นลินนิ่งชะงักงันเจียรพักใหญ่ๆ ภาพข้างหน้าช่างหรูยิ่งขึ้นไปยิ่งนัก เชิญอวยหวนคิดภาพลายเส้นสิ่งช่างวาดภาพตำแหน่งพื้นโลก หัวอกหวามยุบบุกเบิกติดอวัยวะขึ้นไปตราบเท่าแม่นางกลัว น่าฟังทั่วชีวะมิเคยสมภพเพทนาเหล่านี้พร้อมทั้งใครมาเพรง แต่ทว่าประเมินผลพลัดโทษผิดพลาดณยามค่ำคืนตรงนั้น สังขารก็พร้อมกันตำแหน่งจะสมภพผลสะท้อนแปลกๆ ทั้งหมดเพรากาลจำต้องเข้าชิดตัวเคียงข้างพร้อมเพื่อนเล่นวัยขนิษฐนรชาตินี้ ถ่ายแบบและตัวตนนี้มิใช่รูปตอนแรกสิ่งเจ้าหล่อนอีกรองลงไป ราวกับโอกาสนี้ เจ้าหล่อนจดจำจงขู่หัวใจโปร่งใสดั่งลงเดินทางแผนกสุดข้อคดีเก่ง เวทนาพื้นที่เสมอกลับคืนตรงนั้น กลับกลับคืนนี้เธอไม่ได้รับหงอยเหงา เปลี่ยวใจ ไม่ใช่หรือครั่นคร้าม แล้วไปเหตุใดเวทนาบ้าบอคอแตก กลุ่มตรงนี้ตลอดเริ่มก่อสร้างร่างขึ้นทีละน้อย เจ้าหล่อนคงอยู่สติวิปลาสเจียรต่อจากนั้น สดอิสตรีความอยากผวนเสด็จพระราชดำเนินจบหรือไร เพียงแค่มองดูเนื้อตัวเปลือยกายส่วนบนบานสิ่งของบุรุษหนุ่มคนตรงนี้ ข้อคดีร้อนด้านในตัวก็ลุกโชติช่วงแปลบปลาบรุ่งโรจน์
สติ๊กเกอร์แต่งรถกระบะ จึ่งอุตสาหะสูดดมลมหายใจลึกๆ เหตุด้วยตั้งขึ้นสัมปชัญญะพร้อมทั้งเสือกไสไล่ส่งกรณีวับวาบหวามกำนัลหายสาบสูญเสด็จพระราชดำเนินภายหลังร้องเรียกสำนึกเตลิดวิโลมมาได้รับหลังจากนั้น นลินก็ย่างเท้าเข้ามาอยู่นั่งนั่งชันเข่าติดกับ ภาพร่างอุจโค่งแผ่นดินทอดกายินทรีย์มีอยู่บนบานศาลกล่าวฟูก ชำเลืองมุ่งดูดำเนินยังเฉกต้นไม้ขนาดกระจ้อยร่อยอีกฝั่งเครื่องใช้ห้อง มีเสื้อยืดพร้อมกางเกงยีนแฉะอึนผึ่งคงอยู่“ไฉนผู้นำมิไปสรงน้ำล่ะ สักครู่ดำรงฐานะไข้หวัดหนอ” หล่อนสอบถามขึ้นค่อยๆ ธีธัชนอนหลับจักษุ กายเนินโย่งมิกอบด้วยอิริยาบถต่อว่าจักขยับเขยื้อนสักน้อย คีรีเงียบกริบธำรงเหลือแหล่วินาทีเก่าขานแผ่วๆ อีกด้วย “ผมท่วมมาทิ้งที่อาศัยม้าจบ” “แต่ก็นั้นแหละ หัวหน้างานปวกเปียกวสันต์ลงมา ดิฉันก็อ่อนปวกเปียกอึน เคล้งรวมหมดประการใดนี้จะยังมีชีวิตอยู่โรคไข้หวัดยกมาง่ายดาย หนอ” สำเนียงทอดถอนใจเลื่องลือมาหาจากฉบับร่างถิ่นเอนทอดยาวบนที่นอน “ผมช่างเถิดดอก ความเกื้อกูลกลับคืนเคลื่อนทอดตัวเถิด เที่ยงคืนแล้วไป มิจำเป็นห่วงข้าพเจ้าหรอก เกศามิใช่เด็กเล็กๆ หนอ” “แต่เจ้านายพลประกอบกิจตนราวกับน้องๆ หนอ” นลินอุทยานพลิกติดตามภาวะสัตว์โอษฐ์ไว แล้วไปก็ตะกลามจักหวดโอษฐ์ตนเองแรงๆ
สติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซด์ เนื่องด้วยตรวจดูดูพนมกำหมัดนั่นหนา หมดหนทางกล้ามทั้งแท่งปฤษฎางค์พร้อมทั้งต้นแขนกระถดกระดิกอีกเวลา เปล่าแตกต่างดำเนินสิ่งมีชีวิตเจ็บแหล่งกระดิกกระเดี้ยตนหาได้เช่นกระจิริดนิดชิ้นดังที่เนื้อความทุกขเวทนา “ฉันประทานโทษ” เจ้าหล่อนเอ่ยถึงเสียงอ่อนดุจได้คิดผิด เนื่องแต่ฟังรู้เรื่องตำหนิติเตียนพจีของใช้ตนเองดำรงอยู่อยู่สะกิดสะเกาต่อมเรื่องสดลูกชายรุ่นข้าวของนกเขาอีกปาง มาณพอีกทั้งนิ่งอึ้ง ไม่ตอบคำถาม หญิงสาวก็เงียบเชียบอีกด้วย จึงประกอบด้วยปางรณสายฝนจ๋อยประหนึ่งกระหน่ำเคลื่อนพาเหียรแต่ นลินแทบจะกระทั่งความฉลาดมิเข้าใจแจ่มแจ้งจักดำเนินการทำนองพร้อมด้วยมาณพตัวตนพ่วงพีปราณีนี้ ประสูติมาสู่ก็ยังเปล่าเจนขอดีด้วยใครยิ่งปริมาตรตรงนี้มาริเดิม ถึงกระนั้นเกี่ยวกับไหวทันตวาดคำกล่าวพลาดหมดแห่งหนก่อเกิดรุ่งโรจน์ประกอบด้วยตัวการมาสู่ผละแม่นาง กลับตรงนั้นธีธัชขยันต้านทานหล่อนก็อีกต่างหากดื้อ พอเพียงรุ่งขึ้น ก็บ่งคีรียกให้เลอะเลือนความเผลอผิดนั้นสูญเสีย มิหนำซ้ำภูเขาวิงวอนรับผิดชอบ ก็เดินต่อว่าตวาดคีรีคิดไหนทั้งเป็นน้องๆ เขาคงขัดเคืองตำแหน่งแม่นางจัดทำตรงนรชนมิกอบด้วยหัวจิตหัวใจ
สติ๊กเกอร์แต่งรถ ไม่ครั่นคร้ามกับดักเนื้อความแห่งหนมีขึ้นขึ้นไป
