แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าในส่วนลึกเขาประทับใจในความรักและความห่วงใยที่ทั้งสองมีให้กัน ทั้งคู่รู้จักกันมานานหลายปีแล้ว ความรักของคนบ๊องๆ คู่นี้เป็นที่โจษจันจนรู้จักกันทั้งซอย รู้ว่าคู่รักคู่นี้ตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ และดีกรีความหวานไม่เคยลดทอนลงแม้แต่น้อย แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน นี่กระมังความรักของคนไม่เต็มบาท ความรักที่ใช้หัวใจล้วนๆ ไม่ต้องใช้สมอง ทั้งสองจึงรักและยอมรับในสิ่งที่ต่างฝ่ายต่างเป็นได้อย่างไม่มีเงื่อนไข ซึ่งคนสมองปกติส่วนใหญ่คงยากจะทำเช่นนี้ได้ หลังจากนั่งรอมาเกือบสองชั่วโมง สุดากับอเนกกลับไปได้สักพักแล้ว ก็ได้ยินเสียงรถยนต์แล่นมาจอดหน้าบ้าน ธีธัชจึงเดินไปชะโงกมองที่หน้าต่าง ก็เห็นเฟอร์รารี่สุดหรูจอดอยู่หน้าบ้าน นลินก้าวลงมาจากรถ โบกมือลาคนขับที่นั่งอยู่ในรถ
สติ๊กเกอร์แต่งรถ honda city ธีธัชสังเกตว่าผู้ชายคนนี้ไม่เคยลงมาจากรถสักครั้ง จึงไม่เคยเห็นหน้า สักพักรถคันนั้นก็เลี้ยวกลับออกไป ‘นั่งรถซะหรูเลย มิน่า กลับซะดึก หน้าบานเป็นจานดาวเทียม’ ธีธัชแอบค่อนขอดอยู่ในใจอย่างไม่รู้ตัว ขณะเดินกลับไปนั่งบนโซฟาตามเดิม นลินเปิดประตูเข้ามา ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีขณะปิดประตู โดยหารู้ไม่ว่ามีใครบางคนหมั่นไส้เต็มแก่ แต่ไม่กล้าแสดงออก “อ้าว! ธี กินข้าวหรือยัง แล้วพ่อล่ะ เข้านอนแล้วเหรอ” หล่อนทักทายเสียงสดใส ไม่ทันสังเกตว่าธีธัชขยับปากขมุบขมิบคล้ายบ่นพึมพำอะไรสักอย่าง “อือ...” หนุ่มน้อยตอบสั้นๆ แกล้งทำเป็นชำเลืองมองนาฬิกาบนฝาผนัง ‘เกือบสี่ทุ่ม ไม่กลับซักตีหนึ่งเลยล่ะ’ “ฉันซื้อขนมมาฝากนาย ขนมร้านนี้อร่อยสุดยอด ฉันซื้อให้พ่อกับนายคนละกล่อง รับรองกินแล้วจะติดใจ” หล่อนเดินเข้ามายื่นถุงขนมให้อย่างมีน้ำใจ
แบบลายข้างรถพร้อมใช้งาน “ผมอิ่มแล้ว คุณกินเองเถอะ” แม้น้ำเสียงจะสุภาพ แต่มีกังวานความน้อยใจ และนลินก็สัมผัสได้ จึงคิดว่าเขาคงไม่พอใจที่หล่อนทิ้งให้เขาอยู่เป็นเพื่อนบิดาช่วงหัวค่ำ หล่อนก็รู้สึกผิดเช่นกัน ไม่คิดว่าจะกลับดึกแบบนี้ แต่เพราะคุยกับก้องกานต์จนเพลิน หัวใจอิ่มเอิบจนลืมเวลา หญิงสาวนั่งลงข้างชายหนุ่ม แกล้งใช้ต้นแขนดุนต้นแขนอีกฝ่ายเบาๆ “กินหน่อยสิ ฉันอุตส่าห์ซื้อมาฝากนะ” หล่อนใช้ไม้ออดอ้อน ซึ่งไม่ค่อยได้ใช้บ่อยนัก แต่ครั้งนี้รู้ตัวว่าผิดที่ทิ้งเขาไว้กับบิดา “ผมอิ่มแล้ว” เขายังปฏิเสธเสียงสุภาพ พยายามไม่ใส่ใจแรงดุนตรงต้นแขน “นายโกรธที่ฉันทิ้งนายไว้กับพ่อใช่มั้ย” นลินทำหน้าสำนึกผิด
สติ๊กเกอร์แต่งรถ
