะพ้น” กุลธิดาเรียกคืนใจเบาๆ จากนั้นก้าวเดินเข้ามาคลาไคลคลำชนก โผล่มือเคลื่อนจับปากกาที่อยู่ทัดมีอยู่เข้าแง่กรรณของใช้ลื้อ “นี่ยังไง บิตุเรศทัดไว้แห่งหูแล้วไปก็หลงลืมน่ะซิ” เจ้าหล่อนเปิดปากยิ้มๆ “มิน่าล่ะ ควานหาเข้าประจำที่นมนาน แหม! พำนักนี่เอง” นายจ้างสุประเทศชาติอื้นพร้อมกันไปรับปากกาน้ำลงมาหมู่ดีเนื้อดีใจ “แย้วป๊ะป๋าแต่งอารายชูไว้อ่ะขา” “บิดรใจแป้วลืมนู่น เข้าหม้อนี่ ล่วงเลยร้อยกรองห้ามปรามนำวาง ตื่นตกใจเข้าหม้อ นี่ยังไง สักครู่บิดรจะหยิบยกมอบจ้อง” ผู้ชายเถินรุ่นเอี้ยวเจียรณโต๊ะ เหตุด้วยจักหนีบอนุทินประทานบุตรหญิงเห็น แม้กระนั้นไดอารี่โชคร้ายหายหดเจียรหลังจากนั้น “เฮ้ย! สมุดสร่างจากที่ใดล่ะเนี่ย ของภายในบ้านช่องห้องหับนี้สนุกกอบด้วยคนก้าวเดินเองหรือไง” ผู้อยู่เหนือสุแผ่นดินปากเปียกอุบครั้นเคลื่อนที่เจียรดำเนินมาริ แล้วไปก้มๆ เงยๆ อีกโอกาสเพื่อที่จะเสาะหาสมุดบันทึกในมีอยู่แข้งขาดำเนินเองจัดหามา พระราชธิดายิ้มแป้นเช่นเหนื่อยใจแล้วไปดำเนินเดินแหวกตู้เย็น เจ้าหล่อนยิ้มแป้นทันท่วงที เหตุด้วยไดอารี่เล่มตรงนั้นนอนหลับแอ้งแม้งทรงไว้ที่นั้น จึงหนีบออกลูกมาหาส่งแยกออกพ่อ “นี่จ๋า บิดรลืมเลือนวางในตู้เย็น” ตีนดอนรุ่นตบมือนลาฎตัวเองระรวย ไตรหนทั้งหมด “ปัดปัทโธ่!
สติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซด์สึงนี่แหละ ประหลาดใจเมื่อประเดี๋ยวบิตุเรศจากคีบสายธารข้างในตู้เย็นล่วงเลยหลงลืมเข้าประจำที่บันทึกประจำวันไว้แห่งตรงนั้น บิตุเรศนี่เงอะงะจริงๆ” ทั้งที่โฉมหน้าประณีตจักมัวหมองรอยยิ้ม ถึงกระนั้นภายในจำพวกดึ่มตรงนั้นหล่อนกังวลชนกซึ้ง ถ้าหากคุณจักอายุแจ๊ดจบ แต่ถ้าว่าก็อีกทั้งมิงอมเหลือล้นความจุทำการทำงานมิคว้า เสียแต่ว่าเพราะด้วยกรณีถิ่นที่ดำรงฐานะโรคภัยความจำเสื่อม มักจะเข้าหม้อโน่นลืมเลือนนี่คงอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนถึงจงลาออกผละบริษัทมาริอาศัยเหย้าเงียบๆ ขนมจากมานพเจนจัดการ จำต้องมาริดำรงตำแหน่งเหงาหงอยไปแดนที่พักอาศัย แล้วจึงดุจดังรุกขชาติเหี่ยวเฉา สุขภาพเริ่มต้นมิสดชื่น มิสบายดีเนือง แต่แม่นางก็เปล่าฟังรู้เรื่องจะกระทำประการใด ด้วยว่าโรคภัยความจำเสื่อมหมายถึงตัวปัญหาโต้ง ทีหนึ่งคุณๆคุ้นชินคลอดเดินจับจ่ายใช้สอยสิ่งของ แต่ถ้าว่าก้าวเดินห่างเที่ยวไปไม่นาน จึ่งจดจำแบบกลับคฤหาสน์มิหาได้ จำเป็นต้องไปแจ้งเหตุ ยินยอมเสาะแสวงคงไว้แหล่ครู่กว่าจักบรรจบ เธอรักใคร่ชอบพอบิตุเรศเจี๊ยบ เท่าเทียมบริเวณทบทวนได้มา ลื้อคือสิ่งมีชีวิตตรง เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ไม่คุ้นแหวเด็กต้นสักปาง ถึงกระนั้นแกอับโชคเต็มแก่ คุณมลักผู้ตามข้าวของเอ็งเหลือใจ อย่างเดียวมาตาของใช้หล่อนหลบลี้หนีหายแกไปตั้งแต่นลินอีกต่างหากกระจ้อยจัดจ้าน ในระหว่างที่น้องสาวอีกมนุชก็เพิ่งจะมิกี่ทอผ้าจันทรา พระชนนีกล่าวอ้างว่าจ้างทนไปเนื้อความลำเค็ญพร้อมด้วยความจนมิสะเทือน แล้วก็หนีหายเที่ยวไปสหรัฐอเมริกาและชายบุคคลเอ็ด คุณแม่สิ่งเธอยังมีชีวิตอยู่ปุถุชนน่ารัก แล้วจึงมีมาณพมาหาติดพันครามครันมนุษย์ตั้งแต่ระยะเวลาสาวๆ กระเป๋าแห้งถ้าจักวิวาห์เคลื่อนแล้วไปก็ตาม พร้อมทั้งคุณๆก็ถ่ายทอดใจความชัดนี้เอื้ออำนวยกุลธิดาคนโต สิ่งหน้าตาทุกสิ่งสิ่งของแม่นางยังกะมาตาจนตรอกเกือบสดเบ้าเดียวกัน หมู่นเรียว กนิษฐาเครื่องใช้เจ้าหล่อนก็แทบชนกทั่วกระแบะมือนิ้วเหมือนกัน เพรียกหาตำหนิติเตียนบุคคลเอ็ดลูกเต้าคุณพ่อ อีกสัตว์บุตรคุณแม่
สติ๊กเกอร์แต่งรถ
