หลักสำคัญรักใคร่ชอบพออย่างหวานขื่นตอนย่อย สติ๊กเกอร์แต่งรถ พื้นดิน 12-8

  “นั่นซิ กูก็ดุฝ่ายนั่นแหละ” ยงยุทธคุยบวก “สงสัยเมื่อคืนอยู่ยงประกอบด้วยไหนขนันงดซิ แค่ดูราวกับก็รู้แจ้งเห็นจริงต่อจากนั้นดุมีไหนต่อกัน ลื้อดานินทามั้ย”  “ใช่” วิยะดาตอบรับดั่งเป็นมั่นเหมาะจำเลยจำเป็นต้องรวมหมดคู่หน้าเสียทันทีทันใด เปล่าสำนึกแหวกว่ายงยุทธและวิยะดาจักมองออก  “นายรู้ว่าสำหรับเขวรออยู่” ธีธัชถามขึ้นระบิกลัว  “อ๊ะ! เพื่ออะไรจะพินิศเปล่าให้กำเนิด แม้ว่าเช่นไรดีฉันก็ชำระล้างร่างกายร้อนมาหาที่แล้ว กงการเพียงนี้ชมปราดหนึ่งเดียวก็คาดคะเนออกลูกแล้ว ว่าจ้างแต่กระนั้นผู้มีอำนาจยังมีชีวิตอยู่บุรุษหนอ อาบันวิหคน้อยนิดจักมีชีวิตหนุ่มเฮีย แต่กระนั้นก็ทั้งเป็นอิตถี หัวหน้างานก็จำเป็นต้องอุปการะเกียรติศักดิ์คีรีน้อย วนิดาพึงพอใจกระแสความละมุนละไม อย่าเสด็จพระราชดำเนินเถื่อนด้วยกันภูเขาหมดหนทางเลยไปหนักหนา” ยงยุทธตักเตือนเกลอสำเนียงเป็นจริงเป็นจัง   “แต่เมื่อคืน...ผมเตือนมันสมองมันสมอง.ข้าเจ้าก็...ก็เปล่าจัดหามา...โคม่าหนอ” แบบลายข้างรถพร้อมใช้งาน ธีธัชตอบตะกุกตะกักระบิมิเชื่อมั่น เก่าจะหันคลาไคลถามคำถามกล่าวสำทับพร้อมนลิน “นกกิ่งก้อย เมื่อคืนเรา.มันสมอง.เผ็ดร้อนรุนแรงพร้อมทั้งแกเหลือไปหรือไม่”  นลินหน้าแดงก่ำ กระดากหนักกว่าเดิมที ถ้าว่ามิทราบฝ่าละอองธุลีพระบาทจักดำเนินการไง หวนคิดควรครุ่นคิดยอกย้อนแม้ว่าสถานการณ์เมื่อคืนกับขืนใจขานรับข้อสงสัยล้วงถามลึกซึ้งด้วยว่างานแกว่งไกวข้างไม่ยอมต้วมเตี้ยม  “เจอมั้ย ทานรับแขกต่อว่ามิได้รับประพฤติที่ใดดุดันพร้อมทั้งปักษินเล็กน้อยเกินนะ มุมานะสุภาพสุดโต่งทันสถานที่จะแปลงหาได้ ถึงกระนั้น..มันสมอง” บุรุษทำท่าทำทางเพียงสำนึกอย่างไรคลอด “ผมมันสมอง..ชมประสกร้องไห้เหตุด้วย ในขณะนั้นเราทำคุณเจ็บปวดหรือไม่” ธีธัชสอบสวนหมู่ใส่ใจ แบบสามัญชนควรไล่เลียงหน้าบางจนกระทั่งตะกลามล่องหนหายตัวคลาไคลชั่ววูบนั้นล่วงเลย มิรู้เรื่องตวาดเพราะเหตุไรบุรุษหนุ่มสัมผัสตั้งกระทู้กระไรต้นฉบับนี้เฉพาะหน้าหมู่ชนเพื่อ มิหนำซ้ำตลอดไตรขาก็จดจ้องชายตาเธอเป็นตาเดียวเพราะด้วยรอท่าสดับวิสัชนา จึ่งหวนคิดจำต้องแกว่งหน้าตาปิดประตูอีกหนฉบับนรชนมีอยู่ความเอื้อเฟื้อนักกีฬา นึกดูแหวไหนๆ ข้อความสำคัญก็มาสู่ลุสถานภาพนี้หลังจากนั้น    “แต่ก็หนอ อย่าโทษโพยขนิษฐาธีข้าวของเครื่องใช้ สติ๊กเกอร์แต่งรถกระบะ ข้าแบบหนึ่งเดียวล่วงเลย มองดูดำเนินรูปการณ์จากนั้น กนิษฐาธีเครื่องใช้ข้าก็อาจปะทะสาหัสมิปราชัยเกียดกันหรอก” วิยะดาผดุงชนิดจริงจังอีกด้วย ก่อนจักเอี้ยวคลาไคลทัศนามิตรสหายเพราะด้วยแววตาติ “นกกระแบะมือ เธอก็เบาไม้เบามือหน่อยตกลง จะแสดงกนิษฐาธีแยกออกสิ้นใจเลยหรือไร”  ริมฝีปากอิ่มหนำสำราญจัดหามาตัวแย้มทับถมอีกรอบ ที่แล้วเร่งรีบแก้ตัวทำนองเสียงสะดุด   “ฉะมันสมองมันสมอง.บริโภคมันสมองมันสมอง.วาก.มันสมองมันสมองหนอ”  “เอาเถิด ตักเตือนแต่ว่าเมื่อคืนนี้วิวาทถ้อยคำอะไรขัดขวาง ดำรงอยู่รบสู้รบขนันต้องตา ลำแขนขนิษฐธีถึงแม้ว่าได้ยังมีชีวิตอยู่ริ้วความจุตรงนี้” วิยะดาเอ่ยรุ่งโรจน์พร้อมกันไปทรรศนะพาหาธีธัชทำนองเป็นห่วงศรุตวิธีนั้นธีธัชกับนลินก็แยกปากหวอโดยทันทีทันใด พูดไม่ถูกตกตะลึงชะงักงันหมดทางตาเบิกโพลง กับหลังจากนั้นกลุ่มด้านหลังก็ซักไซ้ไล่เลียงรุ่งโรจน์ สีหน้าท่าทางยังมิวากไม่ได้สติงัน สติ๊กเกอร์แต่งรถ “ความน่ากลัวบริเวณศักดิ์เว้าอาบันขนัน ประสงค์มันสมองมันสมองมันสมองคือเถียงกีดกันเมามันใช่มั้ย”

เรื่องรักฉบับหวานขมบทที่ สติ๊กเกอร์แต่งรถ 12-5

  “ขอบใจนะ ว่างๆ ก็มาฝึกทำขนมด้วยกันอีกก็ได้นะ” นลินยิ้มอีกครั้งพลางเอ่ยชวน อีกฝ่ายจึงยิ้มปลื้ม ปากกว้างฉีกแทบถึงใบหูจากนั้นนลินก็เข้าไปในครัว เตรียมอาหารเช้าให้บิดาอย่างตั้งอกตั้งใจ เพื่อชดเชยที่เมื่อคืนนี้ทำให้ท่านเสียใจ ถึงจะไม่ตั้งใจก็เถอะ และแม้รู้ดีว่าท่านไม่ถือสา แต่ก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี   ธีธัชเริ่มรู้สึกตัว ลืมตาขึ้นช้าๆ และมองข้างกายเป็นอันดับแรก หลงเหลือแค่ความว่างเปล่ากับร่องรอยยับยู่ยี่ของที่นอน จึงค่อยๆ หยัดตัวขึ้นนั่งพลางเสยผมลวกๆ ตอนนี้ตื่นเต็มตาแล้ว ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนจึงแจ่มชัดอีกครั้ง เขาควรจะทำอย่างไรต่อไปดี ควรจะรับผิดชอบอย่างไร และที่สำคัญ หล่อนจะโกรธเขาหรือเปล่านะ จะขอโทษอย่างไรดี ควรจะพูดอะไรเป็นอย่างแรกตอนเจอหน้ากัน สติ๊กเกอร์แต่งรถลายการ์ตูน ความคิดเริ่มสับสน ว้าวุ่น กังวลใจ คิดวนไปเวียนมาเหมือนพายเรือในอ่าง สุดท้ายก็ตัดใจลุกขึ้นเพื่อออกไปอาบน้ำ ขณะเปิดประตูออกไปด้วยหัวใจเต้นรัว ก็เห็นหล่อนนั่งอยู่กับบิดาที่โต๊ะอาหาร เลยทำหน้าไม่ถูก ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าห้อง  “นายรีบไปอาบน้ำสิ แล้วมากินมื้อเช้าซะ ฉันเตรียมไว้ให้แล้ว จะได้รีบไปทำงานกัน” นลินพูดขึ้นด้วยท่าทางปกติธรรมดาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “นั่นสิ ธี จะได้มากินข้าวด้วยกัน” นายสุชาติสำทับขึ้น หน้าตาแจ่มใส  “ครับ” หนุ่มน้อยตอบรับ ก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป หลังจากนั้นก็มานั่งกินข้าวด้วยท่าทางสำรวมกว่าปกติ แอบมองหญิงสาวหลายครั้ง แต่หล่อนคงไม่ทันสังเกต เพราะความสนใจอยู่ที่บิดาเพียงผู้เดียว จึงนึกน้อยใจขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล หล่อนทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สากับเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ ผิดกับเขาที่ร้อนรนกระวนกระวายใจจนแทบบ้าก่อนออกจากบ้าน จู่ๆ นลินก็ยื่นยาหลอดเล็กๆ สติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซค์ ให้ ธีธัชเลิกคิ้วแทนคำถาม  “ทาแผลที่แขนนายไง มันจะได้หายเร็วขึ้น” หล่อนพูดนิ่งๆ สีหน้าเรียบเฉย  “ขอบคุณ” ธีธัชเอ่ยขอบคุณ ดีใจที่อย่างน้อยหล่อนยังคงห่วงใย ระหว่างทางเดินไปป้ายรถเมล์ ต่างนิ่งเงียบ ไม่มีใครกล้าเอ่ยถึงเรื่องเมื่อคืน จนกระทั่งขึ้นรถเมล์อันแสนเบียดเสียด สองหนุ่มสาวต้องยืนเบียดแนบชิดกันเหมือนทุกวัน แต่วันนี้มันอึดอัดและร้อนวูบวาบชอบกล ใบหน้าทั้งสองแดงระเรื่อ ต่างไม่กล้าสบตากัน เสมองไปคนละทาง เพราะร่างกายเกิดปฏิกิริยาตอบสนองต่อการเสียดสีจากเนื้อตัวของอีกฝ่าย หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ต่างก็โล่งอก เมื่อรถเมล์โล่งขึ้น สติ๊กเกอร์แต่งรถ ผู้คนทยอยลงจนแทบไม่เหลือคนยืน สักพักก็ได้ที่นั่งคู่กัน

เรื่องรักฉบับหวานขมบทที่ สติ๊กเกอร์แต่งรถ 12-3

     ธีธัชยกแขนข้างหนึ่งขึ้นหนุนใต้ศีรษะ เหลียวมองสาวข้างกาย หล่อนกำลังนอนตะแคงหันหลังให้ จึงเห็นเพียงผมยาวสยายแผ่เต็มหมอนหนุน และต่างนอนนิ่งฟังเสียงลมหายใจของกันและกัน ขณะนั้นนลินแอบหวังอย่างใจจดใจจ่อว่าเขาจะเอื้อมแขนมาโอบกอด คืนนี้หล่อนต้องการอ้อมกอดของใครสักคน ไม่อยากคิดและรับรู้ถึงความไม่เหมาะสม ไม่ถูกต้อง หรือความผิดพลาดใดๆ แค่อยากได้ไออุ่นจากคนข้างกาย เพราะหัวใจมันหนาวเหน็บ อ้างว้าง อยากขอแค่ที่พักใจสักไม่กี่ชั่วโมง แล้วพรุ่งนี้ก็จะกลับมาเป็นนลินเข้มแข็งคนเดิม ส่วนเรื่องในคืนนี้ก็คิดเสียว่าเป็นแค่ความฝัน แต่หลังจากรอแล้วรอเล่า เขาก็ไม่มีทีท่าจะทำอย่างที่หล่อนแอบหวัง ยังนอนนิ่งสนิท สักพักก็ได้ยินเสียงจังหวะหายใจดังสม่ำเสมอแบบลายข้างรถพร้อมใช้งาน จึงแอบผิดหวังอยู่ในใจ นั่นสินะ ทั้งสองเป็นเพื่อนกัน ไม่ใช่คู่รักนี่นา หนำซ้ำเขายังเด็กกว่าตั้งสี่ปี แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นก็เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของคนสองคน ไม่มีอะไรลึกซึ้งกว่านั้น แต่น่าแปลกที่กลับไม่รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น คงเพราะหล่อนเลือกเอง และพร้อมจะยอมรับผลของมัน จะโทษใครก็ไม่ได้ด้วย คงต้องโทษตัวเอง นลินพลิกตัวเพื่อหันนอนตะแคงอีกข้าง เห็นเสี้ยวหน้าคมสันในความมืด แม้จะเห็นเป็นเงารางๆ แต่ก็สังเกตเห็นจมูกโด่งเป็นสัน งดงามราวรูปปั้นเทพบุตรกรีกโบราณ เขาหลับสนิทแล้ว เพราะอกกว้างขยับขึ้นลงช้าๆ เป็นจังหวะ จึงจับผ้าห่มเลื่อนขึ้นคลุมให้ และสักพักก็เคลิ้มหลับ จนมารู้สึกตัวอีกทีราวเช้ามืด นลินลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ รินรดต้นคอ เนื้อกายอุ่นและแข็งแกร่งแนบชิดแผ่นหลังหล่อน เมื่อหลุบตามองก็เห็นแขนล่ำสันโอบกอดหล่อนไว้ สีผิวตัดกันอย่างชัดเจน ให้ความรู้สึกแปลกตาสำหรับนลิน วูบนั้นหล่อนรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด เป็นครั้งแรกที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับอ้อมกอดของใครสักคน หลังจากวันที่มารดาจากไปก็ไม่เคยมีใครนอนกอดหล่อนอีกเลย สติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซด์ เพราะบิดาต้องทำงานหนักมากเพื่อเลี้ยงดูลูกทั้งสองคน กลับจากทำงานก็ต้องมาดูแลลูกสาวคนเล็กที่ยังแบเบาะ ลูกสาววัยห้าขวบจึงต้องฝึกนอนบนฟูกเล็กๆ เพียงลำพังและชินไปในที่สุด หล่อนมองออกไปนอกหน้าต่าง ฟ้าเริ่มสางแล้ว คงต้องรีบลุกออกไปก่อนที่บิดาจะตื่นลงมาเห็น จึงค่อยๆ ยกแขนล่ำสันออกจากตัวอย่างเบามือที่สุด กลั้นลมหายใจ ค่อยๆ เลื่อนตัวออกจากแผงอกอบอุ่น หันมองธีธัช แล้วก้ผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกที่เขายังหลับสนิท เหลียวมองหาเสื้อผ้าตัวเอง สติ๊กเกอร์แต่งรถ ก็เห็นว่าวางพาดอยู่บนโต๊ะรวมกับเสื้อผ้าของเขา พวงแก้มแดงระเรื่อเมื่อเห็นชุดชั้นในสีหวานของตัวเองวางทับอยู่ด้านบน...เขาคงเก็บมาวางรวมไว้ด้วยกัน

ข้อความชอบพอต้นฉบับง่ายๆผัก สติ๊กเกอร์แต่งรถ โหมตอนทำเนียบ 12-1

    นลินเงยพักตร์ขึ้นเอื่อย ยถากรรมด้านหน้าของใช้ทั่วฝาแฝดคงอยู่ไกลลิบกันไม่แม้ว่าคืบ แตกต่างรับทราบจัดหามาตราบเท่าปราณอุ่นๆ ในที่ไหลรดป้อง จักขุคู่ยี่ไปด้วยกันอึ้ง ระลอกคลื่นอารมณ์เป็นเอามากโปร่งบางทำนองภายในในเวลานั้นเปรียบเสมือนเหมือนกับคลื่นแม่เหล็กแหล่งกอบด้วยฤทธิ์เดชเป็นอันมากเยอะแยะข้างในงานติดใจสละฝ่ายสองด้านลงมาประจบบรรจบขัดขวางมันสมองมันสมอง.ในที่รัตติกาลอันร้าวราน    ขนมจากการแจะริมฝีปากแยกแค่แผ่วเบาแปรดำรงฐานะจูบชิ้นสาหัส ดุเดือด ด้วยกันร้อนแรง ตราบเท่าพ่างจะกลมกลืนใช้สอยซึ่งกันและกัน หลอมละลายทดกลมกลืน เพียงดังแตกต่างประสงค์ทดแทนโปร่งใสของโปร่งบางทำนองตำแหน่งขาดวิ่นลดเคลื่อนในค่ำนี้หญิงรุ่นเปล่ารู้ตัวลุทุกสิ่งสิ่งใดๆ รอบร่างกาย เลือนเดินสำหรับเหมือนว่าจ้างรวมหมดคู่แฝดอีกต่างหากดำรงตำแหน่งคงไว้เขตโต๊ะกินข้าวในครัว เฉพาะแม่นางเปล่าตั้งอกตั้งใจดอก เหตุว่ากำลังวังชาตั้งอกตั้งใจเท่าแตะจากรสชาติจูบข้าวของเครื่องใช้หนุ่มน้อย ซึ่งปรารถนาฉบับเหี้ยมโหดเปล่าแตกต่างยับยั้ง หมดหนทางพ่างจะหายใจเปล่าทัน พร้อมกับในควรจะพันลึกพันลือก็ตกว่าสติ๊กเกอร์แต่งรถลายการ์ตูน จัดเจ้าหล่อนกดกลีบดอกปากอ่อนนุ่มและริมฝีปากสิ่งภูหมวดดุดันโขเท่าใด เรื่องร้าวรานระทมใจภายในหฤทัยก็โหรงเหรงลงโขเฉพาะ วินาทีนั้นหล่อนกลัวเหลือแสนตำหนิติเตียนการจูบจะทุเลากรณีเหี้ยมโหดยอม ฟังเพราะโน่นหมายความว่าข้อความปวดร้าวใดๆ ก่อนหน้าจะสัมผัสถาโถมกลับด้านมาริอีกเวลา กับคืนตรงนี้หล่อนไม่อาจคอนยอมรับมันแข็งฮวบอีกถัดจากนั้น ในช่วงภายในที่คดีวาบหวามยวบกับรุนแรง ธีธัชพอทราบจัดหามาเรื่อๆ เหมาทั่วคู่แฝดกำลังวังชาดำรงตำแหน่งอาศัยที่ครัว พร้อมกับศักดิ์บำเพ็ญโปร่งแสงเครื่องเคราพื้นที่มิพอสมควร อย่างเดียวสัญชาตญาณพลิกผันร้องขออีกทำนอง สกนธ์หนุ่มแน่นเริ่มต้นจุดชาตปฏิกิริยาตามธรรมชาติ จนกระทั่งดังเปล่าเป็นได้คุมสายตัวตรงนี้ไว้ได้รับทั้งๆ ณขมองตรัสส่งเสียเก็บ อย่างไรก็ตามก็ยังโลมไล้จุ๊บเจ้าหล่อนเฉกเช่นคนบ้าบ้าคลั่ง จิบลองกระทรวงแรงงานและสวัสดิการสังคมตลอดรูข้อคดีหวานฉ่ำข้าวของเครื่องใช้รีปากอยู่ท้อง ‘นายจำเป็นเว้น!’ เสียงร้องปรามผละปมจิตเหมือนรุ่งอีกคราว หลังจากนั้นในที่ระยะเวลาระยะเวลากะลูกเต้ากะหรอกตรงนั้นเอง ธีธัชก็เข้าเล่มเรี่ยวแรงพร้อมกับกำลังใจทุกคนช้าๆ เรียกคืนริมฝีปากออกลูกทอดน่อง ระบิลยากเย็น ก็เพราะว่าอีกทิศเปล่าปันออกข้อคดีร่วมกันแม้แต่เล็กสติ๊กเกอร์แต่งรถมอเตอร์ไซค์ ขาเล็กๆ ขยุ้มเสื้อยืดบากหน้าสรรพสิ่งสิงขรเก็บหนั่น ดอมหวนกลับเข็ดขยาดพนมจักเปิดลดไปในเวลานั้นดวงแก้วกล้อพุฒส่องแสงถึงกรณีแปลกใจไม่แน่นอนจิตใจรักใคร่ กลุ่มปรางเกลี้ยงเกลาแดงก่ำ หายใจกระหืดกระหอบถี่ กลีบดอกโอษฐ์แดนปีกไก่ระบมพร้อมด้วยอืดเจ่อสะท้านกระซิกกระซี้นั้นโหนกมาถึงมาหาด้วยว่าไขว่คว้าหาเชยชมเร่าร้อนแหล่งหดหายจากจำพวกเคลิ้ม ‘ตอนนี้สกุณาโหรงเหรงเปล่าได้มาเป็นตัวของตัวเอง’ ธีธัชบอกพร้อมทั้งตนเองเวลาลังเลใจพักตร์เพริศ เวียรประดิษฐานสติสัมปชัญญะ ดวงใจอีกทั้งเต้นระรัว จังหวะหายใจเป็นบ้าเป็นหลังมิพ่ายเจ้าหล่อน ทั้งๆ ที่โหยจักเอาอก
เอาใจแม่นาง หรือไม่เอื้อนอีกดังดุเอาอกเอาใจตัวเอง เช่นเดียวกันการค้อมริมฝีปากประกับแอบชิดพุ่ง
อิ่มถิ่นที่เชิญชวนประเภทน่ามอง แต่กระนั้นภูอั้นใจคอตัวเองวางเทียมถึง เพรงยกสองมือขึ้นหนุนจุดพักตร์เรียบร้อย แนบชิดนลาฎตนเองและหน้าผากเธอ รู้หาได้จดหญิบมือเล็กๆ ถิ่นอีกทั้งขยุ้มเสื้อยืดสิ่งของนกเขาเก็บคับคั่ง สติ๊กเกอร์แต่งรถ ประดุจนลินแรงข่มใจยับยั้งจิตใจเร่าร้อนเก็บ รณหายใจกระหืดกระหอบสั่นข้าวของทั่วทวิเข้ากันรุ่งโรจน์หวั่นไหวพำนักแห่งหูของภูเขา

เรื่องรักฉบับหวานขมบทที่ สติ๊กเกอร์แต่งรถ 11-10

 ยิ่งคิดถึงตรงนี้ ความรู้สึกก็สั่นไหว จึงกัดริมฝีปากล่างแน่น ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว จึงแหงนมองเพดาน เพราะเกรงน้ำตาจะไหลริน หล่อนไม่เคยร้องไห้มานานแล้ว หลังจากร้องไห้ให้กับการจากไปของมารดาอยู่ทุกคืน กินเวลาหลายปี จนวันหนึ่งก็หยุดร้องไห้ไปดื้อๆ บอกกับตัวเองว่าน้ำตาเป็นเรื่องของคนโง่และอ่อนแอ เพราะร้องไห้ให้น้ำตาไหลเป็นสายเลือด แม่ใจร้ายพรรค์นั้นก็ไม่มีวันกลับมา ทว่าแท้จริงแล้ว...หล่อนก็ใจร้ายไม่ต่างกับมารดา ทำให้บิดาต้องเสียใจ ทั้งๆ ที่ท่านรักและห่วงใยลูกสาวทั้งสองตลอดมา นลินคิดอย่างสมเพชตัวเอง ไม่ว่าบิดา ป้าเพ็ญ เพื่อนบ้านเก่าแก่ หรือใครๆ ที่เคยรู้จักมารดาหล่อน ล้วนแล้วแต่บอกว่า นอกจากหล่อนจะมีรูปร่างหน้าตา บุคลิกลักษณะ น้ำเสียง วิธีการพูด ท่า
เดินเหมือนมารดาแล้ว นิสัยใจคอยังเหมือนท่านไม่มีผิด ใช่ สติ๊กเกอร์แต่งรถวีโก้ หล่อนคงได้เลือดแม่มาอย่างสมบูรณ์แบบ และคงได้เลือดความใจร้ายมาด้วย เลือดของคนไม่มีหัวใจ เห็นความสำคัญของเงินทอง ความสุขสบาย มากกว่าสิ่งอื่นใดบนโลกใบนี้ สักพักหนึ่งนลินก็ดึงเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าวออกมานั่ง พอชันเข่าขึ้น ก็เห็นแผลถลอกเลือดซิบๆ ตรงหัวเข่าทั้งสองข้าง ใช้นิ้วแตะเบาๆ เผลอนึกถึงภาพตอนอยู่หน้าโรงแรมขณะปะทะคารมกับคนปลิ้นปล้อนและสะดุดบันไดจนล้มคะมำ หล่อนพยายามสะบัดภาพเลวร้ายพวกนี้ออกไป และเหลือบมองสร้อยข้อมือที่ก้องกานต์ซื้อให้ ‘เมื่อกี้ทำไมไม่ปาคืนคนเลวๆ พรรค์นั้นไปนะ’ ว่าแล้วก็แกะสร้อยข้อมือออกอย่างรวดเร็ว โยนมันลงบนโต๊ะอาหารอย่างไม่ไยดี ไม่อยากแม้แต่จะแตะต้องสร้อยเส้นนี้อีกต่อไป และนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นอยู่นานเป็นชั่วโมง จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูหน้าบ้าน แม้ทั้งบ้านจะมืดสลัวเพราะเปิดไฟในครัวเพียงดวงเดียว แต่ก็จำร่างสูงใหญ่คุ้นตาได้ในทันที ธีธัชขมวดคิ้ว แปลกใจที่ไฟในครัวเปิดอยู่ และเห็นเจ้าของบ้านนั่งชันเข่า หน้าตาเซื่องซึมอยู่ที่โต๊ะกินข้าว และยังอยู่ในชุดทำงานสติ๊กเกอร์แต่งรถลายการ์ตูน “ทำไมยังไม่นอนอีก นกน้อย แล้วมานั่งทำอะไรตรงนี้ นี่เที่ยงคืนกว่าแล้วนะ”  “เบื่อๆ น่ะ นอนไม่หลับ แล้วนายล่ะ ทำไมกลับดึกจัง ตอนแรกฉันนึกว่านายหลับอยู่ในห้องซะอีก ไปไหนมา” หล่อนพูดเสียงเนือยๆ หลังจากได้นั่งเงียบๆ คนเดียวอยู่หลายชั่วโมง คลื่นพายุอารมณ์ที่กระจัดกระจายอย่างไร้ทิศทางก่อนหน้านี้ก็ค่อยๆ นิ่งลง แต่ไม่ได้จางหายไป เพียงแต่ตกตะกอนทับถมอยู่เบื้องล่างอย่างหนาแน่น  หนุ่มน้อยวางเป้ลงบนโต๊ะด้วยท่าทางเหนื่อยล้า สติ๊กเกอร์แต่งรถ แล้วนั่งลงข้างๆ หล่อน ยกสองมือขึ้นถูใบหน้า ตามด้วยเสียงถอนใจเบาๆ