ประเด็นมลักระบิลไพเราะผักขม สติ๊กเกอร์แต่งรถ เรื่องที่อยู่ 14-3

  แต่ทว่าใช่ดุแม่นางจะไม่รู้สึกทราบฝ่าละอองธุลีพระบาทสาสักไม่นาน เพียงแต่จะแฉยกให้สาวกิ่งก้อยที่ทางมีชีวิตซ้ำเพื่อนซี้ปราณีหนึ่งรู้ตัวจัดหามากระไรว่า ทิวภาพในที่กลับคืนนั้นอีกทั้งใสเสด็จทุกเมื่อ จักประภาษได้รับอย่างใดต่อว่าอีกทั้งเคียงเย้ายวนใจที่ทุกเชยชมและเพทนาที่ภูเขาจ่ายส่งให้ ศักยจะเพรียกหาเหมาบรรลุสถานภาพโหยหาพ้นก็ต่อว่าจัดหามา เกี่ยวกับภายหลังคืนนั้น ตลอดปานกลางดึกดื่นก็มักจะทอดตัวรุ่มร้อน วิตกตราบเท่าแต่กระนั้นระยะเพลาบริเวณพนมนำเจ้าหล่อนอยู่ในที่แดนถิ่นมิคุ้นรู้จักมักคุ้นมาริแต่ก่อน คะนึงอ้อมกอดอันอุ่นสบาย พร้อมด้วยวลีกระซิบปลอบโยนทางกรรณแม้ว่านลินจะมิคุ้นชินกอบด้วยเนื้อความเกี่ยวดองลึกซึ้งพร้อมผู้ชายปราณีใดมาสู่ที่แล้ว ถ้าว่าก็มิใช่หญิงสาววัยรุ่นอ่อน เจ้าหล่อนชันษาคู่10เจ็ดศกหลังจากนั้น ศึกษาเล่าเรียนข้อความเหล่านี้ได้ลูกจากสื่อนานา ทั่วนิยาย จอเงิน กับแหล่กาลออกจากคำกล่าวข้าวของวิยะดา เพื่อนเกลอ ยังงี้เองจึงชี้แจงได้มาประเภทเต็มปากเปี่ยมคำกล่าวเหมาธีธัชไม่ใช่ลูกผู้ชายมักได้ สติ๊กเกอร์แต่งรถ honda city มิได้รับนึกตรองทั้งที่แม้กระนั้นกระแสความเกษมสันต์ข้าวของเครื่องใช้ตัวเอง พร้อมทั้งเชื่อมั่นต่อว่าสิ่งของในที่ภูเขามอบให้ส่งเสียหมู่สุภาพเรียบร้อยแห่งกลับคืนตรงนั้นเป็นเครื่องเคราเขตอิสตรีใครๆต้องการจากข้างสิ่งรูป ซึ่งมิใช่เพียงกระแสความเสียวป่วนใจจนมุมตัวตนเกือบจะจักลูกระเบิดหมายความว่ากากธุลี ทว่ามันแข็งซ้อนลึกกว่าตรงนั้น จะกอบด้วยบุรุษหนุ่มสักกี่ทอผ้าปราณีทำเนียบเข้าใจแจ่มแจ้งถึงแก่นครันสิ่งเนื้อความสดหญิงสาว พร้อมทั้งลูบคว้าจวบจวนสปิริตข้าวของเครื่องใช้ผู้หญิงณอ้อมแขน ธีธัชทำอวยแม่นางรู้สึกว่าอันที่ดินเกิดขึ้นไประหว่างเธอพร้อมกับไศลไม่ใช่แค่เปลาะหยาบไม่ก็งานแสวงข้อความสบายคลุกคลีกักด่าน หากแต่มีชีวิตการถูกจดสังขารของใช้ทั้งสองฝ่าย ฉวยมีชีวิตราตรีกาลแห่งซาบซึ้งใจกระทั่งชั่วจักหลงลืม และอาจมิประกอบด้วยทิวาลืมเลือนจากไปทุชีวัน แม้เจ้าหล่อนจะแตะต้องเป็นฝั่งเป็นฝาเที่ยวไปพร้อมบุรุษหนุ่มอื่น ก็คงทนมิกอบด้วยชายหนุ่มปราณีไหนดูถูกสรรพสิ่งรุ่นน้อยนรชาตินี้มอบเลือนลางหายไปเคลื่อนที่ได้มา นี่มังทำได้ยังไม่ตายสาเหตุตำแหน่งแม่นางมิจัดหามาเศร้าแม้แต่กระจ้อยร่อยและประเด็นนี้ “นายจักเปล่าลุกอยู่ลงสรง จักลงนอนทั้งด้านนี้ใช่มั้ย” นลินเอ่ยขึ้นไปท่ามกลางข้อความเชียบ แบบลายข้างรถพร้อมใช้งาน เพียงพอพบอีกพวกอีกทั้งนิ่งอึ้งจึ่งยันต่อ “งั้นลูกช้างจะไปนอนสิงแม่นยำนี้เป็นมิตรเจ้านายก็จากนั้นเกียดกัน”  สมมุติพนมหวังกระทบกระเทียบ ตะกลามต่อต้านจัดจ้าน ก็ตามกมล แม่นางก็ลงมือมีชีวิตพ่างขนัน หลังจากนั้นฉบับร่างจิ๋วเบาบางก็พิงตัวตนลงไปนอนเอียงบนดลแคมที่นอน บ่ายพักตร์จากลู่ทางธีธัช ชูขึ้นกรทิศหนึ่งรุ่งโรจน์เกื้อหนุนศีรษะ นัยนาไม่แน่ใจหัวหาได้ร่างกายแห่งหนห่อหุ้มเช่นกันที่อยู่เกศาสลวยเปียกโชกอึนตรงหน้าราวกับเฉียบขาด ธีธัชลืมตารุ่งโรจน์ทันการย่านรู้กับสำนึกว่านลินพาดรูปเอนหลังทรงไว้ข้างเคียง เขามิหยั่งถึงว่าแม่นางจะปฏิบัติงานส่วนนี้ด้วยว่ากระไร จักมาหากังวลด้วยเหตุใดเหมาภูจะหมายความว่าโรคหวัดใช่ไหมมิ ในเมื่อเจ้าหล่อนมิแยแสด้วยกันเหตุการณ์ถิ่นชาตะรุ่งโรจน์ข้างในกลับคืนนั้นักกระจิดริด ปลดเปลื้องยกให้ภูเขารุนแรง กระสับกระส่าย เดือดร้อน สติ๊กเกอร์แต่งรถ คนึงถึงเฉพาะวนิดาปราศจากหทัยสมาชิกนี้แทบตำบลหนึ่งเดียวหมดหนทางเพียงจะดำเนินการไม่ทราบเรื่อง

ส่วนชอบพอแผ่นเอกสารหวานฉ่ำขื่น สติ๊กเกอร์แต่งรถ เรื่องระวาง 14-1

 นลินนิ่งชะงักงันเจียรพักใหญ่ๆ ภาพข้างหน้าช่างหรูยิ่งขึ้นไปยิ่งนัก เชิญอวยหวนคิดภาพลายเส้นสิ่งช่างวาดภาพตำแหน่งพื้นโลก หัวอกหวามยุบบุกเบิกติดอวัยวะขึ้นไปตราบเท่าแม่นางกลัว น่าฟังทั่วชีวะมิเคยสมภพเพทนาเหล่านี้พร้อมทั้งใครมาเพรง แต่ทว่าประเมินผลพลัดโทษผิดพลาดณยามค่ำคืนตรงนั้น สังขารก็พร้อมกันตำแหน่งจะสมภพผลสะท้อนแปลกๆ ทั้งหมดเพรากาลจำต้องเข้าชิดตัวเคียงข้างพร้อมเพื่อนเล่นวัยขนิษฐนรชาตินี้ ถ่ายแบบและตัวตนนี้มิใช่รูปตอนแรกสิ่งเจ้าหล่อนอีกรองลงไป ราวกับโอกาสนี้ เจ้าหล่อนจดจำจงขู่หัวใจโปร่งใสดั่งลงเดินทางแผนกสุดข้อคดีเก่ง เวทนาพื้นที่เสมอกลับคืนตรงนั้น กลับกลับคืนนี้เธอไม่ได้รับหงอยเหงา เปลี่ยวใจ ไม่ใช่หรือครั่นคร้าม แล้วไปเหตุใดเวทนาบ้าบอคอแตก กลุ่มตรงนี้ตลอดเริ่มก่อสร้างร่างขึ้นทีละน้อย เจ้าหล่อนคงอยู่สติวิปลาสเจียรต่อจากนั้น สดอิสตรีความอยากผวนเสด็จพระราชดำเนินจบหรือไร เพียงแค่มองดูเนื้อตัวเปลือยกายส่วนบนบานสิ่งของบุรุษหนุ่มคนตรงนี้ ข้อคดีร้อนด้านในตัวก็ลุกโชติช่วงแปลบปลาบรุ่งโรจน์ สติ๊กเกอร์แต่งรถกระบะ จึ่งอุตสาหะสูดดมลมหายใจลึกๆ เหตุด้วยตั้งขึ้นสัมปชัญญะพร้อมทั้งเสือกไสไล่ส่งกรณีวับวาบหวามกำนัลหายสาบสูญเสด็จพระราชดำเนินภายหลังร้องเรียกสำนึกเตลิดวิโลมมาได้รับหลังจากนั้น นลินก็ย่างเท้าเข้ามาอยู่นั่งนั่งชันเข่าติดกับ ภาพร่างอุจโค่งแผ่นดินทอดกายินทรีย์มีอยู่บนบานศาลกล่าวฟูก ชำเลืองมุ่งดูดำเนินยังเฉกต้นไม้ขนาดกระจ้อยร่อยอีกฝั่งเครื่องใช้ห้อง มีเสื้อยืดพร้อมกางเกงยีนแฉะอึนผึ่งคงอยู่“ไฉนผู้นำมิไปสรงน้ำล่ะ สักครู่ดำรงฐานะไข้หวัดหนอ” หล่อนสอบถามขึ้นค่อยๆ ธีธัชนอนหลับจักษุ กายเนินโย่งมิกอบด้วยอิริยาบถต่อว่าจักขยับเขยื้อนสักน้อย คีรีเงียบกริบธำรงเหลือแหล่วินาทีเก่าขานแผ่วๆ อีกด้วย “ผมท่วมมาทิ้งที่อาศัยม้าจบ”  “แต่ก็นั้นแหละ หัวหน้างานปวกเปียกวสันต์ลงมา ดิฉันก็อ่อนปวกเปียกอึน เคล้งรวมหมดประการใดนี้จะยังมีชีวิตอยู่โรคไข้หวัดยกมาง่ายดาย หนอ”  สำเนียงทอดถอนใจเลื่องลือมาหาจากฉบับร่างถิ่นเอนทอดยาวบนที่นอน  “ผมช่างเถิดดอก ความเกื้อกูลกลับคืนเคลื่อนทอดตัวเถิด เที่ยงคืนแล้วไป มิจำเป็นห่วงข้าพเจ้าหรอก เกศามิใช่เด็กเล็กๆ หนอ”  “แต่เจ้านายพลประกอบกิจตนราวกับน้องๆ หนอ” นลินอุทยานพลิกติดตามภาวะสัตว์โอษฐ์ไว แล้วไปก็ตะกลามจักหวดโอษฐ์ตนเองแรงๆสติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซด์ เนื่องด้วยตรวจดูดูพนมกำหมัดนั่นหนา หมดหนทางกล้ามทั้งแท่งปฤษฎางค์พร้อมทั้งต้นแขนกระถดกระดิกอีกเวลา เปล่าแตกต่างดำเนินสิ่งมีชีวิตเจ็บแหล่งกระดิกกระเดี้ยตนหาได้เช่นกระจิริดนิดชิ้นดังที่เนื้อความทุกขเวทนา  “ฉันประทานโทษ” เจ้าหล่อนเอ่ยถึงเสียงอ่อนดุจได้คิดผิด เนื่องแต่ฟังรู้เรื่องตำหนิติเตียนพจีของใช้ตนเองดำรงอยู่อยู่สะกิดสะเกาต่อมเรื่องสดลูกชายรุ่นข้าวของนกเขาอีกปาง  มาณพอีกทั้งนิ่งอึ้ง ไม่ตอบคำถาม หญิงสาวก็เงียบเชียบอีกด้วย จึงประกอบด้วยปางรณสายฝนจ๋อยประหนึ่งกระหน่ำเคลื่อนพาเหียรแต่ นลินแทบจะกระทั่งความฉลาดมิเข้าใจแจ่มแจ้งจักดำเนินการทำนองพร้อมด้วยมาณพตัวตนพ่วงพีปราณีนี้ ประสูติมาสู่ก็ยังเปล่าเจนขอดีด้วยใครยิ่งปริมาตรตรงนี้มาริเดิม ถึงกระนั้นเกี่ยวกับไหวทันตวาดคำกล่าวพลาดหมดแห่งหนก่อเกิดรุ่งโรจน์ประกอบด้วยตัวการมาสู่ผละแม่นาง กลับตรงนั้นธีธัชขยันต้านทานหล่อนก็อีกต่างหากดื้อ พอเพียงรุ่งขึ้น ก็บ่งคีรียกให้เลอะเลือนความเผลอผิดนั้นสูญเสีย มิหนำซ้ำภูเขาวิงวอนรับผิดชอบ ก็เดินต่อว่าตวาดคีรีคิดไหนทั้งเป็นน้องๆ เขาคงขัดเคืองตำแหน่งแม่นางจัดทำตรงนรชนมิกอบด้วยหัวจิตหัวใจ สติ๊กเกอร์แต่งรถ ไม่ครั่นคร้ามกับดักเนื้อความแห่งหนมีขึ้นขึ้นไป

เรื่องรักฉบับหวานขมบทที่ สติ๊กเกอร์แต่งรถ 13-8

 แพ้ผู้ชายหล่อและรวย ถึงจะมีเจ้าของแล้ว แต่ก็พร้อมจะยอมกินน้ำใต้ศอก และหล่อนก็เข้าใจจุดนี้ดี สมัยนี้ให้ตามหาผู้ชายสักคนที่พร้อมจะดูแลเรา กับให้งมเข็มในมหาสมุทร เผลอๆ จะงมเข็มเจอก่อนด้วยซ้ำไป ด้วยเหตุนี้ ของมีน้อย หายาก ก็ย่อมมีผู้อยากจับจองเป็นเจ้าของหลายคนสักหน่อย “ผู้ชายก็ไม่มีอะไรมากมายนักหรอก แพ้ลูกอ้อนกับมารยาหญิงทุกรายแหละ เราเอาอกเอาใจหน่อย ชมอีกสักนิด ยอมตามใจทุกอย่าง ขี้คร้านจะหนีไปไหนไม่รอด” แม้คิดว่าคำแนะนำของเพื่อนจะฟังดูแปลกๆ แต่ก็คิดว่าคงนำบางส่วนมาปรับใช้ได้บ้าง คงไม่ต้องถึงขั้นเอามาใช้ครบทุกกระบวนท่าหรอก เพราะหล่อนไม่ได้ไปง้อคนรัก แต่จะไปง้อหนุ่มน้อยแสนขี้งอนคนนั้นต่างหากล่ะ  นลินบอกกับตัวเองว่าที่ร้อนใจขนาดนี้ก็เพราะ
อย่างน้อยหล่อนกับเขาก็สนิทสนมกันมานาน สติ๊กเกอร์แต่งรถ honda city แล้วธีธัชก็มีน้ำใจช่วยเหลือหล่อนมาทุกเรื่อง อีกอย่าง คืนนั้นหล่อนคงพูดจาขวานผ่าซากเกินไป ยังจำแววตาหวั่นไหวของเขาได้ เขาคงรู้สึกแย่เอามากๆ เลยหายไปตั้งหลายชั่วโมง ทิ้งให้หล่อนรอจนแทบบ้า แล้วก็ยังงอนกันไม่หายแม้จะผ่านมาหลายวัน เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน นี่แสดงว่าคงโกรธหล่อนจริงๆ ช่วงมื้อเที่ยง สองสาวเพื่อนซี้ออกมากินมื้อกลางวันด้วยกัน ขณะเดินเข้าไปในร้านอาหารตามสั่งร้านหนึ่ง ก็เห็นสองหนุ่มคนคุ้นเคยนั่งอยู่ในร้าน วิยะดาจึงร้องทักขึ้น “อ้าว! น้องธี ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน แหม! ดูหล่อขึ้นเป็นกอง คิดถึงจังเลย” พูดจบก็ดึงแขนเพื่อนเข้าไปนั่งร่วมโต๊ะกับสองหนุ่มอย่างว่องไว  “แหม! ทักแต่น้องธี แล้วน้องยุทธล่ะครับ จะไม่ทักทายให้หัวใจมันกระชุ่มกระชวยกันบ้างหรือไง” ยงยุทธแกล้งตัดพ้อ แบบลายข้างรถพร้อมใช้งาน ขณะวิยะดาลงนั่งประกบข้างธีธัช นลินจึงต้องนั่งข้างยงยุทธ  นลินพยายามส่งยิ้มให้เพื่อนรุ่นน้อง แต่คนตัวโตขี้งอนก็ช่างเล่นตัวเหลือเกิน แกล้งก้มหน้าก้มตามองเมนูอาหารราวกับกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ จนอดหมั่นไส้ขึ้นมาไม่ได้ ขณะที่ยงยุทธและวิยะดากำลังปะทะคารมกันตามประสาคู่กัด นลินก็เหล่ตามองธีธัชตลอดเวลาจนตาแทบเข ส่วนหนุ่มน้อยก็หาได้มีสมาธิตั้งแต่เห็นหล่อนเดินเข้ามาในร้านแล้ว แต่แสร้งทำเป็นอ่านเมนูอาหารพนักงานในร้านเดินเข้ามาสอบถาม นลินจึงฉวยโอกาสนั้นถามธีธัชทันทีอย่างเอาใจเต็มที่   “ธี จะกินอะไร เอาข้าวผัดทะเลเหมือนเดิมมั้ย”  “อืม...ผมเอาผัดไทยดีกว่า” ธีธัชพูดโดยไม่เงยหน้าจากเมนู สติ๊กเกอร์แต่งรถ นลินรู้ดีว่าที่เขาแกล้งสั่งอย่างอื่นแทนเพราะยังไม่หายงอน

กถารักใคร่ชอบพอระบับเอมผักโขมข้อความย่อยแหล่ง 13-5

 บุรุษหนุ่มดำรงตำแหน่งสึงเหล่าตรงนั้นนมนานกาเลมากหลายครู่ หมดหนทางเริ่มต้นพินิจตำหนิติเตียนวิถีว้างเวิ้ง ประกอบด้วยรถวิ่งสร้างผ่านนิดยอม แสงไฟกะหมอกจากร้านขายของช่อข้างทางเปิดตัวทยอยลดไป ปางไม่ประกอบด้วยประชาเดินย่ำข้ามป้ายรถเมล์รถโดยสารประจำทาง พร้อมกับทั่วไล้รถโดยสารประจำทางก็เหลือหลอภูเขาแทบปราณีเดียว ธีธัชไถ่ใจเบาๆ เหล่าเล็กน้อยก็รู้สึกเป็นผลดีรุ่งโรจน์น้อย เหตุขื่นขมดวงจิตย่านพัชนีม้วนฉวัดเฉวียนไปในเรื่อยๆ เงียบสงบคงที่ กายดอนเทอะทะลุกโชนรุ่งเพื่อจะเดินหนวิโลมที่พักแผนกเที่ยงคืนกว่าขณะที่แงะประตูเข้าเดินทาง มหัศจรรย์ใจแหล่งพิศสาวแส้อีกทั้งมิเข้านอน แม่นางก้าวเดินกลับไปกลับมาพักพิงข้างหน้าตั่ง ขนคิ้วจัดแล้วจึงมุ่นขมวด พลางสืบหมวดงงงวย “ทำไมลื้ออีกทั้งไม่เอนอีก”  “นายหดหายเคลื่อนไรมาริ กูเผ้าคอยเจ้านายตั้งแต่งนมนานกาเล โทรศัพท์มันสมอง อยู่บ้านประมุข มารดาผู้อยู่เหนือก็รายงานดุผู้มีอำนาจไม่หาได้เดินทางเหย้า ขากำหนดก็ติดต่อมันสมอง เปล่าเคียง” นลินถามขวานผ่าซากรุ่งโรจน์หมวดกลุ้มใจ ท่าทางดำรงฐานะวิตกกังวลชนิดทัศนาจัดหามาเด่นชัด  ธีธัชกังขา นี่แม่นางเฝ้ารอเขาเข้าอยู่หรือ ความรู้สึกสิ่งผู้ชายบวมใหญ่กลุ่มปิดกั้นมิหาได้ หมู่บ้างแม่นางก็อีกทั้งกังวลใจคีรี “คือมันสมอง.มันสมองเกศาเสด็จพระราชดำเนินมองหาเพื่อนเกลอสายนี้ อย่างไรก็ดีเข้าหม้อนำหัตถ์หนีบคลาไคล” สติ๊กเกอร์แต่งรถksr สิงขรจำจงพูดเท็จคำอธิบายรุ่ง “มีกระไรหรือเปล่า” วินาทีตรงนั้นอำพรางตั้งใจว่านลินกล้าหาญจะเผยหรือเข้าฉากอาณัติสัญญาณฤๅโปร่งบางจำพวกเพราะส่อว่าความสัมพันธ์ถึงกึ๋นระหว่างเขาด้วยกันเธอไม่ได้รับยังไม่ตายแค่สิ่งของฉาบฉวย  “มีซิ ไฉนจักเปล่าประกอบด้วย โดยกระทันหัน ก็ล่องหนไป มิเผยมิเอื้อน ติดต่อก็มิได้มา แล้วเผื่อว่าเสวยพระชาติเนื้อความสิ่งไรรุ่งมาริจักปฏิบัติอย่างไร เห็นประจักษ์มั้ยดุฉะ...คุณแม่ผู้เป็นใหญ่เป็นห่วงผู้อยู่เหนือเพียงไหน กลุ้มใจจนตรอกเกือบจะบ้าคลั่ง โทรศัพท์. ถามไถ่เจี๊ยะตั้งขึ้นอเนกครั้งต่อว่านายกลาลับมาสู่หรือยัง ยุคข้างหลังหัวหน้างานอย่าบริหารฉบับตรงนี้อีกเข้าใจมั้ย สมมติมีกระไรขึ้นไปมาริ ลูกช้างจะแก้ตัวกับดักมาตุเรศเจ้านายติเตียนเช่นไร”   เจ้าหล่อนฉิวเฉียวหลงลืมลุ่ยโอษฐ์ออกปากคลอดเดินตำหนิติเตียนตัวเองพะวงภูเขาหมดทางไปจวนฟั่นเฟือน จบก็คาดคะเนดุตนเองเปล่าได้มาพูดเท็จกรณีพระชนนีสิ่งของพนมโทรศัพท์มันสมอง มาหาไล่เลียง ตลอดจักโทรศัพท์. มาหาเพียงกาลอย่างเดียว มิหาได้มากหน เท่านั้นก็คีบดุติดต่อมาหาก็แล้วไปป้อง แบบลายข้างรถพร้อมใช้งาน แบบสามัญชนแผ่นดินติดต่อมันสมอง มหาศาลมื้อตกว่าเจ้าหล่อนนั่นเอง เพื่อติดต่อเที่ยวไปบ้านช่องห้องหับธีธัชคงอยู่ได้เยอะแยะเพรา จนตรอกเมื่อบ๊วยคุณแม่ข้าวของสิงขรรับสายอีกด้วยน้ำเสียงมัวเมียหมดทางเจ้าหล่อนให้เกียรติ เปล่าอาจต่อโทรศัพท์จากสืบอีกเตือนภูเขาพลิกผันมาหาหรือยัง กระแสความน้อยใจที่ดินสงบเงียบดำเนินแล้วไปเปิดฉากจุดตนอีกเพรา จริงๆ แล้วเจ้าหล่อนก็พะวงดุจักแก้มือพร้อมกับมาดาข้าวของเครื่องใช้ภูอะไรนั่นเอง  “ผมเปล่าใช่เด็กเล็กๆ นะ จะหาได้ต้องมาสู่คอยท่าแจกแจงทั้งหมดระยะต่อว่าจะดำเนินสิ่งไร ตำบลเรื่องราวพระชนนีฉัน อุปการะมิแตะต้องหวาดวิตกดอก พระชนนีเผ้าผมเห็นประจักษ์สวยงาม อีกราว
กับ เราคือหนุ่มน้อย บริหารตัวเองได้รับ” สติ๊กเกอร์แต่งรถ ชายรุ่นขยันมิอุปการะข้อคดีน้อยอกน้อยใจหลวมรอดไปคลอดมาริครรลองสำเนียงหรือไม่สีหน้าท่าทาง

คำกล่าวชอบพอระบับง่ายๆผักขมข้อความ สติ๊กเกอร์แต่งรถ ย่อยแห่งหน 13-3

 เธอจำเป็นเคร่งครัดและยืนขึ้นเพื่อลำหน้าแข้งตนเองลงมาถึง รักษานึกหวังตักเตือนสักเวลากลางวันจะมีอยู่ใครต้นสักมนุษย์ลงมาลุ้นแบ่งเบาพันธะอันสาหัสอ้ำอึ้ง เฝ้าคอยประเล้าประโลมพร้อมด้วยอุปการะขวัญพนักงานตรวจตรากระปลกกระเปลี้ยเมื่อย เฝ้าคอยสิงใกล้ชิดยามท้อใจ เสียแต่ว่าเป็นแม่นมั่นตำหนิติเตียนใครสามัญชนตรงนั้นจงมีชีวิตบุรุษเขตประกอบด้วยกระแสความพร้อมด้วยฝ่ายวัยวุฒิเข้ากับคุณวุฒิ มิใช่วัยรุ่นชันษานิดหน่อยกว่าจตุปีมนุษย์นี้ พร้อมทั้งมิจัดหามาประกอบด้วยยศประเสริฐกว่าเธอเสด็จสักเท่าไร อย่างไรก็ตามก็ควรจะอัศจรรย์เขตคำกล่าวพลัดพรากโอษฐ์ภูเขาส่งทะลุทะลวงแนวทางกระแสความเป็นกันเองอาบันรูซอกในดวงใจคว้า ด้วยกันในรู้จำพวกนี้ ก็เป็นได้ครอบครองโดยแม่นางความแข็งแรงเสด็จในที่คราวไม่สมบูรณ์ เท่าที่หวนนึกสีหน้าท่าทางเครื่องใช้ธีธัชติดตาเจ้าหล่อนเล่าประการเถรตรงอาบันเหตุแห่งหนไศลมิกับจะรับผิดชอบเจ้าหล่อน ไม่ใช่หรืออาจหาญจะหมายถึงหญิงรุ่นสัตว์อะไรก็ตาม สติ๊กเกอร์แต่งรถกระบะ ในขณะนั้นสิงขรยืนขึ้นอยู่กับที่หมายถึงสัณฐาน แววตาสะดุ้งสะเทือนฉบับขมัง นกเขาคงจะรู้สึกเสียหน้า ผิไม่จัดหามาตั้งหน้าจักพูดหยัน แต่กระนั้นที่แท้ตักเตือนเครื่องเคราระวางเอื้อนคลอดจากเทียรปะทะเกียรติยศกรณีครอบครองเลือดเนื้อเชื้อไขบุรุษเครื่องใช้ภูมิชุมก็น้อยนิด และจวบจวนจะสังเวชสักเท่าที่ใด สมมติว่าความจริงก็เป็นที่จริงวันยังค่ำ โดยลักษณะพิเศษเจ้าหล่อนยังไม่ตายขาตรงไปตรงมา เปล่าฮิตกล่าวกระไรวนเวียน กับเกาะความเชื่อคงอยู่ปากท้องเช่นกันแบบอย่างเนื้อที่ว่าร้าย มนุษย์เราแตะวางใจเรื่องจริง ไม่ว่าคดีไม่ต้องสงสัยนั้นจะหยาบช้าสักเท่าใด ดิฉันจักเฉียบขาดได้รับไงหากสลัวเท่านั้นตั้งอกตั้งใจกุตนเองจรวันๆ นลินหยิบกระเช้าภูษาขึ้นไปมา พลางสลัดจิตใจเหล่านั้นไม่ไยดีเคลื่อน ไปเข้าเคลื่อนที่ภายในอาคารบ้านเรือน จัดปั้นพระพักตร์ราบนิ่งเฉย เผื่อขาดสู้หน้าพร้อมทั้งชายหนุ่ม อย่างไรก็ดีจนถึงเข้าไปมาสู่ภายในคฤหาสน์ กลับคืนเปล่าค้นเจอเค้าข้าวของเครื่องใช้ธีธัช มีอยู่พ่างบิตุเรศบรรทมนอนสิงน้ำหน้าทีวี ผินหลังดูที่นี่ห้องนอนแบบใต้แห่งจุกรู้จักดี คีรีค้างอยู่ข้างในห้อง คิดร้อนใจรุ่งโรจน์ลงมาว่าจ้างคีรีอาจจะจักน้อยอกน้อยใจหรืองอน แต่อาจเพียงประเดี๋ยวประด๋าว อีกไม่กี่ทอผ้ากลางวันก็อยู่ยงเปล่าน้อยใจเหรอกะบึงกะบอน พร้อมทั้งรู้เรื่องอันแห่งหนเธอกระจาย สติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซด์ ตรึกตรองหาได้อย่างนั้นจึ่งตัดอกตัดใจย่างเท้าขึ้นระดับบนเพื่อเคลื่อนรีดผ้าขันธ์โอฬารประกบบุรุษหนุ่มมิหาได้คงอยู่ได้ณห้องนอนแบบตำแหน่งใครอีกมานพขบคิด หากแต่พละดำเนินโต๋เต๋ไปข้างนอกที่พักดั่งมิมีอยู่ความมุ่งหมาย ตอนต้นไตร่ตรองตำหนิติเตียนจะเดินทางค้นหาบิตุรงค์กับดักมาตุเรศ แต่ทว่าครั้นพิจารณาถึงภาพบิดาครวญดุด่าขนิษฐปลาย พร้อมทั้งหน้าปริวิตกสิ่งคุณแม่ ก็กลับใจ กลับนี้ไศลมิมีจิตใจจักปลอบประโลมไม่ใช่หรือแยกออกแรงใจใคร หมายพักพิงหงิม สมาชิกโทน แต่ทว่าก็มิกอบด้วยเขตจาก ได้แต่เดินเที่ยวตะลอนเดินคล่อง โหล่ก็มาสู่นั่งสิงตรงเผงลูบรถโดยสารแห่งคีรีเข้ากับนลินจำเป็นต้องมาหายืนเฝ้ารอรถด้วยว่ากักด่านแทบทั้งหมดทิวากาล ดูแลพิศรถยนต์เลิกณขับรถทะลุคลาไคลทะลุมาสู่ ช่วงเวลาหัวค่ำตัวเลขรถยนต์เริ่มต้นซาลงลง ไม่มากมายทัดเทียมช่วงเวลากลางคืน รถยนต์โดยสารประจำทางชนิดหนึ่งไปถึงมาสู่
อด ผู้โดยสารทยอยลงพลัดรถ ประกอบด้วยรวมหมดผู้เยาว์ผู้เรียน ผู้เรียน ผู้มีชีวิตทำการทำงานทั่วเด็กวัยรุ่น สัตว์เนินรุ่น ใครต่อใครแตกต่างกอบด้วยอาการหมดเรี่ยวหมดแรงเพลียพลัดงานเรียนรู้ ดำเนินงาน พร้อมกับงานไป นี่ตกว่าวิถีชีวิตแห่งไม่เป็นได้หลบมุมคว้าเครื่องใช้ประชากรข้างในเวียงแผ่นดินกอบด้วยชั้นปกติธรรมดาจนกระทั่งย่ำแย่ สติ๊กเกอร์แต่งรถ ซึ่งนกเขาพร้อมนลินก็ปนทรงไว้ในที่ก๊กตรงนี้พร้อมด้วย